Een dag voor Mathieu was het mijn beurt, de toerversie van de Amstel Gold Race. Ik had mij opgegeven voor de 150 kilometer, omdat mijn vader en de groep waarin ik zat dat ook deden. We hadden er een heel weekend van gemaakt en verbleven in een mooie b&b in Groot Haasdal. Vrijdag arriveren, eten met de familie en twee zeer gezellige vrienden van mijn vader. Bij terugkomst was het eigenlijk direct bedtijd voor mij. Het was pas 21:15, maar ik wilde de volgende ochtend graag vroeg starten, zodat ik de grote groepen voor zou blijven en mijn eigen tempo kon rijden. Ik had een leuke uitdaging gevonden, namelijk het verslaan van het snelste tijdschema, dus om 7:00 starten en voor 11:45 finishen.
Voorbereiding
Ik had een wekker om 4:30 laten afgaan, zodat mijn eten goed zou kunnen zakken voor de start van de Amstel Gold Race. Ik had een mega ontbijt voor mezelf, zelf meegenomen spullen, zodat de b&b eigenaresse niet zo vroeg op hoefde. Pannenkoeken, krentenbollen en pasta gingen naar binnen. Daarna aankleden, bidons vullen, voedsel voor onderweg pakken, muziek aan en gaan. Op naar de start. Doordat ik zo vroeg wilde starten was het nog behoorlijk fris buiten. Het zou heel mooi weer worden, dus had ik me daar op gekleed, maar om 6:30 ‘s ochtends, temperatuur 10 graden, is een korte broek toch echt niet mijn ding! Om 6:50 arriveerde ik bij de start, waar ik, omdat ik niet wilde vals spelen, besloot te wachten tot het echt 7:00 was. De minuten tikten weg. Ik had al meerdere groepen zien starten, dus ik kon mooi van groepje naar groepje springen en ik zou een richtpunt hebben op de eerste beklimmingen.
Starten
Yes, 7:00, tijd om te gaan. De start was vlak en ik besloot direct een mooi tempo te gaan rijden, hard maar ruim onder mijn omslagpunt. Ik haalde mensen in, groette iedereen vrolijk, en reed blij verder tijdens mijn eerste Amstel Gold Race. De eerste klim was vrij eenvoudig, ik kwam er makkelijk overheen en had zin in de afdaling. Jammer genoeg kon ik niet voluit, omdat er een groepje de weg blokkeerde. Bij het passeren sprongen er direct wat mensen in mijn wiel. Ik zag deze rit als een soort wedstrijd en vond dat deze mensen niet in mijn wiel mochten fietsen. Op het vlakke wilde ik ze er al affietsen, maar dat lukte niet. Over de kop rijden wilde ik ook niet, dus ik besloot te doen alsof ze er niet waren. Vlak voor de Bemelerberg haalde één van de renners mij in, maar wat hij daarmee wilde weet ik niet. Hij was zeker geen geweldige klimmer en ik reed de hele groep er gemakkelijk vanaf. Ik kon dus verder in mijn eigen tempo, zonder plakkers in mijn wiel.
Het zwaarste
Ik reed vrolijk door en haalde zo nu en dan wat mensen in. Na zo’n 45 minuten kwam ik bij een T-splitsing maar ik zag niet waar ik naartoe moest. Ik reed een stukje terug, om te kijken of ik misschien een bordje had gemist. Een paar andere personen gaven aan dat we ergens naar rechts moesten, maar waar wisten ze niet. Ik besloot dus maar terug te gaan naar de T-splitsing, daar gingen de meeste mensen namelijk naar toe. Daar rechtsaf en dat klopte, dus vervolgde ik mijn weg. Alles verliep prima, ik reed mijn eigen tempo, haalde mensen in en genoot van het landschap. Ik kwam steeds minder mensen tegen en achteraf had ik na anderhalf uur iedereen ingehaald. Er was dus nog een flink stuk te gaan, en ik had geen speerpunten meer om naartoe te fietsen. Mentaal voor velen misschien iets moeilijker, maar mij maakte het eigenlijk weinig uit. Het enige wat jammer was, was dat nog niet alle klaar-overs op hun post stonden. Ik werkte lekker alle heuveltjes één voor één af. De Kruisberg, redelijk aan het eind van het parcours, was het zwaarst. Ik kende deze heuvel nog niet en was ook redelijk verrast dat hij zo lang en steil was. Veel tijd om te herstellen was er echter niet, want de Eyserbosweg volgde erg snel. Deze combinatie was behoorlijk zwaar, maar gelukkig was het daarna weer een stukje vlak. Ik kwam weer op een weg waar de kortere-afstand-rijders ook fietste, redelijk vervelend want hierdoor moest ik me soms inhouden.
Sneller dan het snelste tijdschema
Gelukkig was het nog relatief rustig en was ik snel weer alleen. De Keutenberg stond op het menu. De vrijwilligers waren nog bezig met het plaatsen van de dranghekken en ook de supporters waren verrast met mijn doorkomst, een goed teken dus. Vanaf dat moment was het nog een kilometer of twintig tot de streep. Ik had al bijna twee uur niemand meer gezien en wist dus dat ik “eerste” was. Toen ik om keek schrok ik echter van een paar andere renners die ook de Keutenberg op reden. Het zal toch niet waar zijn! Zo lang op kop en dan nog ingehaald worden in de laatste kilometers. Ik bleef dus mijn goede tempo volhouden, ondanks dat de andere wielrenners op de top een andere kant op gingen. Tenslotte reed ik de Cauberg op, ook hier reden, misschien is kruipen een betere benaming, diverse andere renners naar boven. Ik ging nog eens op de trappers staan en sprintte vervolgens nog naar de finish. Ik finishte na 4uur34minuten30seconde. Ruim 10 minuten onder het snelste schema van de Amstel Gold Race, ondanks het kleine stukje zoeken naar de pijl! Ik had een gemiddelde snelheid van 30.6, maar mijn Garmin had ik stil gezet met het zoeken. Deze gaf dan ook 31.2 aan, jammer dus dat ik dat stukje terug reed, maar ik ben blij dat ik mijn doel had gehaald.
En door!
Nadat ik wat zonnebrand had opgesmeerd en mijn bidons had gevuld ging ik nog op zoek naar mijn vader en zijn vrienden. Ik wilde hen namelijk nog helpen, maar ik heb ze niet kunnen vinden. Ik besloot toch maar om snel terug te gaan naar onze b&b, om daar in een lekker bad te duiken. Maar ook dit feestje werd verstoord. Een paar kilometer voor het huis reed ik nog lek, maar uiteindelijk was het dan toch tijd voor mijn bad. Ook papa kwam over de streep, al was dat wel 4uur later. Zondag stond in het teken van het kijken en wat was het toch een race! Het was een super mooi weekend, met heerlijk weer!