Het NK Beachrace, de laatste strandrace van het seizoen. Nog één keer het stuurbordje vast maken en nog één keer helemaal naar de …… gaan. Het seizoen begon in Hoek van Holland met een koers van 135 kilometer en we sluiten het af met een koers van 72km, 2 rondes van 36 kilometer. Het NK Beachrace was dit jaar in Renesse. Het Zeeuwse strand is altijd zwaar en van tevoren wist ik al dat het een van de zwaarste koersen ooit zou gaan worden. We waren ruim op tijd aanwezig. De vorige twee wedstrijden had ik geen tijd om te verkennen en dat wilde ik vandaag niet nog een keer laten gebeuren. Met het verkennen merkte ik dat het strand er bijzonder goed bij lag. Een parcours wat mijn goedkeuring wel kreeg. Een half rondje, dus alles kwam langs: zijwind, tegenwind, wind mee én alles tegelijk.
De start
Het startsysteem bij het strandracen klopt naar mijn idee niet helemaal. Ik heb gedurende dit seizoen 3x laten zien dat ik bij de beste 50 strandracers van Nederland hoor (HvH-DH, Westland en Rockanje), maar toch behoor ik blijkbaar niet bij de beste 70 strandracers. Het is jammer dat het systeem draait op favorieten van de koersorganisatie en de hoeveelheid wedstrijden die je rijdt in plaats van kwaliteit.
Starten vanaf een zeventigste plek dus, meer zat er niet in. Ik had bewust de rechterkant uit gekozen om te starten. Ongeveer 150 meter na de start was er namelijk een 180 graden bocht naar links, dus links zou je geheid ingesloten raken. Ik was tevreden met mijn startplek. Toen het startschot voor de tweede keer gegeven werd (met nog 2 minuten te gaan, ging het namelijk ook al af), wilde ik direct goed starten om nog voor de bocht aansluiting te hebben bij de top 40. Helaas stond ik achter iemand die totaal niet weg kwam. Rijen mensen haalde mij in, in plaats van dat ik de rijen inhaalde. Ik kwam hierdoor als 1 van de allerlaatste bij de bocht en kon gelijk weer beginnen met een inhaalrace.
Op de limiet
Ik moest veel gaten dichtrijden met de wind vol tegen en zat vanaf dat moment gelijk al op mijn limiet. Gelukkig kwam ik bij wat andere renners die flink doorreden en kwamen we op deze manier toch terug bij wat grotere groepjes. Doordat ik direct al zoveel had moeten geven, was ik amper in staat om op kop te komen en dus bleef ik vaak achteraan hangen en riep ik dat mensen er tussen moesten. Dit leidde bij sommige mensen tot nogal wat frustratie en ik kreeg ruzie met een andere renner. Ik was echt kapot en hij ging er niet tussen maar besloot achter mij te zitten. Toen hij zag dat ik het gat wat ik voor hem liet niet dicht kreeg, begon hij met van alles en nog wat te schelden. Uiteraard liet ik me uit mijn tent lokken en kreeg een woordenwisseling met hem.
Gelukkig voegde iemand anders die van kop af kwam wel in en was het gat gedicht. Ik moest en zou voor die jongen eindigen vandaag, no way dat hij van mij mocht winnen. Door de tegenwind kon ik goed herstellen en na een paar kilometer kon ik weer goed meedraaien. Net op tijd, want we kwamen bij het gedeelte met de mega grote palen die op het strand staan. Daar ontstonden iedere keer trechters en voorin verspilde je toch echt minder energie dan achterin de groep. Ik wist goed te vechten voor mijn plek en reed goed van voren op de belangrijke momenten tijdens deze NK Beachrace.
Losse zand
De moeilijke, technische stukken overleefde ik en het was nu doorknallen naar het keerpunt. Dit keerpunt kende ik goed door veel filmpjes te hebben bekeken en ik had goed gezien waar het verschil gemaakt zou worden. Ik wist dat het te doen was om door het losse zand te fietsen als je genoeg snelheid had. Ik koos mijn eigen lijn, waardoor ik als 3e van de grote groep van zo’n 25 man op de platen kwam. Daar moest je over de grote betonplaten omhoog en daarna had je een stuk fietspad. Dit was een goed moment om flink door te trekken, want dan zouden er sowieso wat mensen moeten afhaken. Ik trok hem goed hard door, maar wist dat ik nog lang niet alles moest geven.
Er kwam een bocht naar rechts, een schuine kant en we moesten weer heel even door een deel van het losse zand. Ook dit was goed te fietsen als je de juiste lijn had en gelukkig kwam ik goed boven. Nog een keer een schuine kant, een bocht en een afdaling. Helemaal aan de rechter kant van deze afdaling lag hard zand, daar kon je zonder enkel risico vanaf. Dit stuk was echter heel smal en genoeg mannen zouden hier moeten wachten voor ze de afdaling konden nemen.
Alles of niets
Je kon ook meer risico nemen en over een soort grote stenen de afdaling pakken. Een grotere kans op lek rijden, een grotere kans om te vallen, maar wel sneller omdat je niet hoefde te wachten. In een fractie van een seconde besloot ik de stenen te nemen. Het is immers het NK Beachrace, alles of niets dus. Deze afdaling ging heel goed, ik koos de minst scherpe stenen uit, reed technisch goed naar beneden en kwam als één van de eersten weer op het strand.
De wind stond nu vol in de rug en het tempo ging gelijk omhoog. Hierdoor werd de groep flink uitgedund en reden we met zo’n 6 man terug naar de streep. Er zat echt flink tempo in en we naderden steeds dichter bij een duo met een andere jonge jongen, wiens naam ik niet ken, die altijd voor mij finisht dit seizoen. Dit gaf uiteraard een enorme boost, ook omdat ik wist dat hij wél in het tweede startvak (30 tot 70) was gestart. Toen we ze bijna te pakken hadden, zagen we een ambulance en werd er geseind dat we een andere lijn moesten uitzoeken. Jammer genoeg had er iemand een hartaanval gekregen tijdens de koers. Gelukkig is de man op tijd gereanimeerd en kon hij met hartslag vervoerd worden naar het ziekenhuis. Hopen op het beste!
Tegenwind sterker
Desondanks gaat de koers door en kan je er op dat moment niet over nadenken. We reden dus door naar de doorkomst op start-finish en daar zouden we weer een stuk los zand krijgen. Ik had de grootste moeite om er fietsend doorheen te komen en zag 5 van de 7 anderen langzaam bij me wegfietsen. Gelukkig was het gat niet extreem groot. Ik zette alles op alles om terug te komen op het stuk tegenwind. Ik pakte een bidon aan die papa vast had en sloot vervolgens weer aan in het groepje. Even 3 minuten herstellen en vervolgens weer meedraaien om de anderen er definitief af te rijden.
Ik bleek wind tegen de sterker te zijn, maar ik wist dat ik me niet op moest blazen. Ik deed niet heel veel meer dan de rest en langzaam kropen we naar het keerpunt achterop de Brouwersdam. Er stond ondertussen enorm veel wind, dus snelheid zat er echt niet meer in. Het moeilijke keerpunt verliep weer goed. Ik nam weer de risicovolle afdaling, omdat ik pas als vijfde bij de afdaling aankwam. De afdaling ging wederom vlekkeloos, maar ik zat wel op een gat samen met een andere renner van Invicta. Samen kregen we het gat dicht, maar doordat we wind mee hadden was het eigenlijk onmogelijk om te kunnen herstellen. Ik was aan het vechten tegen de kramp, ondanks dat ik van te voren een grote bidon leeg had gedronken en er in de koers ook al 2 achterover had getikt.
Kramp
Met nog 10 kilometer te gaan in het NK Beachrace begon de echte lijdensweg. Een stuk zacht zand, een zwieper van de persoon voor me. Ik zat zo kapot dat ik volledig vergat uit te wijken en hij tikte zo mijn voorwiel weg. Daardoor viel ik en direct schoot de kramp erin. Ik stond op, maar was niet in staat direct weer op mijn fiets te springen. Gelukkig zag ik in de verte nog niemand aankomen. Ik kroop langzaam weer op mijn fiets, klikte in, maar ik kon niet meer trappen. Ik viel dus wederom om en kon opnieuw proberen terug op mijn fiets te komen. Dit keer lukte het, ik fietste door ondanks de kramp. De wedstrijd ging over het algemeen zo goed, ik kon nu niet opgeven. Nog zo’n tien kilometer, dit kan ik!
Ik ben in mijn hoofd wat liedjes gaan afspelen, in de hoop de focus bij de kramp weg te halen, maar dit had totaal geen zin. Ik bleef tegen mezelf zeggen: “kom op Tom, blijven trappen, 1,2 1,2 1,2. Kramp is maar tijdelijk de uitslag is voor altijd. Je laat je toch niet verslaan door wat kramp” en ga zo maar door. Langzaam maar zeker kwam ik dichterbij de finish. Ik zag nog steeds niemand aankomen en leek mijn positie te behouden. Vlak voor de streep lag er nog een stook zacht zand. Ik kon er niet meer doorheen fietsen, ik had totaal geen kracht meer in mijn benen. Ik stapte af om te gaan lopen, maar mijn benen bleven staan. Nog 50 meter, maar mijn lichaam kon niet meer. Mijn linkerbeen kon niet meer bewegen door de kramp en die laatste meters waren een regelrechte ramp.
Nieuwe loopstyle
Weet niet hoe, maar ik kreeg toch wat beweging in mijn lichaam én fiets en de finish kwam steeds dichterbij. Ik keek om en zag opeens toch wat mannen naderen. Geen idee of het licentiehouders, basisleden of cyclo’s waren, maar ik mocht ze me niet in laten halen. Ik probeerde wat te versnellen, probeerde nieuwe loopstylen uit en bereikte eerder de streep. Zo’n 10 meter achter de streep liet ik mijn fiets vallen. De kramp zat overal, ik kon niet meer op mijn benen staan en viel in het zand. Toen ik op een gegeven moment genoeg energie had om weer te staan, trok papa mij omhoog en ik stond weer rechtop. Ik heb nog nooit zo veel spierpijn en kramp gehad na een wedstrijd.
Zelfs vandaag, een dag later, doet mijn lichaam nog pijn. Lopen is nog steeds lastig, maar de pijn zal wel weer verdwijnen. Ik heb het seizoen afgesloten met een 42ste plek op dit NK van Koerspret MTB Beachrace. De 42ste van Nederland tussen de elite, een koers van ruim 2h25 minuten en maar 6 minuten achter mannen als Lars Boom en Peter Koning. Was ik niet gevallen en in mijn groep gebleven was dit verschil maar 3 minuten geweest. Maar ja, als telt natuurlijk niet. Nu is het tijd om te herstellen van het strandseizoen, om vervolgens nog beter aan de start van het nieuwe wegseizoen te beginnen. Het seizoen met Team Type 1. Het seizoen waarin het moet gebeuren, het seizoen waarin het gáát gebeuren!
