Wielrenner Archieven - Tom Tiegelaar On Tour

26 januari 202026 januari 2020

Westland MTB Beach Challenge

Hard rijden met de kop in de wind tijdens de Westland MTB Challenge

We gaan door met Tom on Tour 2020!

Goed nieuws: Tom on Tour zal ook in 2020 te volgen zijn via deze website en sociale media! Het nieuwe jaar is natuurlijk allang begonnen en achter de schermen is er hard gewerkt aan het nieuwe sponsorplan. Het plan is klaar en ik zal het komende dagen versturen.

Stress

Maar hard werken was vandaag ook nodig, want op zondag 26 januari stond er eindelijk weer een strandrace op het programma: de Westland MTB Beach Challenge. Na een paar weken zonder strandrace was ik gemotiveerd om een goede wedstrijd te rijden. De stress begon thuis al vroeg in de ochtend. Na alle materiaalpech in de vorige races dachten we het probleem gevonden te hebben, maar vanochtend bleek dit niet het geval. Er waren problemen met het achterwiel, waardoor trappen letterlijk onmogelijk was. Om 8:15 was het, dankzij mijn vader, gelukkig weer mogelijk om te trappen. Of het probleem opgelost was wisten we niet, maar we besloten toch maar gewoon te vertrekken.

Start

Toen ik aankwam bij de Westland MTB Beach Challenge kon ik eigenlijk vrijwel direct het startvak induiken en ik stond mooi vooraan, op de vierde rij. De start was goed en ik kon mooi in het peloton aansluiten. Ik had voor mezelf een minidoel gemaakt van de start en vervolgens wilde ik even op kop rijden in een strandrace. Deel 1 was dus gelukt, nu nog naar plek 1. Dit is toch wat makkelijker gezegd dan gedaan, met mannen als Ivar Slik, Rick van Breda en Jasper Ockeloen in dezelfde groep. Ik hield het wiel van Ivar en kwam zo goed naar voren. Voor ik het wist zat ik in een kopgroep van 3. Ik deed mijn beurt en draaide goed mee.

Harde banden

Toen we wind meegekregen werd het voor mij te gek. Meer dan 50km/h over het strand met nog ruim 30 kilometer koers, ik besloot me terug te laten zakken naar het peloton. Als zevende reed ik op de strandafgang af, een super plek! Helaas had ik het strand niet kunnen verkennen en bleken mijn banden te hard voor dit gedeelte met het zachte zand. Ik werd aan alle kanten voorbij gereden en zakte snel terug. In de duinen vielen de gaten en ik zat veel te ver van achter om mee te komen met de echte toppers. Ik belandde in een achtervolgend groepje waar het prima draaide en ik voelde me nog goed. Bij de zandmotor had ik echter weer het ’te harde banden’-probleem en moest ik lossen. Ik waaide terug naar de groep erachter en reed in die groep naar het keerpunt bij Scheveningen.

Wind op de kop

Ik probeer voor de grote groep uit te blijven, maar dat duurde helaas niet lang — Proberen voor de grote groep uit te blijven

We kregen de wind weer op de kop en dat was te merken. Er zat een grote groep achter ons op zo’n twintig seconde. Ik probeerde met man en macht hiervoor te blijven, omdat er in zo’n grote groep nooit samenwerking is. De mannen in mijn groep dachten hier helaas anders over en wachtte wel. In mijn eentje was er niks aan te doen, dus dan maar in de groep er het beste van maken. Ik begon me echter al weer vrij snel te irriteren aan alle mannen die niet normaal in een groep kunnen fietsen.

Ergenis

Mij lijkt het niet heel moeilijk om “tussen” te roepen wanneer je niet wil/kan meedraaien. Maar nee, we rijden mee tot in 3e wiel en sturen er dan tussenuit, het liefst zelfs nog naar de verkeerde kant waardoor heel de groep moet uitwijken. Ik probeerde meerdere keren met een paar anderen weg te komen, maar dit was niet te doen. Toen ik op een gegeven moment een strandwachtauto zag, besloot ik een andere lijn te rijden en bij de auto uit de wind te zitten. Dit was behoorlijk effectief en ik pakte een gat van zo’n 200 meter. Toen ging de auto helaas te langzaam rijden, dus kreeg ik weer de wind op mijn neus. Vanuit de achtergrond zag ik iemand de oversteek maken.

Slotstuk

Bij de finish had ik nog een goede eindsprint — Goede eindsprint

Ik reed op dat moment heel bewust niet voluit, in de hoop dat dit zou gebeuren en we met 2/3/4 man door zouden kunnen. Toen hij de aansluiting vond, was hij echter zo moe dat hij geen trap op kop kon doen. Na een paar seconden moest hij weer lossen. Ik werd wederom teruggepakt en we reden als groep terug naar het keerpunt in Hoek van Holland. We kregen de wind weer mee en de snelheid ging weer de lucht in. Nog 1 keer proberen, maar helaas. Ik besloot de sprint af te wachten. Mijn sprint was goed en ik wist zevende van de groep te worden. Uiteindelijk bleek ik 44e te zijn geworden, de beste uitslag op het strand tot nu toe. Op naar volgende week: Farm Frites Strandrace Rockanje.

2 december 20192 december 2019

Jeep MTB Beachrace Scheveningen

Geen EK, maar wel hetzelfde rondje als altijd in Scheveningen. Ik was vroeg aanwezig voor de Jeep MTB Beachrace Scheveningen, omdat het startvak al om 9:00 openging. Papa had vannacht nog tot laat aan mijn fiets gesleuteld. In de vorige wedstrijd had ik problemen met mijn fiets, soms kon ik niet meer trappen en moest ik afstappen om mijn fiets weer aan de praat te krijgen. Papa had er al eerder naar gekeken, maar had niks verdachts gezien. Toen hij gisteravond de fiets uit de schuur pakte, had hij hetzelfde probleem. Daarom had hij tot 01.15uur naar een oplossing gezocht, zodat ik alsnog kon starten. Ik had het wiel vanuit mijn mountainbike (mijn oude strandfiets) met het oude strandbandje er achter weer op.

Start

Doordat het windstil was viel het met de kou, ondanks de gevoelstemperatuur van -3 graden, nog wel mee. Ik had me voor het inrijden goed warm aangekleed (7 laagje van shirts/jasjes). Ik zorgde ervoor dat ik als allereerste het startvak in reed. Hierdoor had ik een startpositie rond plek 60. Toen ik in het startvak stond, kwamen we erachter dat mijn achterband al een behoorlijk stuk zachter was dan toen we hem oppompte bij de auto. Vreemd.

Voor de grote namen

Vooraan in het startvak naast Roel van Sintmaartensdijk én voor Tom Dumoulin (in Sunweb rood)

Gelukkig stond ik naast Roel van Sintmaartensdijk, die goed gezelschap is. Hij had een pomp mee die we konden lenen. Doordat ik zo vroeg in het startvak stond, had ik grote namen zoals Tom Dumoulin en Thijs Zonneveld achter me staan. Ik wist dat ik dus een goede kans had om naar voren te komen, gewoon focussen op hun zodra ze langsrijden en je komt automatisch van voren. Het startschot werd gegeven en ik was super goed weg. Ik reed direct naar een plek bij de eerste 40. Het eerste stukje in het strand ging ook prima.

De start van Jeep mtb beachrace Scheveningen — Door een topstart meteen 20 plekken gepakt! (foto: Arjen Schippers)

Pech

Maar al heel snel merkte ik dat ik hééééél zwaar fietste en mijn band weer heel zacht was. Ik wilde nog niet opgeven, misschien waren het gewoon slechte benen. Ik reed dus stug door, maar werd aan alle kanten voorbij gereden. Toen we na een paar minuten terug waren bij de start, riep ik al naar papa dat ik waarschijnlijk lek had. Ik reed nog wel in een groepje en besloot daarom toch door te gaan. Dit groepje reed echter niet hard en koos ook verkeerde sporen, maar desondanks zat ik behoorlijk stuk. Toen het zand weer wat zachter werd merkte ik wederom dat ik meer kracht dan normaal moest leveren. Bovenop de duin voelde ik een even aan mijn band; zacht. Ik besloot daarom niet meer voluit te gaan. Ik reed een stukje op het fietspad en voelde echt alle lucht eruit lopen.

Teleurgesteld

Toen ik terug op het strand kwam, zat er echt helemaal niks meer in. Ik ben heel langzaam terug gereden naar start/finish. Onderweg kwam ik wel nog een renner van Cofidis tegen, volgens mij Vanbilsen. Samen hadden we er nog maar een handicaprace van gemaakt, hij miste namelijk een spaak. Doordat hij in het zachte zand moest lopen en ik kon blijven fietsen, won ik ons kleine duel. Desondanks waren we uiteraard beide teleurgesteld dat de Jeep MTB Beachrace Scheveningen op zo’n manier geëindigd was. Helaas hoort materiaalpech bij de sport. Maar weer vooruit kijken, er komen nog genoeg wedstrijden waarin ik mijn revanche kan nemen.

28 oktober 201928 oktober 2019

Hoek van Holland – Den Helder 2019

Met z'n 3tjes voor de grote groep uit, op weg naar de finish

Vandaag stond Hoek van Holland – Den Helder met rood omcirkeld in mijn agenda. Na een teleurstellend eind van het seizoen was ik erop gebrand om het nieuwe seizoen goed te beginnen. 135 kilometer over het strand knallen, waar alleen de beste kan winnen. Al voor de start wist ik dat winnen onmogelijk was, gezien het feit dat er heel wat (ex-)profs meededen. Ik had mezelf dus persoonlijke doelen gesteld, maar gezien het feit dat dit de eerste strandrace van het seizoen was en ik op mijn nieuwe fiets van start ging, had ik geen idee wat ik kon verwachten. Wat wel opvallend was ten opzichte van andere seizoenen was het aantal namen van leeftijdsgenoten. Er waren opvallend veel renners die zich toch beseften dat het strand naast leuk, ook een erg goede voorbereiding is.

Mijn nieuwe beachracer uitproberen zodat ik het strandseizoen goed kan starten tijdens Hoek van Holland - Den Helder 2019 — Mijn nieuwe beachracer uitproberen

Blauwbekken

Ik had vanochtend goed warm gereden en het een en ander getest, maar na ruim een halfuur blauwbekken met 1000 andere deelnemers om 7:30 ‘s ochtends ben je dat snel vergeten. Mijn start was goed, maar doordat het heel druk was moest ik toch corrigeren om op mijn fiets te blijven. Hierdoor verloor ik snelheid en tijd. Helaas was het onmogelijk nog snel naar het peloton te springen. Gelukkig heb ik deze wedstrijd al vaker gereden en zodoende wist ik dat het nog een heel eind was. Geen paniek en gewoon in een groepje de schade beperken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kwam in een groepje en langzaam pakte we wel wat mannen terug. Vlak voor IJmuiden kwamen er wat basisleden bij, waardoor de groep te groot werd. De samenwerking was weg en de snelheid ging eruit.

Zonneveldje

Wat zout water en zand met je fiets doet — Beetje olie erbij en weer gaan!

Gelukkig waren we snel in IJmuiden en konden we na de pont opnieuw beginnen. Toch ging dit anders dan gepland, er kwamen juist alleen nog maar meer mensen bij… ik probeerde daarom maar een Zonneveldje te doen, als laatste het strand weer op, zodat ik qua tijd voor zou liggen op de groep. Leuk bedacht, maar als je dan ook nog een slippertje maakt in de afdaling wordt het wel heel lastig om terug te komen. Ik heb bijna 2 minuten achter het peloton aangereden, maar op wilskracht wist ik terug te komen. Even uithijgen en daarna weer meedraaien op kop. Maar helaas was de groep weer te groot en zat er geen tempo in.

Naar voren sprinten

Ik heb nog geprobeerd om samen met een paar anderen waaiers te trekken, om zodoende de groep kleiner te maken, maar ook dit mocht niet baten. Dan maar wachten op de Lagune, dé plek om de schifting te maken. Ik startte goed voorin de groep, maar er zaten toch nog wat mensen beter dan ik. Zo kwam ik rond plek 20 van deze groep bij de betonplaten die omhoog gingen. Naar voren sprinten was wat ik moest doen, dus gaan! Zo ging ik naar de 3e plek in het groepje. Toen we weer het strand op gingen reed ik een goede afdaling en ik zat mee in een groep van 7, maar guess what?!

Geen van der Poeltje

Met z'n 3en voor de grote groep aanrijden. Lekker samengewerkt, waardoor het hard ging — Klein groepje, goed samenwerken, hard rijden, heerlijk!

ECHT GEEN SAMENWERKING! Behoorlijk frustrerend, dus toen maar alleen door. Maar met de wind schuin tegen, is het toch wat lastig. Gelukkig kwamen er uiteindelijk 2 bij en konden we dus met 3 door. Ik wist dat de groep zou proberen ons terug te pakken, maar als dit niet snel gebeurde zouden ze het opgeven. Ik gaf aan dat we vol door moesten en de andere 2 geloofde gelukkig in mijn plan. Toen we zagen dat de groep weer stil viel, konden ook wij het tempo iets aangenamer maken. We bouwde onze voorsprong alleen maar verder uit en we haalde nog behoorlijk wat mensen in. Goed blijven eten en drinken, geen Van der Poeltje vandaag, blijven eten, blijven drinken, ook al heb je daar helemaal geen zin in.

Melkzuur

Als 46ste over de finish, kapot maar trots op mijn prestatie — Kapot, maar trots op mijn prestatie

En toen kwam eindelijk de finish in zicht. De strandafgang in Den Helder is altijd hetzelfde, veel te stijl om op te fietsen, maar je bent veel te kapot om hem op te rennen. Met het melkzuur tot in het puntje van je neus en de kramp in je kuiten maar zo snel mogelijk omhoog, De fiets weer opspringen en zo snel mogelijk naar het sportveld. Uiteindelijk wist ik ook nog de sprint van mijn groepje te winnen. Achteraf had ik voldoende voorsprong om deze te kunnen laten lopen, maar een sprint winnen is altijd leuk.

Mooie start van het seizoen

Uiteindelijk was dit alles goed voor een 46ste! plek in de Buff strandrace Hoek van Holland – Den Helder en een eerste plek onder de 18! (Geen echt klassement, maar toch leuk om te weten). Mijn tijd was 3h46 minuten, en daarmee was ik maar 15 minuten langzamer dan winnaar Coen Vermeltfoort. Want vorig jaar had ik al een half uur verloren in IJmuiden op de winnaar. Ik reed de 135km toen in 4h58, dus dit is een enorme verbetering. Een mooi begin van het nieuwe (strand)seizoen dus! Op naar de volgende.

13 juli 20192 augustus 2019

Dinsdag 9 juli – Mediatraining

Vervolg op: Maandag 8 juli

Wielertraining

Hoi hoi, weer een update. De training van vandaag was inderdaad zwaarder dan anders. 3h20 met ruim 34 gemiddeld. De opdracht van vandaag was wederom TTT en ik zat weer in de eerste groep. De 4 TTT blokken moesten in zone 3, wat een hartslag van 145-160 betekent en herstel tussendoor in zone 2. Hoewel lang niet iedereen zich aan de zones hield, vaak gingen we te hard, bleef ik er wel makkelijk bij. Ik heb nu voor het eerst spierpijn, maar dat heeft iedereen, dus dat is geen probleem. Recuperatie gaat vanaf nu dus ook meespelen. Zo meteen hebben we een mediatraining en vanavond nog meer spelletjes. Morgen allemaal wedstrijdelementjes en donderdag 5h30. Verder nog steeds heel veel rusten. Nu tennis aan het kijken vanuit bed. Volgende update komt misschien vanavond laat en anders morgen na de training

Mediatraining

Hoi allemaal, toch nog maar een update. Mediatraining was erg leuk. Best veel geleerd en daarna moeten oefenen in onze eigen taal, dus ik oefende met Devo Jan. Al snel hadden we het over andere Novo-dingen dan media zaken, maar het gesprek was wel weer leerzaam. Na het oefenen vroeg ze of iemand wilde beginnen met een gesprek met haar, met alles wat we hadden geleerd. Niemand durfde en iedereen keek de kat uit de boom, dus al vrij snel wees ze Nigel aan, omdat hij de enige was die nog stond. Toen Nigel klaar was, was de volgende aan de beurt. Ik greep mijn kans en zei dat ik wel wilde. Team Novo Nordisk (TNN) staat namelijk naast hard fietsen ook voor proberen anderen te inspireren en je verhaal vertellen. Dus dat was wat ik deed. Ze was super enthousiast en zei dat je echt kon zien dat ik het leuk vond om te praten en mijn Engels erg goed was (dachten ze dat nou op school ook maar…).

Techniektraining was ook weer grappig om te doen, veel crashes, maar ik ben vandaag overeind gebleven. Morgen dus de wedstrijdtraining van 2 loops, dus ruim 80 kilometer. Daarna een A1C test, wat voor je bloedglucose is en als dat erop zit een bingo waarbij we nog meer TNN spullen kunnen winnen. In de avond geen training, klinkt dus als een relaxte dag. Goede nacht iedereen!

Meteen mijn mediatraining in praktijk brengen door met thuis te skypen. — Ook nog even skypen met thuis!

Zaterdag 6 juli – Vlammen op mijn fiets

Het vervolg op: Vrijdag 5 juli

Tijdrit

Goedemorgen allemaal, de dag gaat bijna beginnen. Vannacht ben ik toch wakker gemaakt, tot groot verdriet van mij en m’n roomie. Onnodig want ik zat met mijn bloedglucose ‘gewoon’ op 6,5. Toch heb ik verder wel heel lekker geslapen. De nacht leek wel 20 uur te duren. De vermoeidheid is nog niet helemaal weg, maar ik voel me prima. Zo meteen maar even omkleden en naar het ontbijt. Daarna vlammen op mijn fiets in verband met de tijdrit. Gelukkig blijft het zeer waarschijnlijk droog tot een uur of 5pm, en hebben wij geen last van de regen. De benen voelen nu nog niet geweldig, wat uiteraard niet gek is na zo’n lange dag als gister, maar met een goede warming up zal ik ze vast wat soepeler krijgen. Volgende update zal na de tijdrit komen.

Nou, de eerste training is achter de rug! 11 mile naar een kerk, vandaar een rondje van 15 mile maken, waarvan de laatste 3 mile een tijdrit was. Toen we wegreden merkte ik dat mijn fiets toch niet tiptop in orde was, nadat ik hem zelf in elkaar heb lopen sleutelen. In mijn achterwiel zat een soort hobbel. Zeker op hoge snelheid voelt het soms wat vreemd, toch jammer aangezien er hier best veel heuvels en dus afdalingen zijn. Daarnaast liepen de remmen iets aan, dus die heb ik tijdens het fietsen zelf goed gezet. Aan dat achterwiel kon ik niks doen, gedachten ervan af halen dan maar.

Vol in de achtervolging

Ik mocht als 6e starten. Er zat steeds 30sec tussen iedere start. Ik had erg veel zin in de tijdrit die direct begon met een goede afdaling. Alleen rechtdoor en dan direct omhoog. Vanuit de start dus flink vaart maken, zodat je met een goede snelheid omhoog kan. Vlammen op mijn fiets dus! Dat lukte, Wahoo zeg >70km/h naar beneden, maar of dit klopt? (Wie deze rit op Strava bekijkt ziet max. snelheid 78,5km/h).

Daarna was het een glooiend parcours. Dat is niet echt mijn ding, maar het zijn geen bergen en op heuvels kan ik dus nog wel mijn kracht kwijt. Al vrij snel haalde ik de eerste persoon in. Niet gek, die bleek er 11 minuten over te doen. Opvallend genoeg was de persoon daarvoor ook al erg dichtbij. Vol in de achtervolging dus, want 5km is niet zo ver. Ook die persoon ingehaald. Goh, de volgende rijder voor mij ziet er niet heel snel uit. Full gasss dat laatste stuk en die zelfs ook nog gepakt! 3 man op 5 kilometer, ik was niet ontevreden.

Naar de klote

Het is hier wel heel warm, wat vooral komt door de hoge luchtvochtigheid (>80%). Dus voor mijn gevoel had ik er niet alles uitgehaald, maar als Nederlander zouden ze dat wel begrijpen toch?! Na de tijdrit moesten we zelf nog even 2 kilometer doorfietsen naar de kerk. Ik was toch wel redelijk naar de klote en heel veel snelheid zat er dus niet meer op. Toen ik daar als 3e aankwam, zag ik dat de 2 andere ook klaagde over de hitte, fijn! Toch niet de enige. Vanaf dat moment was het wachten op de begeleiders, die de tijden zouden opnoemen. YES: 7:21!

Ik wist dat ik 41.2 had gereden, maar ik had geen idee of het snel was, al had ik echt mijn best gedaan om te vlammen op mijn fiets. De man die de tijden voorlas, Gleb, komt uit het Oostblok. Het klonk alsof hij chagrijnig was. Ik had de eerdere tijden niet gehoord, omdat ik in gesprek was met Thomas en Jan. Thomas is een Belgische begeleider van het juniorenteam en Jan rijd in het development team. Gleb zei mijn tijd en vroeg “Who is Tom?!” Dus ik reageerde “I am.” En hij ging door met alle andere tijden. 8 minuten nog iets, 11, 7:53 etc etc etc. Uiteindelijk kwamen er een paar jongens wat dichterbij 7:24, 7:31. Maar pas bij de renners die al in het devo-team zitten (5) waren er 2 sneller!

Kick start

Derde tijd dus op de eerste dag en dat als één van de jongste deelnemers! Het vlammen op mijn fiets is dus goed gelukt. Een goed begin is het halve werk, dus ik ben erg blij met deze start. Zo meteen heb ik een uur lang gesprek over mijn medicijnen, dat word dus leuk. Ik ben namelijk de enige die geen medicijnen heeft. Vanavond krijgen we nog een meeting over diabetes and excercise management. En dan om 22:00uur is het weer bedtijd. Morgen schijnt ook nog een rustige dag te worden, maar het definitieve programma krijg ik vanavond pas. Maandag een ramp-up waarbij we beginnen op 100watt en het elke minuut met 50W wordt verhoogt, benieuwd dus wat dat gaat worden. Verder programma weet ik niet, maar ik ben wel blij met deze kick-start!

Uitslag van de 5km tijdrit waarbij ik 3e overall ben geworden. Het vlammen op mijn fiets is deze eerste dag dus goed gelukt!

Meeting

Hi all, de dag zit er hier ook op. Net een meeting gehad over hoe we om moeten gaan met onze diabetes. Best interessant, want deze mensen kwamen met veel meer info dan mijn begeleiders bij Diabeter. Zo ga ik straks voor het slapen eerst wat mini koekjes met pindakaas eten, dat zou moeten voorkomen dat ik een dip krijg vannacht.

Morgen zullen we 60 of 80 kilometer trainen. Ligt eraan of je de grote lus 1 of 2 keer doet. Wat ik ga doen weet ik nog niet. Uiteraard wil ik weer vlammen op mijn fiets en er 2 doen en laten zien hoe goed ik ben, maar de trainers zeiden dat er nog genoeg momenten aankwamen en dat het raadzaam was voor de jongere renners, of degene die het vandaag wat moeilijker hadden, om 1 loop te doen. Zoals jullie kunnen zien in het schema ben ik één van de jongste, dus ik ben naar Gleb gegaan en vroeg hem wat ik moet doen.

Mody2

Hij gaat zich even over mij inlezen en komt morgenochtend met het antwoord. Ik ben dus benieuwd wat hij zal zeggen. Verder geen spannend programma voor mij morgen, gelukkig maar want ik ben nog steeds heel moe. Het gesprek over mijn medicatie duurde gelukkig geen uur, ik heb heel MODY2 uitgelegd en verteld over mijn inspanningsastma, met 20 minuten was ik weer terug op mijn kamer. Nu ga ik nog even rekken en strekken en daarna slapen, want rust is en blijft net zo belangrijk als trainen. Haha, dit bevalt mij wel, trainen en in bed liggen en een beetje tv kijken, mensen updates sturen en wat spelletjes spelen en praten met mijn Poolse kamergenoot. De volgende update zal morgen na de training komen, want eerder verwacht ik geen speciale dingen. Slaap lekker allemaal.

Het programma voor morgen met weinig spannends op de planning — Programma voor morgen

Toerversie Amstel Gold Race

Een dag voor Mathieu was het mijn beurt, de toerversie van de Amstel Gold Race. Ik had mij opgegeven voor de 150 kilometer, omdat mijn vader en de groep waarin ik zat dat ook deden. We hadden er een heel weekend van gemaakt en verbleven in een mooie b&b in Groot Haasdal. Vrijdag arriveren, eten met de familie en twee zeer gezellige vrienden van mijn vader. Bij terugkomst was het eigenlijk direct bedtijd voor mij. Het was pas 21:15, maar ik wilde de volgende ochtend graag vroeg starten, zodat ik de grote groepen voor zou blijven en mijn eigen tempo kon rijden. Ik had een leuke uitdaging gevonden, namelijk het verslaan van het snelste tijdschema, dus om 7:00 starten en voor 11:45 finishen.

Voorbereiding

Ik had een wekker om 4:30 laten afgaan, zodat mijn eten goed zou kunnen zakken voor de start van de Amstel Gold Race. Ik had een mega ontbijt voor mezelf, zelf meegenomen spullen, zodat de b&b eigenaresse niet zo vroeg op hoefde. Pannenkoeken, krentenbollen en pasta gingen naar binnen. Daarna aankleden, bidons vullen, voedsel voor onderweg pakken, muziek aan en gaan. Op naar de start. Doordat ik zo vroeg wilde starten was het nog behoorlijk fris buiten. Het zou heel mooi weer worden, dus had ik me daar op gekleed, maar om 6:30 ‘s ochtends, temperatuur 10 graden, is een korte broek toch echt niet mijn ding! Om 6:50 arriveerde ik bij de start, waar ik, omdat ik niet wilde vals spelen, besloot te wachten tot het echt 7:00 was. De minuten tikten weg. Ik had al meerdere groepen zien starten, dus ik kon mooi van groepje naar groepje springen en ik zou een richtpunt hebben op de eerste beklimmingen.

Starten

in de afdaling - Amstel Gold — In de afdaling – Amstel Gold 2019

Yes, 7:00, tijd om te gaan. De start was vlak en ik besloot direct een mooi tempo te gaan rijden, hard maar ruim onder mijn omslagpunt. Ik haalde mensen in, groette iedereen vrolijk, en reed blij verder tijdens mijn eerste Amstel Gold Race. De eerste klim was vrij eenvoudig, ik kwam er makkelijk overheen en had zin in de afdaling. Jammer genoeg kon ik niet voluit, omdat er een groepje de weg blokkeerde. Bij het passeren sprongen er direct wat mensen in mijn wiel. Ik zag deze rit als een soort wedstrijd en vond dat deze mensen niet in mijn wiel mochten fietsen. Op het vlakke wilde ik ze er al affietsen, maar dat lukte niet. Over de kop rijden wilde ik ook niet, dus ik besloot te doen alsof ze er niet waren. Vlak voor de Bemelerberg haalde één van de renners mij in, maar wat hij daarmee wilde weet ik niet. Hij was zeker geen geweldige klimmer en ik reed de hele groep er gemakkelijk vanaf. Ik kon dus verder in mijn eigen tempo, zonder plakkers in mijn wiel.

Het zwaarste

Ik reed vrolijk door en haalde zo nu en dan wat mensen in. Na zo’n 45 minuten kwam ik bij een T-splitsing maar ik zag niet waar ik naartoe moest. Ik reed een stukje terug, om te kijken of ik misschien een bordje had gemist. Een paar andere personen gaven aan dat we ergens naar rechts moesten, maar waar wisten ze niet. Ik besloot dus maar terug te gaan naar de T-splitsing, daar gingen de meeste mensen namelijk naar toe. Daar rechtsaf en dat klopte, dus vervolgde ik mijn weg. Alles verliep prima, ik reed mijn eigen tempo, haalde mensen in en genoot van het landschap. Ik kwam steeds minder mensen tegen en achteraf had ik na anderhalf uur iedereen ingehaald. Er was dus nog een flink stuk te gaan, en ik had geen speerpunten meer om naartoe te fietsen. Mentaal voor velen misschien iets moeilijker, maar mij maakte het eigenlijk weinig uit. Het enige wat jammer was, was dat nog niet alle klaar-overs op hun post stonden. Ik werkte lekker alle heuveltjes één voor één af. De Kruisberg, redelijk aan het eind van het parcours, was het zwaarst. Ik kende deze heuvel nog niet en was ook redelijk verrast dat hij zo lang en steil was. Veel tijd om te herstellen was er echter niet, want de Eyserbosweg volgde erg snel. Deze combinatie was behoorlijk zwaar, maar gelukkig was het daarna weer een stukje vlak. Ik kwam weer op een weg waar de kortere-afstand-rijders ook fietste, redelijk vervelend want hierdoor moest ik me soms inhouden.

Duim op, omdat het zo lekker gaat - Amstel Gold 2019

Sneller dan het snelste tijdschema

Gelukkig was het nog relatief rustig en was ik snel weer alleen. De Keutenberg stond op het menu. De vrijwilligers waren nog bezig met het plaatsen van de dranghekken en ook de supporters waren verrast met mijn doorkomst, een goed teken dus. Vanaf dat moment was het nog een kilometer of twintig tot de streep. Ik had al bijna twee uur niemand meer gezien en wist dus dat ik “eerste” was. Toen ik om keek schrok ik echter van een paar andere renners die ook de Keutenberg op reden. Het zal toch niet waar zijn! Zo lang op kop en dan nog ingehaald worden in de laatste kilometers. Ik bleef dus mijn goede tempo volhouden, ondanks dat de andere wielrenners op de top een andere kant op gingen. Tenslotte reed ik de Cauberg op, ook hier reden, misschien is kruipen een betere benaming, diverse andere renners naar boven. Ik ging nog eens op de trappers staan en sprintte vervolgens nog naar de finish. Ik finishte na 4uur34minuten30seconde. Ruim 10 minuten onder het snelste schema van de Amstel Gold Race, ondanks het kleine stukje zoeken naar de pijl! Ik had een gemiddelde snelheid van 30.6, maar mijn Garmin had ik stil gezet met het zoeken. Deze gaf dan ook 31.2 aan, jammer dus dat ik dat stukje terug reed, maar ik ben blij dat ik mijn doel had gehaald.

En door!

Nadat ik wat zonnebrand had opgesmeerd en mijn bidons had gevuld ging ik nog op zoek naar mijn vader en zijn vrienden. Ik wilde hen namelijk nog helpen, maar ik heb ze niet kunnen vinden. Ik besloot toch maar om snel terug te gaan naar onze b&b, om daar in een lekker bad te duiken. Maar ook dit feestje werd verstoord. Een paar kilometer voor het huis reed ik nog lek, maar uiteindelijk was het dan toch tijd voor mijn bad. Ook papa kwam over de streep, al was dat wel 4uur later. Zondag stond in het teken van het kijken en wat was het toch een race! Het was een super mooi weekend, met heerlijk weer!

11 april 20192 mei 2019

Weekend met dubbele gevoelens

Het weekend van 6 en 7 april is er voor mij eentje met dubbele gevoelens. Op zaterdag 6 april stond mijn eerste wedstrijd op het programma, namelijk de klassieker Noordwest Overijssel. Ik was hier redelijk zenuwachtig voor, maar had er vooral veel zin in. We hadden een hele leuke ploeg met goede vrienden Gerald, Gabriël en Marten. Toen we met zijn alle waren gearriveerd, moesten de wielen ingeleverd worden. Dit ging nog bijna fout! De fietsen hadden op het dak gestaan en de voorwielen waren eruit gehaald. Toen ploegleider Guido de reservewielen wilde inleveren nam hij per ongeluk de voorwielen van mij en Gabriël mee. Gelukkig kwamen we er op tijd achter en ging alles goed. Wel waren we hierdoor aan de late kant. We hadden dus ook weinig tijd om in te fietsen, laat staan de start en finish te verkennen.

Loting

Bij de loting hadden we heel veel pech, Gabriël kende een goede loting, maar Marten, Gerald en ik moesten achteraan starten. Aangezien het peloton erg groot was (ruim 150 renners) was het zaak om zo snel mogelijk naar voor te komen. Gerald en ik schoven in de neutralisatie al heel mooi op en toen de koers vrijgegeven werd hadden we zeker al een man of 40 ingehaald! Helaas was er vrij snel een valpartij en ja hoor, ik lag bovenop. Gelukkig had ik niks, op wat last van mijn rug en lies na. De koers werd vanwege de grote van de val geneutraliseerd, waardoor ik de aansluiting met het peloton weer vond. Ik stond helaas wel weer redelijk ver van achteren, dus ik kon weer beginnen aan mijn inhaalslag. Na ongeveer 12 kilometer kwamen we bij een rotonde. Ik ging hier samen met enkele anderen linksom en leek wat posities te gaan winnen. Helaas hadden we de auto’s aan de andere kant van de rotonde aan de linkerkant niet gezien en was de rotonde links ook niet afgesloten. We moesten dus via het gras terug de andere weg op. Ik was net terug in de groep toen iemand voor mij ook terug sprong. Hierbij ontstond weer een val waar ik bij betrokken was, maar gelukkig nog steeds geen schade (wel is mijn Garmin beschadigd geraakt door beide valpartijen).

Inhaalrace

Vanaf dat moment begon ik aan een inhaalrace samen met Gerald en Arjan. We reden behoorlijk hard door, maar helaas kwamen we niet veel dichter bij de tweede groep. Uiteindelijk werd ons door de organisatie geadviseerd te wachten op de groep die een paar seconden achter ons reed. Dit deden we en meteen probeerde we er weer snelheid in te krijgen. Na nog geen minuut kwam de bezemwagen voorbij en vertelde ons dat het geen zin had en we beter konden stoppen en omdraaien. Helaas was ik dus al na 18 kilometer uit koers :-(. Ik baalde natuurlijk ontzettend dat ik zo vroeg uit koers was, maar ik heb er samen met andere renners die uit koers waren toch maar het beste van gemaakt. De tijd die we hebben gewacht op de koers was erg lang, maar ik heb wel onwijs veel gelachen. Na de koers zijn we weer naar huis gegaan.

Examen

Eenmaal thuis was het douchen en klaar maken om te gaan slapen, want op zondag had ik mijn KNWU trainer2 examen. In aanloop naar dit examen heb ik redelijk veel gedoe gehad. Dat haalde bij mij enigszins het plezier weg om het examen te doen. Echter was dit ook een goede motivatie om in één keer te slagen. Ik had 15 kinderen, terwijl er eigenlijk maar 10 nodig waren. Het was super fijn dat zoveel waren om mij te helpen! Ik had in de winter een waaiertraining ingeleverd bij de examinator. Toen ik echter bij de wedstrijd had gekeken van de jeugd, merkte ik dat vooral de bochten niet lekker liepen. Ik mocht mijn training aanpassen en dus werd het een bochtentechniek training. Ik was zelf erg tevreden over de examentraining. In dit reflectiegesprek gaf de examinator ook aan erg tevreden te zijn met mijn training en dat hij een positief verslag zou schrijven. Dit betekent dat ik geslaagd ben! Het was dus een weekend met dubbele gevoelens, maar hé vanaf dit moment ben ik dus officieel een KNWU wielertrainer 🙂

Bekijk de vlog

Eén van mijn jeugdrenners, Quino, heeft een erg leuke vlog gemaakt over mijn examen, bekijk het hier!

3 april 20193 april 2019

Als1Team Challenge

Op zondag 31 mei 2019 reed ik een deel van de Als1Team Challenge. Dit is een initiatief van wielrenner Bas Tietema. Hij fietst in 7 dagen alle eredivisie-stadions af, ruim 1500 kilometer, om aandacht te vragen voor het Fonds Gehandicaptensport. Bas wil zich inzetten voor dit goede doel, omdat zijn zusje Iris het Syndroom van Down heeft en hij heeft gezien wat sport voor haar betekent. Met zijn fietstocht wil hij sporten voor iedereen met een handicap mogelijk maken! Ik had besloten de gehele etappe, van de 1e dag, van Zwolle naar Groningen mee te fietsen. Wat volgens de route zo’n 196 kilometer zou zijn.

Het was vroeg opstaan die dag, want ik ging om 7.43uur vanuit Rotterdam met de trein naar Zwolle. Het nachtje was extra kort vanwege het ingaan van de zomertijd. Ondanks dat had ik er toch nog steeds zin in. Bij het PEC-stadion in Zwolle hadden zich naast Bas ook nog zo’n 30 andere mensen verzameld. Ook zij gingen vandaag (een deel van) de route meefietsen om, net als ik, Bas te supporten.

De 1e tussenstop

1e stop bij het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen

De hele dag hadden we tegenwind, maar het mocht de pret niet drukken. Bij het Abe Lenstra-stadion in Heerenveen hadden we de 1e tussenstop met een verzorgde lunch. Hier sloot een goede vriend (Jelle Bokma) bij ons aan. Ik heb onwijs gelachen, het was gezellig en een heerlijke route om te fietsen. Met z’n allen zijn we doorgereden naar Leeuwarden. Daar namen Jelle en ik weer afscheid van elkaar. Jelle ging terug naar Workum en ik ging door naar Groningen. Het laatste stuk was ook nog goed te doen, ondanks de tegenwind voelde ik me sterk. Ik heb de hele tocht redelijk veel kopwerk gedaan. Maar heb vooral heel veel lol gemaakt met alle mensen die mee hebben gereden, met uiteindelijk 201km op de teller. Het is een onwijs mooi initiatief en het geeft een goed gevoel om hier een steentje aan bij te mogen dragen!

De finish bij het Euroborg in Groningen, het was een topdag!

Terwijl Bas in een hotelkamer te Groningen zijn benen de nodige rust gaf voor de overige 1300km, zat ik in de trein van Groningen naar Rotterdam, om vervolgens het laastse stukje naar huis te fietsen. Om 22.15uur stond er nog een heerlijk bord pasta voor mij klaar en na een warme douche, heb ik ook moe maar voldaan mijn benen de welverdiende rust gegeven!

27 februari 20192 april 2019