Wielrennen Archieven - Tom Tiegelaar On Tour

16 september 202016 september 2020

Ronde van Amstelveen

Zondag 13 september. Wedstrijddag. De Ronde van Amstelveen, de enige koers met junioren dit jaar. Dit is mijn moment, mijn kans. De voorbereiding was perfect, ik kende het parcours, ik ken mijn tegenstanders (mede dankzij wat hulp van Gabriël) en ik had een plan.

Focus voor de start

op de 1e startrij vlak voor de start van de ronde van Amstelveen — Op de 1e startrij vlak voor de start van de ronde van Amstelveen

We waren ruim op tijd aanwezig. De start was om 12:00 en net iets voor elven kwamen Gabriël, papa en ik aan. Even de beentjes losfietsen, kijken hoe clubgenoot Sam mooi 5e werd bij de nieuwelingen en het parcours op voor een serieuze warming up. Het was net als vorige week een heel snel parcours. De bochten waren ietsjes lastiger dit keer, maar met 4 bochten van negentig graden weet je dat er in het peloton hard gereden kan worden. Na mijn warming up maakte ik mij klaar voor de start. Ik stond op de eerste startrij, wat altijd een voordeel is. Er werd afgeteld. De laatste paar seconden. Mijn moment ging komen. 5,4,3,2 START. Druk op het linkerbeen, trappen, inklikken, gaan.

Ik was goed weg. Als tweede de eerste bocht in. Gelijk maar tempo maken, wie weet lossen we gelijk iemand die niet in zijn pedaal kon komen. We zijn weg, 60 rondjes. 60 kilometer. Niet te veel werk doen Tom, de wedstrijd is nog lang. Ik reed lekker mee in het peloton. Om en om probeerden er jongens te ontsnappen, ik liet ze gaan. Volkomen zinloos om zo vroeg in de wedstrijd al energie te verspelen. Een tussensprint. 5 gevulde enveloppen bij terugkomst. Ik zit goed geplaatst, het tempo gaat omhoog. Ik laat me afzakken. Laat de rest het geld maar oprapen, ik kom hier maar met 1 doel. Winst.

Tussentijdse tempoversnelling

Nog een premiesprint. Weer geen prijs. Een drie-ronde-klassement, ik laat het gaan. Nog 40 rondjes, net iets minder dan een uur koers. Niet veel later valt het stil. Nog meer dan 35 rondjes te gaan. Ik zet aan. Ik krijg 1 iemand mee, Daan, iemand die ik goed ken. We hebben een gat, mooi. Ik weet dat het veel te vroeg is om echt weg te rijden, maar toch doe ik het. Even het tempo de lucht in. Even voelen hoe het voelt om weg te rijden van de groep.

Het is zwaarder dan ik had verwacht. Het plan om 10 rondes voor het eind te gaan versnellen is niet haalbaar. Goed om te weten, we passen het aan. Dat was het enige doel van deze versnelling, maar niemand zal het door hebben. Ik laat mij terugzakken in de groep en zie hoe de volgende renners een wanhopige poging doen om weg te rijden. Laat ze maar rijden, die zien we zo toch wel terug.

Snel slotstuk

Een nieuwe tempoversnelling, nog 15 rondes. Kansloos. Het is een grote groep, dat wel. Iedereen weet dat ze de groep niet mogen laten rijden. Het gat word gedicht en ik zit nog steeds middenin de groep, uit de wind. Ze blijven maar springen, mooi, dat zijn weer wat concurrenten minder. Nog zeven kilometer tot de finish. Ik zit goed van voren. Ik ben alert en me bewust dat er geen ruimte meer is om een foutje te maken. Alles moet nu kloppen. Het valt stil. Ik zit in de perfecte positie om aan te vallen, maar ik doe het niet. Ik hoor iemand agressief schakelen. Iemand heeft zich uit de tent laten lokken. Ik kan makkelijk meespringen in zijn wiel. Ik doe het niet. Niemand doet iets.

We laten hem rijden. Nog 6 rondes, het gat word groter. Ik zit halverwege de groep en Gabriël komt naar mij toe: “Tom, waarom sprong je niet mee? Dit was een goed moment en hij is sterk!”. “Het is te vroeg”, antwoord ik. “Ik hoop dat je gelijk hebt” krijg ik terug. 5 rondes en de koploper loopt nog steeds uit. Hij heeft nu zeker wel 10 seconden voorsprong. Het gaat te weinig zijn. Blijf rustig. De rest knapt het vuile werk wel op en dan is het mijn moment. Nog 4.5 kilometer en het peloton schiet in gang. Ik wist het. 4 rondes te gaan en het gat word snel kleiner. We rijden met gemak 50 kilometer per uur op de rechte stukken.

Er word naar elkaar gekeken. Iedereen weet dat wanneer we dit gat dichtrijden, iemand anders het zal proberen. Het is nog zo’n 7 seconden. Er kan nog wel een heel klein beetje af besluit het peloton. Nog 3 ronden te gaan. Het gat is teruggebracht tot 5 seconden. Het peloton valt stil.

Alles of niets

Ik weet het zeker. Dit is mijn moment. 3 kilometer, net iets minder dan 5 minuten. Ik zet aan. Een flinke sprint om weg te raken, maar het lukt me. Het gat naar de eenzame koploper is zo dicht. “JA! KOM MEE! DIRECT IN MIJN WIEL EN WE ZIJN WEG” is wat ik schreeuw. Hij hoort me en kijkt om. Ik zie een vermoeide blik, shit. Hier heb ik niks aan.

De benen lopen vol, alles doet nu pijn. Nog 2 rondes en ik heb een gat. Ik kijk niet om. Als ze er bij zijn voel ik het wel. Het is alles of niets. Hartslag 189. 48 kilometer per uur. Ik neem de bochten zo hard als ik kan. Nog 1 rondje. Ik hoor de speaker roepen dat het gat kleiner word. Shit, ik moet harder! Ik geef alles wat ik in me heb. Nog 600 meter! Ze zijn terug. Ik voel het. Ik kijk om.

Niets. Of toch niet…

Een klein groepje van zo’n 4 man, met het peloton er niet ver achter. Ik word ingehaald. We rijden op volle snelheid naar een bocht toe. Die bocht is mijn vriend. We rijden zo hard dat je niet met 2 man tegelijk de bocht door kan. Ik draai de bocht als derde door. Het is nu nog zo’n 450 meter. De voorste renner gaat van kop af. Dit is te vroeg. Ik laat een gat vallen. Hij ziet het en duikt erin.

Mooi, precies waar ik hem hebben wilde. We naderen de laatste bocht. De voorste renner zakt er doorheen. Ik draai als tweede de bocht door. Ik zie de streep liggen. Het is maximaal 200 meter. Ik ga gelijk aan. Er zit niet veel meer op, maar ik moet. Ik zet aan, staand op de pedalen trek ik mezelf op gang. Ik ga weer zitten. Ik rijd de nummer 1 voorbij. Ik voel dat er iemand tussen ons door wil duiken met meer snelheid. Ik gooi het gat dicht. Ik rijd op kop! Nog 125 meter. Links flitst er iemand voorbij. Ik zit kapot. Het valt me op dat het maar 1 iemand is. Waar blijft de rest?! Nog 75 meter. De man op links gooit zijn handen in de lucht.

In mijn hoofd hoor ik een stemmetje “RIJDEN!!! ALLES ALLES ALLES GEVEN. DIT IS JE ENIGE WEDSTRIJD EN JE HEBT EEN RESULTAAT NODIG. KOM OOOPPPPPP”. Nog 50 meter en ik zie niemand naast me. Dit is vreemd. De streep komt steeds dichterbij. Ik heb geen idee waar de rest rijd. Ik ga nog 1 keer staan. Ik duw mijn fiets vooruit met alle kracht die ik in mij heb. Ik ben gefinisht. Ik kijk links van me, niemand. Ik kijk rechts, een renner bij mijn achterwiel, meer niet. Ik ben 2e.

Beloning voor al het harde werken

Gek genoeg voel ik niks anders dan pijn. Geen teleurstelling, maar ook geen blijdschap. Ik rijd een rondje uit en de pijn gaat langzaam weg. Het besef van de tweede plek daalt langzaam in. Er komt een renner naar mij toe die ik niet ken. Hij feliciteert me en maakt een kort praatje. Langzaam voel ik wat vreugde. Ik rijd naar papa toe. Hij lijkt nog veel vrolijker dan ik. We vieren samen even de tweede plek, ondanks dat ik van binnen ook onwijs baal. Zo dichtbij, maar net niet. Ik rijd naar het podium en word gehuldigd. Ik ben tevreden.

Op de 2e plek op het podium in de ronde van Amstelveen — 2e plek in de Ronde van Amstelveen

De tweede plaats was niet waarvoor ik gekomen was, maar ik heb er vrede mee. Ik kan maar 1 conclusie trekken: ik heb vandaag alles goed gedaan, maar er was er 1 beter. De tweede plaats in de sprint is een mooie beloning voor al het harde werk van de afgelopen jaren. Als je maar 1 kans hebt, moet je die ten volle benutten en dat heb ik gedaan. Mijn juniorenperiode zit er op. Nog wat afsluitende trainingskoersen en dan is het tijd om naar de beloften te gaan. Een nieuwe stap met heel veel mogelijkheden waar ik onwijs naar uitkijk. Hoe het er precies uit gaat zien is nog even afwachten, maar we gaan er hoe dan ook het beste van maken!

10 september 202010 september 2020

Eindelijk weer een KNWU wegkoers!

Na ongeveer een jaar zonder een KNWU wegkoers stond vandaag eindelijk weer een race op het programma. De ronde van Uithoorn. Een koers waarin ik samen startte met junioren en amateurs. Na goede resultaten in de afgelopen trainingskoersen was ik gebrand om mezelf te laten zien tijdens deze koers. Ik wilde vroeg aanwezig zijn, zodat ik goed kon kijken wat er gebeurde in de categorie voor mij, wat voor rondje het was en om een goede warming up te kunnen doen.

In volle focus voor de koers in Uithoorn — Focus voor de koers

Showtime

Ik kwam er al snel achter dat het tempo hoog zou liggen, maar dat het makkelijk zou zijn om in het peloton mee te toeren gezien het feit dat het parcours heel makkelijk was. Dit bleek ook het geval te zijn. Het begin was chaos, voor bijna iedereen was het weer de eerste officiële koers en dat gaf ook wat stress in het peloton. Duwtje hier, stuurtje in je bil daar, beetje geschreeuw erbij en de eerste 5 rondes waren om. Ik kon mezelf de hele wedstrijd mooi van voren houden. Ik schoof makkelijk op en vond veel gaatjes waar ik doorheen kon. Er waren wat aanvalletjes, maar ik vond het nog veel te vroeg om mee te gaan. Ik bleef gewoon lekker in de grote groep, deed af en toe een beurtje op kop en reed vrolijk mee.

De koers is aan!

Plotseling zat ik dan toch mee in een aanval, er was een kleine versnelling en ik ging in het wiel mee. Het gat viel snel en we waren weg met 5 man. Er stond behoorlijk veel wind, waardoor het lastig was om voor het peloton uit te blijven rijden. We waren zo’n 5 rondjes weg maar werden toen toch weer ingelopen. Nadat er nog een aantal aanvallen waren geweest die op niets uitliepen viel het helemaal stil in het peloton.

Op kop aan het rijden in de ontspanning met 5 man. Helaas werd het door het peloton snel dichtgereden. — Op kop tijdens de ontsnapping

Er was een gat en ik kon er makkelijk doorheen, maar het was nog ruim 15 rondjes en ik vond het te vroeg om zelf te demarreren. Ik besloot het dus niet te doen, maar zag wel een groepje van 3 man wegrijden. Ondanks dat ik makkelijk mee had kunnen springen vond ik het niet de moeite waard. De Nederlands Kampioen en voormalig kampioen van de amateurs zaten nog in het peloton en niemand leek zich druk te maken. Er was nog nooit een groep van 3 langer dan 5 rondjes weggereden, dus ook deze zouden we zo wel weer terug zien, althans dat dachten we.

De slag gemist

Het gat was al snel ruim 15 seconde en er kwam geen echte achtervolging op gang. Veel mensen probeerde de oversteek te maken, maar doordat er totaal geen samenwerking was, was dit een kansloze missie. Ik had meerdere keren een groepje gevonden en probeerde door goede samenwerking gezamenlijk de oversteek te wagen. Helaas sprong er iedere keer ook een sprinter mee die nooit op kop kwam. Dit verstoorde de samenwerking in de groep, want waarom zou ik al het werk doen als hij lekker profiteert?

Mijn oom kwam speciaal voor mij kijken in Uithoorn bij deze KNWU wegkoers — Leuk dat je kwam kijken, oom Jan!

Sprintuhhh

Het gat werd niet kleiner en ik wist dat het een sprint voor plek 4 ging worden. Ik wist dat als ik mezelf goed kon positioneren een top 10 plek zeker mogelijk was. Ik reed goed alert en zat met nog 1 ronde te gaan precies op de plek waar ik wilde zitten. Dit bleek echter toch niet de beste plek te zijn, want ik voelde dat ik ingesloten dreigde te worden. Er was een klein gaatje en ik wist dat ik het erop moest wagen. Ik dook erin, maar helaas werd het gat gesloten en kreeg ik een elleboog op mijn kin. Hierdoor was ik even uit mijn focus, waar iemand anders goed gebruik van maakte. Ik liet mezelf het gras in duwen verloor hierdoor mijn goede positie.

Gelukkig wist ik nog wat op te schuiven, maar een top 10 plek zat er niet meer in. Na het ontwijken van een renner die zijn derailleur kapot trapte in de laatste bocht wist ik naar een 22e plek te sprinten. Niet het resultaat waar ik voor gekomen was, maar ik denk dat ik zeker tevreden mag zijn over hoe ik heb gekoerst. Komende zondag staat de volgende koers in Amstelveen al op de planning, dit keer alleen met junioren. Dit zal ook waarschijnlijk de laatste KNWU wegkoers van dit jaar worden, extra motivatie dus om er iets moois van te maken!

22 juli 202023 augustus 2020

Virtual Talent ID Camp 2020

Wielrenshirt met tekst 'Changing Diabetes, Talent ID Camp'

Het Virtual Talent ID Camp 2020 zit erop. Een ruime week vol tests, yoga, mental toughness, wedstrijden en meetings is afgesloten. Op 10 juli begon het kamp met een meeting en groepsrit op Zwift om elkaar te leren kennen. Tijdens de groepsrit werd verteld dat we ons vooral niet te veel moesten inspannen, want de dag erna stond er een zware test op het programma. Hier bleek niks aan gelogen.

Ik op mijn Wahoo Kickr tijdens een Zwift race, die ik, tijdens het trappen, kan volgen op het beeldscherm voor mij. — Op mijn Wahoo Kickr ‘gaan met die banaan’ tijdens een Zwift training

Dag 2 Full Frontal

De ‘Full Frontal’ van de Sufferfest (een trainingsapp), op dag 2, was een extreem zware test, waarbij de 5 seconden-, 5 minuten-, 20 minuten- en 1 minuut-waarden werden gemeten. Het begon met een warming up en de gehele test duurde nog geen uur, dus alles volgde elkaar in razend tempo op, wat er tevens voor zorgde dat het extreem zwaar werd. Door een verkeerde keuze in de settings verliep mijn test niet goed. Ik reed voor mijn gevoel constant bergop, terwijl ik veel liever op het vlakke fiets. Hierdoor vielen de resultaten ook tegen, wat bij mij behoorlijk wat stress opleverde voor de rest van de week. Gelukkig mocht iedereen aan het einde van het Virtual Talent ID Camp 2020 nog 1 test herkansen, waardoor ik bovenstaande test toch met een goed gevoel heb kunnen afsluiten.

Dag 3 en 4 in herstel en Team Scream

Dag 3 was een rustdag, dus geen intensieve test, alleen wat yoga en een herstelrit. Op dag 4 stond er wederom een Sufferfest test gepland, dit keer “Team Scream”. Hierbij reed je een ploegentijdrit, waardoor je constant under/over FTP-intervallen deed. FTP betekent Functional Threshold Power en staat voor de inspanning die je 1 uur lang vol kan houden als je voluit gaat. Een zware workout, zeker omdat het erg warm was op de kamer, maar wel erg goed te doen. Ik had mijn resultaten na de “Full Frontal” zelf handmatig bijgesteld, omdat ik anders onder mijn niveau zou fietsen. Dit bleek gelukkig een goede keuze.

Dag 5 Racing Day

Dag 5 was het eindelijk zo ver: RACING DAY op Zwift! 45 minuten bij de leider blijven en dan 30 minuten koers. De koers werd vlak voor een klim vrij gegeven, dus er werden gelijk al verschillen gemaakt. Ik kwam boven en zat mee in de kopgroep van 6. Ik probeerde niet te veel kopwerk te doen en vooral te wachten tot de anderen zouden rijden. Er waren 2 jongens super zenuwachtig en zij bleven maar op kop fietsen, mooi voor mij, want daardoor hoefde ikzelf weinig kopwerk te doen. Vanuit het niets pakte ze echter samen een gaatje. Ik zag het gebeuren en wilde eerst kijken wie er zou reageren, maar er gebeurde niks. Ik besloot er dus zelf naar toe te rijden en sloot met moeite weer aan bij de eerste 2 renners.

Helaas reed de onafhankelijke scheidsrechter, een oud prof van Novo die nu vooral veel Zwift wedstrijden en triatlons doet, het gat voor de andere jongens dicht. We waren dus weer samen met 6. In de laatste 7 kilometer van de race was er een Italiaan van achteruit die binnen 4 kilometer een gat van meer dan een minuut dicht reed, terwijl wij ruim 5W/kg reden. Ik verwachtte dat hij zo moe zou zijn dat hij niks meer zou kunnen, zeker gezien het feit dat we direct de klim weer op draaiden en hij daar de vorige keer gelost was. Bij het oprijden van de klim was het echter dezelfde Italiaan die ons er allemaal af reed!

Ik reed op dat moment op plek 6, maar zag de nummer 5 vlak voor me fietsen. In zette alles op alles en wist er in de laatste seconde nog overheen te komen. Vijfde dus, of toch niet? Na de koers hoorde ik van de scheidsrechter dat de twee Italianen niet hadden voldaan aan het reglement en dus gediskwalificeerd waren. Hierdoor sprong ik zo het virtuele podium op, met een mooie derde plek.

Dag 6 en 7 Na herstel door naar The Tool Shed

Dag 6 was wederom een hersteldag, die ik na de zware koers wel goed kon gebruiken. Wat yoga en een herstelritje en alvast uitzoeken wat er dag 7 op het programma staat. Dit bleek wederom een Sufferfest-test te zijn, dit maal “the tool Shed”.

Wat een test was dat, echt niet normaal. Ik denk dat ik kan zeggen dat dit de zwaarste test was die ik ooit heb gedaan. Het bestond uit een paar VO2-max(staat voor max. zuurstofopnamevermogen) en FTP-blokken, gevolgd door een serie waarin alles 1 minuut duurde. Je begon met 5 seconde sprint, 55 seconde rust. Dan 10 seconde, 50 seconde rust en ga zo maar door tot je 55 seconde ruim boven je FTP reed, met slechts 5 seconde rust. Toen kreeg je eventjes hersteltijd, een minuutje als ik me niet vergis, om vervolgens het hele proces in tegenovergestelde volgorde te doen, waardoor je ook weer afsloot met de 5 sec sprint. Helaas had ik een technisch probleem waardoor de app zichzelf afsloot.

Gelukkig kon ik de training doorspoelen tot waar ik gebleven was en hem toch afmaken, of nou ja gelukkig… alsof dit alles nog niet genoeg was, werd dit alles opgevolgd met wederom een VO2-max blok en een blok van 3 minuten waarbij iedere minuut zwaarder werd. De laatste minuut was helaas voor mij, en als ik de groepsapp mag geloven ook voor velen anderen, te veel. Na een 3 minuten durende cooling down zag ik de resultaten.

Ik had meer dan een uur lang gefietst op mijn FTP. Dit is dus het vermogen dat je gemiddeld een uur vol kunt houden, maar dat is bij een constant tempo, zonder alle gekke intervallen. Uiteindelijk was het dus niet zo heel gek dat ik die laatste minuut de waardes niet meer kon halen, maar toch gaf het mij geen fijn gevoel. Ik kon er niets meer aan veranderen, dus een herstelritje op Zwift en door naar de volgende dag.

'Gas op die lolly' tijdens de Zwift race, terwijl the Partysquad uit mijn muziekbox knalt met 'Helemaal naar de klote'! — ‘Gas op die lolly’ tijdens de Tool Shed, terwijl the Partysquad uit mijn muziekbox knalt met ‘Helemaal naar de klote’!

Dag 8 en 9 Herstellen en door naar Half Monty

Dag 8 van het Virtual Talent ID Camp 2020 was gelukkig weer een rust dag, de laatste op het programma. Wederom wat yoga en een herstelrit op Zwift en snel door naar dag 9. Hier stond de “Half Monty” test van de Sufferfest gepland. Een test die ik al een keer had uitgeprobeerd, bestaande uit een Ramp-test (waarbij je iedere minuut harder moet fietsen tot je niet meer kan) en een 20 minuten blok waarbij je net onder je FTP rijd. Ik trapte in deze test nagenoeg hetzelfde ten opzichte van de vorige keer, toen ik volledig fris was. Een goed resultaat dus! Nu zaak om goed te herstellen, want dag 10 zou de tweede wedstrijddag en tevens laatste rit zijn van het Talent ID Camp.

Dag 10 Knallen op de laatste Racedag

De laatste wedstrijddag bestond uit een 15 minuten durende groepsrit en vervolgens 45 minuten wedstrijd, althans dat was het plan. Toen we net wilde beginnen waren er technische problemen bij iemand, waardoor de race werd uitgesteld. We moesten allemaal rustig aan doen, terwijl we ondertussen al het kwartier voorbij waren en sommigen de race al waren begonnen. Uiteindelijk was iedereen wel zo netjes om toch te wachten en te hergroeperen. Nu lukte dit niet helemaal, want er ontstonden eigenlijk 2 groepjes met een gat van een paar seconde er tussen.

Desondanks werd de race vrij gegeven en ik zat alert in de eerste groep. Ik wilde de concurrentie uit de tweede groep niet terug laten komen en besloot vanuit de start direct hard aan te zetten. Hierdoor waren we met een groepje van ongeveer 20 man weg. Er waren weinig echte aanvallen, maar de deur stond achteraan wel open. Met nog 10 minuten te gaan was de groep gehalveerd. Met nog 3 minuten was het de nummer 2 van de vorige race (Nathan) die aanging, ik probeerde hem te volgen maar dit lukte helaas niet. Ik wachtte en probeerde met de jury, dezelfde als de vorige wedstrijd, mee te springen toen hij de oversteek maakte. Helaas waren beide aanvalletjes op een klim en was ik net niet in staat om te volgen.

Ik haakte aan bij iemand die ook had geprobeerd om Nathan te volgen, maar ook was gelost. Samen reden we door. In de afdaling dacht ik er heel even aan om te proberen de oversteek te maken, maar ik merkte al snel aan mijn benen dat ik het zeer waarschijnlijk niet vol zou houden en op het laatst door velen alsnog ingehaald zou worden. Dan maar proberen in een sprint de tweede plek te bemachtigen. Ik zag dat er van achteruit wat jongens probeerde terug te komen en besloot, met nog 25 seconde te gaan, al te gaan sprinten. Uiteraard hield ik de sprint geen 25 seconde vol, maar ik had wel een gat geslagen. Dit gat bleek groot genoeg om de tweede plek veilig te stellen. Dus na plek 3, nu P2. Best balen dat er geen derde Zwift-race was dus 😉

Dag 11 Afsluiting van Virtual Talent ID Camp 2020

Op dag 11, 20 juli, werd het kamp afgesloten met de laatste meeting, deze heb ik niet benoemd maar waren wel elke dag onderdeel van het programma. Hier werden ook “virtual awards” uitgedeeld. Helaas werd ik niet in de meeting benoemd, maar dat is een mooie motivatie om nog harder te trainen 🙂

30 september 201930 september 2019

NCK 2019

Dit weekend stond mijn laatste wedstrijd van dit wegseizoen op het programma. Het Nederlands Club Kampioenschap (NCK 2019). Een ploegentijdrit van 35 kilometer. Omdat we om 10:04 moesten startten, stond de wekker wel heel vroeg. Om 5:00ur ging de wekker namelijk al. Dus opstaan, eten maken, ontbijten, omkleden, regen spullen mee en gaan. Samen met Gerald, Ids en trainer Richard gingen we naar Dronten, de fietsen stonden achterin de bus bij Willy en Rens kwam op eigen gelegenheid naar Dronten toe. Toen we aankwamen gingen we direct even kijken waar de wind vandaan kwam. Er werd heel slecht weer voorspeld, maar eigenlijk viel het best nog wel mee. We besloten dus allemaal met dichte achterwielen te starten, in de hoop dat de wind niet opeens op zou komen zetten. Na de warming-up liepen we naar de start. We zouden niet al te hard starten, omdat het begin gevaarlijk was.

De start

Start NCK 2019 — De start NCK 2019 (foto: WillyVis Foto)

Heel veel kon je in die eerste paar bochten niet winnen, dus heelhuids doorkomen was het enige wat we moesten doen. Dit bleek voor mij toch moeilijker dan gedacht. De ketting die eraf sloeg op een rotonde zorgde ervoor dat ik de controle over de fiets kwijtraakte. Ik gleed weg en voor ik het wist lag ik op de grond. Van tevoren was afgesproken dat bij pech de ploeg op mij moest wachten, wat ze perfect deden. Richard schoot snel te hulp en we probeerde zo snel mogelijk onze weg te vervolgen. Toch hadden we al veel tijd verloren en ik was uit mijn focus.

Desondanks pakte we het ritme weer op en reden op een goed tempo door. Achterop de dijk vloog mijn ketting er wederom af. Gelukkig kon ik hem er tijdens het doorrollen er terug op krijgen, waardoor we hier maar een paar seconden verloren. En weer terug in het ritme.

Pech onderweg

Weer onderweg na mijn valpartij tijdens NCK 2019 — Weer onderweg na de valpartij tijdens NCK 2019 (foto: Erik Homan)

Toen we werden ingehaald door een ander team, werd Rens de berm in gereden. We waren nog maar met 3, dus we moesten wederom wachten *zucht*, dit ging niet als gehoopt. Ik dacht dat Rens was gelost en ging daarom langer op kop rijden. Het was erg lastig, omdat er heel veel zijwind stond. Het liggen in de tijdrithouding werd daarom op sommige punten ook onmogelijk, maar toch hielden we het tempo er goed in. Nadat mijn ketting er voor de derde keer afvloog, blokkeerde en er weer terug op kwam bereikte we de finish. Door alle pech zat er niet meer in dan een 30ste plaats met 41.8u/km gemiddeld. Ontzettend jammer, want er had voor ons 4 echt meer ingezeten! Ook jammer om het seizoen op deze manier af te sluiten, maar het is niet anders. De verwondingen vallen gelukkig mee, alleen wat schaafplekken en kneuzingen.

Einde van het seizoen 2019

Ik wil al mijn ploeggenoten bedanken voor dit mooie seizoen! Een seizoen dat, voor mij, volledig in het teken stond van het Talent ID Camp van Team Novo Nordisk. Ik ben nog steeds ontzettend trots om volgend seizoen voor dat team te mogen rijden. De rest van het seizoen liep niet zoals ik had gewild, maar ik weet dat de vorm goed is en ik heb onwijs veel stappen gemaakt dit seizoen. Daarvoor wil ik Richard Visscher, mijn trainer bedanken. Ondanks wat moeilijke momenten hebben we altijd de beste beslissingen genomen, wat zich dubbel en dwars heeft uitbetaald. Nu is het tijd om me voor te bereiden op het strandseizoen en het nieuwe avontuur. Ik heb er onwijs veel zin in en weet zeker dat er mooie dingen gaan gebeuren.

2 september 20192 september 2019

Hart van Oosterhout

Op zondag 29 augustus reed ik de wielerkoers ‘Hart van Oosterhout’. Ik wilde graag revanche voor mijn slechte koers in Naaldwijk. Maar eerlijk gezegd was ik eigenlijk niet volledig hersteld van die koers. Ik heb heel lang spierpijn gehad en voelde me niet fit. In de ochtend had ik dan zelf ook wel veel twijfels, maar eenmaal in de auto onderweg naar de koers veranderde dat. Ik had vertrouwen in mezelf, ik zou revanche nemen op Naaldwijk en een super sterke koers rijden, net zoals in Wateringen!

Ruim op tijd

Voor de start van wielerronde Hart van Oosterhout aan het inrijden op de rollerbank

We waren er ruim op tijd, waardoor ik goed het rondje kon verkennen. Een leuk rondje is het Hart van Oosterhout, maar met heel veel hobbels. Ik probeerde er alles aan te doen om van voren te starten, maar dit keer was er wel weer een soort loting. Ik startte dus op de tweede rij, in plaats van de eerste. Maar de tweede rij is nog steeds goed van voren, dus nog geen man overboord. Het startschot viel, maar ik kwam niet in mijn pedaal. Ik zat ergens in het midden van de groep, maar door het vele versnellen na de bochten verloor ik nog meer posities. Er zat niks op, ik ben verre van de explosiefste in het peloton, maar vandaag kwam ik wederom weer niet vooruit. Ik werd dus wederom redelijk snel gelost, echter kwam ik dit keer wel in een groepje. Helaas kwamen we niet meer terug bij het peloton.

De wedstrijd is voorbij

Een leegloper tijdens de wedstrijd Hart van Oosterhout, uitrijden was helaas onmogelijk

Na 6 rondes wist ik eigenlijk al dat de wedstrijd voorbij was. We bleven wel samen werken, maar toen het peloton voorbij kwam reed ik lek, een leegloper. Langzaam liep de lucht weg uit mijn achterwiel. Ik hoopte de wedstrijd toch nog uit te kunnen rijden, maar met nog 8 rondes te gaan was het klaar. Ik had nog recht op een rondevergoeding, maar doordat ik al gelost en gedubbeld was had dat weinig zin. Dan zou er veel stress zijn met het wisselen van een wiel, om vervolgens drie rondes later uit koers gehaald te worden. Ik meldde me dus af bij de jury en mijn wedstrijd zat erop.

Het lichaam is op

Eigenlijk kan ik maar één conclusie trekken: het lichaam is moe, leeg, op. Morgen ga ik langs de huisarts voor een kleine blessure en het laten checken van mijn lichaam. Daarna zal ik samen met mijn trainer overleggen hoe het rest van het seizoen eruit zal zien. Hoe lang deze dip gaat duren weet ik niet, maar ik zal sterker dan ooit terugkomen.

25 augustus 201925 augustus 2019

Tijdrit training

Tijdens wedstrijd in Honselersdijk op de tijdritfiets

Vandaag, 25 augustus, stond er voor mij een tijdrit training op het programma in de vorm van een wedstrijd. Het was geen KNWU-wedstrijd, maar werd georganiseerd door Wielervereniging Westland Wil Vooruit. Twee jaar geleden was ik hier ook, samen met papa en oom Rob, die ook beide keren reed. De grootste reden dat ik vandaag wilde starten, was omdat ik op de tijdritfiets van Rob mocht fietsen om te kijken of dit iets is voor het NCK. NCK staat voor Nederlands Club Kampioenschap, een ploegentijdrit dus. Waarvoor ik inmiddels ben geselecteerd.

Start

Na een goede warming up kon ik bijna gelijk starten. 15 kilometer voor de boeg, dus direct hard van start. De eerste ronde reed ik de bochten véél te langzaam, omdat ik niet wist wat ik met een tijdritfiets kon. Ik ging de bochten met 36km/u door, terwijl dit de andere 2 rondes rond de 43km/u zat. Ook heb ik veel getest met het schakelen, de fiets beter leren kennen dus. Deze tijdrit training was toch ter voorbereiding op het NCK en ik telde ook niet mee in de uitslag. Dit komt omdat ik qua leeftijd nog geen A- of B-renner ben, maar een junior.

95 Procent

Onderweg in de tijdrit wedstrijd, maar voor mij is het een tijdrit training — Onderweg in de tijdrit

Ik heb dus niet 100% alles gegeven, maar 95% zeker wel. Ik had ook geen speciaal doel van tevoren, omdat ik de tegenstanders niet kende en ik ook niet wist hoe de fiets zou bevallen. Uiteindelijk kwam ik na 20:41,32 over de streep, wat gemiddeld 44.952 km/u was. Een tijd waar ik heel tevreden over ben, want vandaag hoopte ik 43,5km/u te rijden. Toch baalde ik wel een beetje dat het net geen 45 was. Ik had gister namelijk thuis in een grappende bui geroepen dat 45km/u gemiddeld wel heel mooi zou zijn.

UItslag van tijdrit wedstrijd bij wv Westland Wil Vooruit — De uitslag van deze tijdrit bij Wielervereniging Westland Wil Vooruit

Na afloop gaf Rob aan dat ik de fiets ook wel mee naar huis mocht nemen om verder te testen. Dat vind ik erg fijn. Ik zal dus de laatste puntjes op de i zetten richting het NCK, om daar te kunnen vlammen. Nu is het tijd om uit te rusten, want dinsdag is het alweer koers in Naaldwijk en zondag staat Oosterhout op het programma.

2 augustus 20192 augustus 2019

Profronde Westland

Gisteren reed ik voor het 1e in 6 maanden weer een echte wedstrijd: Profronde Westland. In verband met het Talent ID Camp van Team Novo Nordisk wilde ik de afgelopen periode geen risico’s nemen, waardoor ik vooral heb gefocust op de trainingen. Om de snelheid niet te verliezen reed ik wedstrijdjes op Zwift en sommige avondkoersen bij RWC Ahoy. Dit zijn trainingskoersen waarbij weinig risico’s genomen worden.

Volop in koers tijdens profronde Westland — Vol in focus tijdens Profronde Westland

Uitrijden

Voor mezelf had ik voor deze wedstrijd eigenlijk weinig doelen van tevoren gesteld. Uitrijden was belangrijk, omdat me dat vorig jaar, door een loszittend zadel, niet gelukt was. Verder stonden er 30 junioren op de lijst, dus top 20 zou prima zijn. Het idee was om samen met vriend en ploeggenoot Gerald naar Wateringen toe te fietsen, maar het weer dacht daar anders over. Papa en ik haalde Gerald daarom bij de club op met de auto en met zijn drieën gingen we naar Wateringen.

Onderweg merkte ik toch wel dat ik behoorlijk gespannen was. Ik wilde laten zien aan de concurrenten dat ik het had verdiend om naar Amerika te mogen. Het laten zien aan de ouders langs de kant die me hadden gevolgd, maar vooral ook aan mijzelf. Dit was het moment om aan mezelf te laten zien dat ik het ook in Nederland kan, dat ik ook hier bij de beste behoor. Na een uitgestelde start, omdat iemand (kuch kuch … Gerald! ….. kuch kuch) nummer 13 op zijn kop had opgespeld, konden we beginnen.

De koers

Direct in de eerste bocht was er een valpartij naast mij. Gelukkig had ik er geen last van, dus ik zat mooi bij het peloton. Omdat ik geen verwachtingen had, wilde ik vooral wat premies pakken. Ik zag wel hoe lang ik erbij kon blijven, ik zou in ieder geval wat premies mee naar huis nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Op één sprint na heb ik elke premieronde meegedaan voor de prijzen. Ook heb ik veel aangevallen in de koers. Het tempo lag de hele koers behoorlijk hoog en daardoor vergat ik voldoende te drinken. Zeker door het veel zweten, was 1 bidon in anderhalf uur niet genoeg. Met nog 4 rondes te gaan kreeg ik kramp. Ik besloot even mijn eigen tempo te rijden en snel wat te drinken, hierdoor kon ik wel door maar veel zat er niet meer op.

Verkeerd gegokt

Met bijna alle premie sprints meegedaan, dat loont de moeite! — Alle prijzen van de premie sprints

Toen de gevaarlijke mannen aangingen, gokte ik erop dat het peloton het gat dicht zou rijden. Daarna wilde ik het nog 1 keer proberen. Helaas werden de gevaarlijke mannen niet terug gepakt en gokte ik dus verkeerd. Door de opkomende kramp was ik ook niet meer in staat om de tegenaanval in te zetten. Een sprint met een uitgedund peloton dus. Meer dan een 10e plek zat er echt niet in. Toch wel heel tevreden over de vorm en hoe ik heb gekoerst. Deze wedstrijd geeft ondanks het eindresultaat wel heel veel vertrouwen voor de wedstrijden die nog komen.

14 juli 20192 augustus 2019

Donderdag 11 juli – Megatraining

Vervolg op: Woensdag 10 juli

De megatraining zit er ook weer op. Vanochtend 9:00uur begonnen. Ronde 1 was interval voor de devo-renners en de 2 kandidaten voor het devo-team. Ik hoefde alleen maar het wiel voor me te volgen, wat geen enkel probleem was. Ronde 2 was waaierrijden. De waaier was niet geweldig, maar doordat we in Nederland veel op dit oefenen kon ik heel makkelijk energie besparen.

Ronde 3 was weer TTT, groep 3 dit keer. Klinkt tegenvallend, maar de eerste twee groepen waren enkel renners voor het devo-team. In groep 3 zaten de 3 sterkste junioren (waarvan ik de enige was die volgend jaar ook nog junior is). Ook dit ging soepel, omdat we de slipstream van de groepjes voor ons konden gebruiken. Ronde 4 was wederom een waaier, maar dan op een hoger tempo. Ik voelde me nog super goed. Dus toen Gleb me vroeg hoeveel rondes ik ging doen, zei ik dat ik er nog wel 1 aan vast zou plakken.

Echelon

De laatste ronde van deze megatraining zou de zwaarste zijn. Daarvoor waren we gewaarschuwd, maar dit was echt absurd! We moesten met 8 man in een waaier (wordt ook wel echelon genoemd) rijden. De auto zat direct achter ons en de rest van de groep zat achter de auto. Ik begon direct in de waaier. Ik hield het op 2 na als langste vol. Ging toen herstellen achter de auto. Voor hoe ver we kunnen spreken van herstellen als je constant 45km/h rijd op een behoorlijk glooiend wegdek. Na een minuut of 3 was het alweer mijn tijd om de echelon te joinen, wat ik keurig deed.

Toen ik terug kwam en opnieuw moest invoegen op plek 2 aan de rechterkant van de auto, kwam ik in een klein akkefietje met 1 van de Spaanse jongens. Hij wilde mij niet op die 2e plek laten rijden, terwijl dat vooraf afgesproken was. Aangezien hij geen Engels spreekt en deed alsof hij de Spaanse devo-renner niet hoorde, besloot ik de renner achter hem te waarschuwen. Daarna trok ik hem onder zijn zadel naar achter. Thomas Brown en Daniel (2 belangrijke begeleiders uit de staf) zagen dit en moesten enorm hard lachen. Ze gaven mij een compliment, omdat ik zo voor mezelf opkwam.

Akkefietje

Toen zaten we samen achter de auto. Hij rechts op plek 1 en ik links op plek 1. Hij moest invoegen in de waaier. Echter had hij geen energie meer over na de megatraining. Tot grote ergernis van iedereen, maar vooral tot die van Gleb, bleef hij zitten op zijn positie. Gleb had de klep van de auto openstaan zodat je beter kon herstellen en zei tegen mij: “Tom push, push! He need to go to the echelon”! Ik kan nu vertellen dat het best wel spannend is om op enkele millimeters van de bumper van een auto, met 53 km/h een renner weg te duwen. Maar het is me gelukt en ik kreeg complimenten van Gleb.

Toen was het helaas wel weer mijn beurt om in de echelon mee te draaien. Ik sprintte dus de auto voorbij, deed 5 beurten in de echelon en ging daarna weer terug achter de auto. De echelon bestond op het moment dat ik erbij kwam nog maar uit 4 in plaats van 8 renners. Ook achter de auto waren er nog maar 3 anderen aan het draaien en invoegen in de echelon. Iedereen was dus volledig naar de kl*te. Ik was ook super blij toen Gleb besloot de groep in te halen omdat de training erop zat. Zelfs het uitrijden deed nog pijn.

Gleb

Toen we terug waren bij het hotel zei Gleb dat het tempo gedurende de megatraining goed was. 156km met 35km/h gemiddeld, maar dat er wel wat flinke problemen waren! Deze problemen zouden we vanavond gaan bespreken. Ik was bang dat ik op het laatst bijvoorbeeld teveel had afgezien. Je moest het een harde training vinden, maar niet helemaal leeg zijn. Of misschien had ik andere fouten gemaakt. Daarom besloot ik alvast aan hem persoonlijk te vragen wat mijn grootste probleem was vandaag tijdens de megatraining. Zijn antwoord hierop was: “Nothing Tom. Your cadans was much better than yesterday and you performer really well today! I was impressed”. Toen ik dit aan Przemek vertelde, hij was namelijk al eerder gestopt omdat hij zaterdag en zondag een wedstrijd heeft, zei hij dat dit heel bijzonder was. Gleb had altijd wel iets te zeuren, dus dit was erg uitzonderlijk.

Blij en trots in mijn Novo pakje na de megatraining — Past prima, zo’n Novo pakje!

Nog niet denken aan thuis

Super blij mee natuurlijk, maar mijn benen! Przemek en ik zijn te moe om dit te vieren. We liggen dan ook beide in ons bed en kijken een beetje tv. De bingo van gisteren is verplaatst naar vandaag om 17:15uur en vanavond ook nog bikehandling games, pffff. Gelukkig heeft Gleb me morgen een hersteltraining beloofd en morgenavond wordt het feest. Zaterdag vliegt iedereen weer terug, dus morgenavond gaan we hier nog even flink genieten.

Als ik thuis kom denk ik niet dat ik nog herkent wordt. Jemig wat kan je bruin worden (en lijntjes krijgen) in een weekje zeg! Och thuis, nu nog maar niet aan denken. Het is hier veel te gezellig om nu al met thuis bezig te zijn. Hoewel trainingen met mijn vrienden thuis, de tour, tour de jour, vive le velo en de avondetappe wel op me wachten! Goed, ik kan nog wel een uur doortypen over van alles en nog wat, maar deze update is al onwijs lang geworden. Ik zal het daarom hier bij laten en zal vanavond nog een korte update sturen voor ik ga slapen. Bye all!

Complimenten

Hoi allemaal, een latertje dit keer. Gelukkig morgen alleen maar 1 rondje uitfietsen zonder opdrachten na de megatraining van vandaag. Daarna de fietsen in de fietskoffers stoppen en zorgen dat alles ingepakt is en in de avond een (pizza)party. De meeting met Gleb was prima. Hij gaf mij en Louis vandaag alleen maar complimenten, terwijl hij aan het zeuren was op alle andere sterke renners.

Het traingedeelte zit er dus eigenlijk op en wat een ervaringen heb ik opgedaan! Super veel leuke trainingen waarvan ik er zelf ook weer een paar van kan gebruiken en onwijs veel geleerd. Deze week is voor mijn gevoel echt super snel voorbij gegaan. Ik ga dan ook nog maar onwijs genieten van de laatste dag. Ontbijtje met pannenkoeken, wafels, koekjes en wat allemaal nog meer. Haha, nee was het maar zo’n feest. Misschien een pannenkoekje bestellen, maar we moeten uiteraard nog steeds goed op onze voeding letten. Zaterdag vlieg ik hier 10:00uur weg en ik land om 5:55uur op zondag op Schiphol, samen met Vaclav. Hij is Tsjechisch, maar heeft een overstap. Aardige gozer die ook in mijn BG group zit. Verder niet heel veel meer te melden, dus ik ga maar slapen. Welterusten en tot morgen!