Wedstrijdverslag Archieven - Tom Tiegelaar On Tour

21 november 201921 november 2019

Beukers Beachcriterium Petten

Een strandrace met een nieuwelingen/junioren klassement. Toen ik dat wist kon ik niet anders dan inschrijven. Zodoende stond ik afgelopen zondag, 17 november, aan de start van Beukers Beachcriterium Petten. Bij het verkennen op het strand had ik wat mechanische problemen. Gelukkig leken die voor de start allemaal opgelost te zijn. De junioren zouden 1 minuut na de topklasse starten, zodat wij echt onze eigen koers hadden. Helaas werden we toch samengevoegd met de topklasse. We werden daardoor achteraan geplaatst. Ik had bewust de linkerkant uitgekozen, zodat ik dichter bij het wat hardere zand stond. Echter, rechts bleek vandaag sneller, doordat sommige renners niet in het zachte zand konden fietsen. Hierdoor duurde het heel lang voor ik weg kon komen. Ik had dus direct een achterstand, maar geen paniek!

Op eigen kracht

Andere deelnemers rijden door de watergeul, waardoor er erg veel water opspat — Andere deelnemers die ook door de watergeul en het opspattende water rijden

Ik zou op eigen kracht echt nog wel wat mensen in kunnen halen. Ik reed dus mijn eigen tempo en haalde flink wat mensen in. Het was een zeer technisch parcours geworden, omdat het strand er heel slecht bij lag. De snelste lijn ging behoorlijk vaak door een diepe watergeul heen en met temperaturen rond de 10 graden is dat toch best fris. En ook enorm veel mul zand en zandheuvels behoorden tot de natuurlijke obstakels die onderdeel vormden van het 5,5km lange parcours. Dat werd een uur en één ronde lang enorm afzien voor iedereen.

Samen werken

Na een halve ronde kwam ik samen met een andere, voor mij onbekende, nieuweling/junior te rijden. We werkte in het begin goed samen, maar ik merkte dat ik in moest houden om hem niet te lossen. Ik besloot daarom mijn eigen tempo te rijden, hij kon redelijk volgen en nam de leiding in de technische afdaling en loopstukken. Op deze manier hadden we beide wat aan elkaar. Toch besloot ik op een gegeven moment mijn eigen weg te gaan. Ik had gemerkt dat ik explosiever en sneller was dan hij en daar maakte ik gretig gebruik van. Een klein groepje met nog een junior was net aangesloten en een grotere groep was op komst.

Flinke stappen

Volledig vies, nat, koud en leeg na de finish

Ik versnelde nadat we een stukje door het water gereden hadden en gelukkig kon niemand van de groep mij volgen. Dan maar doen alsof ik bezig ben met een tijdrit. Ik trok me niks meer aan van de rest, koos mijn eigen lijnen, waarmee ik veel mensen in wist te halen. Na een ruim uur fietsen kwam ik helemaal kapot over de streep. Dit leverde een vijfde plek op. Niet de plek waarvoor ik gekomen was, maar het was niet anders. Ik heb alles uit deze Beukers Beachcriterium Petten gehaald en weet voor mezelf dat het wel goed zat. Ik maak nog steeds flinke stappen en er is zeker vertrouwen voor wat er nog komen gaat!

1 mei 20192 mei 2019

Omloop van Borsele

Zondag 28 april mocht ik starten in de EPZ Omloop van Borsele. Mijn eerste UCI wedstrijd ooit! De opstelling bestond uit een districtsteam. Er waren 5 jongens geselecteerd uit heel Zuid-Holland en ik zat erbij!

Voorbereiding

Op vrijdag waren we al bijeen gekomen ter voorbereiding voor de Omloop van Borsele. Om elkaar te leren kennen en een rondje te fietsen. Het was een leuke groep met gezellige jongens. We moesten zelf het parcours goed verkennen zodat we wisten waar we van voren moesten zitten. Dit had ik dus gedaan, hierdoor wist ik dat ik na drie kilometer goed voorin moest zitten. Het was dus hopen op een goede loting, iets wat voor mij nog niet eerder goed heeft uitgepakt. Maar eens moet de eerste keer zijn, toch?! Met die gedachten en vol goede moed ging ik de wedstrijd in. Wel merkte ik dat ik extreem nerveus was en een klein beetje schrik in de benen had. Ik had de nacht ervoor namelijk gedroomd dat ik mijn knie ging breken tijdens de wedstrijd. Hierdoor zou ik dan ook niet naar het Talent ID Camp in Amerika kunnen. Dromen zijn bedrog, maar toch……..

De loting

Achteraan geloot, dus het papier was al bijna vol toen ik mocht inschrijven — Het papier was al bijna vol toen ik mocht inschrijven

Bij de loting bleek ik alweer pech te hebben, ik stond weer helemaal achteraan. Ik moest dus proberen zo snel mogelijk naar voren te komen. Na een minuut stilte voor Robbert de Greef en wat uitstel, door veel valpartijen bij de koers van de junioren-dames, gingen we van start in de Omloop van Borsele. Helaas lukte het me niet om van voren te komen, ik kon wel iets opschuiven maar het was niet voldoende. Na 3 kilometer was er een valpartij in het midden van de groep. Precies in de bocht waarvoor ik mezelf had gewaarschuwd. Hierdoor kwam ik bijna stil te staan achterin het peloton. Het werd opnieuw versnellen, gaten dichtrijden en op de smalle weggetjes naar voren proberen te komen.

Ik hoef maar zo'n 130 man in te halen straks — Ik hoef maar zo’n 130 man in te halen straks

Jammer genoeg bleek dit moeilijker dan gezegd. Ik kwam maar niet naar voren én door een gat voor mij, moest ik lossen. Het is vrij frustrerend wanneer je een gat ziet vallen, niet vermoeid bent, maar het gat niet kan dichten. Dit kwam vooral omdat we schuin tegenwind hadden en we al boven de 50km/u reden. Met een cadans van 116 op het zwaarst is het moeilijk nog een gat dicht te rijden. Dit lukte me ook niet, ik kwam gewoon kracht en snelheid tekort op dat moment. Ik baalde enorm, want ik voelde me goed in de groep en had niet het idee dat we heel hard reden.

Een UCI wedstrijd is dan toch wel anders

Toen ik eraf lag kwamen alle auto’s mij passeren. Dit was voor mij de eerste keer dat het een enorme karavaan was. Om eerlijk te zijn was dit best spannend. Een UCI wedstrijd is dan toch wel anders dan andere klassiekers. Auto’s die voorbij razen op een kleine afstand en met een toeter aangeven dat ze eraan komen. Vervolgens staan ze weer stil, omdat er een renner lek heeft of zo en dan mag je als renner auto’s gaan ontwijken. Hierbij nam ik niet teveel risico’s, vooral doordat ik merkte dat mijn Amerikaanse droom heel erg in mijn hoofd zaten. Onwijs vervelend natuurlijk, want met angst kan je net zo goed niet starten. Dit is dan ook een punt van aandacht komende tijd, want er staan nog genoeg wedstrijden op de planning.

Het feest is voorbij

Het feest is voorbij na 30 kilometer, ik werd uit koers gehaald door de bezemwagen. Met een gemiddelde van 43,2km/u uit koers gehaald worden was voor mij een nieuwe ervaring. Niet eens super vermoeid zijn was echter nog vreemder. Het was een slechte wedstrijd en ik kan ook niks anders dan mezelf hiervoor de schuld geven. Ik weet dat hier heel veel meer in had gezeten, uitrijden had zeker mogelijk geweest. Ook weet ik precies waar ik wél in een gaatje had kunnen en moeten duiken. Zelfs zonder dat het catastrofale gevolgen zou hebben. Er zijn dus zeker nog veel verbeterpunten, want uitrijden had eigenlijk geen probleem mogen zijn. Het tempo was goed te volgen in de groep en er werd niet extreem nerveus gekoerst. Ik heb wel veel geleerd en ben een UCI ervaring rijker. Ik weet waaraan ik moet gaan werken, zodat de volgende wedstrijden beter gaan dan deze.

11 april 20192 mei 2019

Weekend met dubbele gevoelens

Het weekend van 6 en 7 april is er voor mij eentje met dubbele gevoelens. Op zaterdag 6 april stond mijn eerste wedstrijd op het programma, namelijk de klassieker Noordwest Overijssel. Ik was hier redelijk zenuwachtig voor, maar had er vooral veel zin in. We hadden een hele leuke ploeg met goede vrienden Gerald, Gabriël en Marten. Toen we met zijn alle waren gearriveerd, moesten de wielen ingeleverd worden. Dit ging nog bijna fout! De fietsen hadden op het dak gestaan en de voorwielen waren eruit gehaald. Toen ploegleider Guido de reservewielen wilde inleveren nam hij per ongeluk de voorwielen van mij en Gabriël mee. Gelukkig kwamen we er op tijd achter en ging alles goed. Wel waren we hierdoor aan de late kant. We hadden dus ook weinig tijd om in te fietsen, laat staan de start en finish te verkennen.

Loting

Bij de loting hadden we heel veel pech, Gabriël kende een goede loting, maar Marten, Gerald en ik moesten achteraan starten. Aangezien het peloton erg groot was (ruim 150 renners) was het zaak om zo snel mogelijk naar voor te komen. Gerald en ik schoven in de neutralisatie al heel mooi op en toen de koers vrijgegeven werd hadden we zeker al een man of 40 ingehaald! Helaas was er vrij snel een valpartij en ja hoor, ik lag bovenop. Gelukkig had ik niks, op wat last van mijn rug en lies na. De koers werd vanwege de grote van de val geneutraliseerd, waardoor ik de aansluiting met het peloton weer vond. Ik stond helaas wel weer redelijk ver van achteren, dus ik kon weer beginnen aan mijn inhaalslag. Na ongeveer 12 kilometer kwamen we bij een rotonde. Ik ging hier samen met enkele anderen linksom en leek wat posities te gaan winnen. Helaas hadden we de auto’s aan de andere kant van de rotonde aan de linkerkant niet gezien en was de rotonde links ook niet afgesloten. We moesten dus via het gras terug de andere weg op. Ik was net terug in de groep toen iemand voor mij ook terug sprong. Hierbij ontstond weer een val waar ik bij betrokken was, maar gelukkig nog steeds geen schade (wel is mijn Garmin beschadigd geraakt door beide valpartijen).

Inhaalrace

Vanaf dat moment begon ik aan een inhaalrace samen met Gerald en Arjan. We reden behoorlijk hard door, maar helaas kwamen we niet veel dichter bij de tweede groep. Uiteindelijk werd ons door de organisatie geadviseerd te wachten op de groep die een paar seconden achter ons reed. Dit deden we en meteen probeerde we er weer snelheid in te krijgen. Na nog geen minuut kwam de bezemwagen voorbij en vertelde ons dat het geen zin had en we beter konden stoppen en omdraaien. Helaas was ik dus al na 18 kilometer uit koers :-(. Ik baalde natuurlijk ontzettend dat ik zo vroeg uit koers was, maar ik heb er samen met andere renners die uit koers waren toch maar het beste van gemaakt. De tijd die we hebben gewacht op de koers was erg lang, maar ik heb wel onwijs veel gelachen. Na de koers zijn we weer naar huis gegaan.

Examen

Eenmaal thuis was het douchen en klaar maken om te gaan slapen, want op zondag had ik mijn KNWU trainer2 examen. In aanloop naar dit examen heb ik redelijk veel gedoe gehad. Dat haalde bij mij enigszins het plezier weg om het examen te doen. Echter was dit ook een goede motivatie om in één keer te slagen. Ik had 15 kinderen, terwijl er eigenlijk maar 10 nodig waren. Het was super fijn dat zoveel waren om mij te helpen! Ik had in de winter een waaiertraining ingeleverd bij de examinator. Toen ik echter bij de wedstrijd had gekeken van de jeugd, merkte ik dat vooral de bochten niet lekker liepen. Ik mocht mijn training aanpassen en dus werd het een bochtentechniek training. Ik was zelf erg tevreden over de examentraining. In dit reflectiegesprek gaf de examinator ook aan erg tevreden te zijn met mijn training en dat hij een positief verslag zou schrijven. Dit betekent dat ik geslaagd ben! Het was dus een weekend met dubbele gevoelens, maar hé vanaf dit moment ben ik dus officieel een KNWU wielertrainer 🙂

Bekijk de vlog

Eén van mijn jeugdrenners, Quino, heeft een erg leuke vlog gemaakt over mijn examen, bekijk het hier!

25 februari 201925 februari 2019

NK Strandrace

Tom bikkelt door op zijn strandbike tijdens het NK2019 na een valpartij

Zondag 24 februari was het dan zover. Mijn laatste strandrace en tevens het NK strandrace! We waren vroeg aanwezig, waardoor ik het parcours goed heb kunnen verkennen. Het strand lag er prachtig bij, hard zand en erg breed. Ik had weinig verwachtingen. Gewoon mijn eigen ding doen en zolang je maar volledig gesloopt van de fiets komt na 54 kilometer is het goed. Het ging echter niet zoals verwacht.

Ik had een relatief goede start en kon het peloton met alle favorieten daarin bijhouden. Het was een chaos in het peloton, overal probeerde mensen een andere lijn te rijden met grote uitwijkingen tot gevolg. Uiteindelijk ging het fout, 2 rijen voor me tikte iemand het wiel van zijn voorganger aan en hij viel. Ik kon er helaas niet meer om heen en viel ook. Gelukkig had ik weinig schade, maar de aansluiting met het peloton was weg. Ik baalde ontzettend en was ook redelijk gefrustreerd. Zat ik er eindelijk een keer goed bij…… maar ach je doet er niks aan. In het begin kon ik op die frustratie ook goed doortrappen, ik had een aardig tempo en wilde er nog het beste van maken.

Halverwege

Na de eerste ronde begon ik te merken dat het kracht geven toch wel wat last aan mijn knie veroorzaakte, waar ik net op was gevallen. Ik ging wat rustiger rijden, maar doordat ik al op meerdere plekken flink nat was door al het water kreeg ik het koud. Ik wil uiteraard niets forceren zo vroeg in het seizoen en heb al helemaal geen zin om nog een keer ziek te worden. Daarnaast heb ik dinsdag een inspanningstest waarbij ik goed wil presteren. Dit alles heeft me doen besluiten om na anderhalve ronde het NK strandrace te verlaten. Iets waar ik flink van baal. Opgeven is natuurlijk nooit leuk en op een kampioenschap is het nog net iets pijnlijker, maar ik denk dat het de beste beslissing was op dat moment.

22 januari 201915 februari 2019

E-payroll Westland MTB Beach Challenge

Het was afgelopen zondag vrieskoud, kraakhelder en er scheen een stralende zon. Het perfecte weer voor een beachrace, de E-payroll Westland MTB Beach Challenge. Ik had er zin in! Mijn doel had ik gezet op een goed gemiddelde (27,5 km/u moest haalbaar zijn). Door de vrieskou was het parcours mooi hard. Ik wilde mezelf gewoon helemaal leeg rijden. Als dat zou lukken, zou ik een goede race hebben gereden. Maar …….. helaas liep het anders.

Goede start

Bij het inrijden merkte ik dat het erg goed te doen was. De ideale lijn lag hoger dan normaal, want het strand was hard geworden, waardoor het beter reed dan de harde natte zandlijn bij de waterkant. Ik stond mooi vooraan bij de start, die voor de deur lag van strandpaviljoen Zomertijd in ‘s-Gravenzande. Ik kon tussen de elite mee het strand op rijden. Het ging er meteen rap aan toe, want ik reed met 48km/u over het strand en alsnog werd ik van voor in het peloton naar achteren gereden. Ondanks dat het peloton langs de waterlijn reed, besloot ik mijn eigen ideale lijn te rijden. Heel even reed ik harder dan het peloton, wat een heerlijk gevoel is dat! Al snel werd het fietsen zwaarder en dan weet je eigenlijk al dat er iets niet goed is. Ik zakte steeds verder terug en moest het peloton laten lopen. Hopend dat het stil zou vallen, bleef ik doorgaan.

Deceptie

Deze afbeelding heeft een leeg alt-atribuut; de bestandsnaam is beachrace-westland-2019-7-1024x768.jpg — Balen van mijn lekke band

Toen ik bij het keerpunt draaide, merkte ik dat ik toch echt een zachte band had, gelukkig kon ik nog wel doorfietsen tot de strandafgang. Er zat niets anders op dan vanaf daar terug te lopen naar start/finish. Een deceptie, maar 2km echt goed kunnen koersen en in totaal maar 6 km van de 42 kunnen rijden. Helemaal omdat ik door mijn goede start in de kopgroep bij de elite reed. Al snel bleek echter dat ik niet de enige was met een lekke band. Door een teveel aan schelpen (scheermessen) waren er vele tientallen deelnemers die ook snel terug waren bij start/finish. Gelukkig heb ik volgende week een nieuwe kans in Noordwijk!