Vervolg op: Donderdag 11 juli
De laatste dag is aangebroken en de laatste training zit erop. 2 uurtjes met een soort van recovery ride. Tijdens de training werden er super veel foto’s gemaakt door een professionele fotograaf en het was vooral veel dollen met z’n alle. Daarna was het lunchen en zo meteen alles maar inpakken. Kleine correctie, ik vertrek om 10:00uur vanaf het hotel. De vlucht zelf is pas rond 15:00uur. Toch jammer dat het de laatste dag is en deze week op zijn eind loopt, want ik was net gewend aan het weer hier zo. Vandaag vond ik het gewoon lekker buiten, terwijl de omstandigheden niet veranderd zijn. Ik ga nu maar naar beneden om alles in te pakken.

Alles op een rijtje
Hoi allemaal, het lijkt nu dan toch echt allemaal over. Przemek en de devo’s zijn weg, ik heb de kamer dus op de laatste dag volledig voor mezelf. Een mooi moment om alles voor mezelf op een rijtje te zetten, wat ik doe met dit bericht. Het zal lang worden, maar ik zal het afgelopen jaar voor iedereen zo duidelijk mogelijk beschrijven. Ik weet namelijk dat lang niet iedereen in deze groep altijd mijn keuzes heeft begrepen en soms waren mensen het er niet mee eens.
In dit bericht ga ik terugblikken op de keuzes en ze toelichten, omdat ik denk dat nu het moment is gekomen om het hele verhaal te vertellen en niet alleen al het goede. Om de stilte een beetje op te vangen heb ik mijn muziekbox maar aangezet en luister ik wat muziek. De pizza party op deze laatste dag was goed, we hadden heel veel pizza, maar natuurlijk wel met een volkoren bodem. Er waren ook heerlijke sandwiches en salades (ja ik weet het, ik én een salade, ik heb me veel verbaasd over mezelf deze week én niet alleen op fiets gebied).
Dit seizoen
Dit hele seizoen heeft in het teken gestaan van dit kamp. Topsport en mensen met diabetes inspireren, niks is mooier dan dat. Ik ben onwijs dankbaar dat ik deze kans heb gekregen, want dat was het. Omdat topsport altijd een droom is geweest heb ik het nooit echt voor mogelijk gehouden tot vorig jaar tijdens Tour de Junior. Zoals velen van jullie al weten werd ik daar benaderd door Daan Kool, wie nu heel goed rijd op het EK baan voor junioren!
Hij heeft mij ervan overtuigd actie te ondernemen, waarvoor ik hem ontzettend dankbaar ben. Zonder dat bericht had ik nooit de stap genomen om me aan te melden voor het kamp. Toen ik hoorde dat ze geïnteresseerd in me waren en graag wilde weten hoeveel ik trainde, voelde ik me al super vereerd en het gaf een enorme moraal boost. De winter was wederom niet vlekkeloos, veel griepjes hielpen niet in de opbouw van het seizoen. Desondanks kreeg ik in februari te horen dat ik geselecteerd was, dat moment zal ik nooit vergeten.
Het moment
Nog voordat de filo les was afgelopen las ik het bericht en ik liep direct de klas uit. Ik belde naar huis en vertelde het aan papa en mama. Ik heb nog nooit zo lekker door de regen gefietst. Wanneer ik aan dat moment terug denk, krijg ik nog steeds kippenvel. Ik was super gemotiveerd om mijn trainingen tot in perfectie uit te voeren en was erg blij met de schema’s van Richard, mijn trainer.
Het seizoen begon niet al te best met 2 valpartijen in NWO, waar ik fysiek niet veel aan overhield, maar mentaal was ik daardoor gebroken. Het geluk in klassiekers is nog niet aan mijn zijde, maar dat zal veranderen. In de volgende wedstrijden verliep het ook niet geweldig, de angst om te vallen en niet naar hier te kunnen was groot. Ik had al een behoorlijke marge voor Amerika wedstrijdvrij genomen, om deze kans zo klein mogelijk te maken.
Angst
De wedstrijden die ik verder nog reed gingen voor geen meter en mijn laatste wedstrijd heb ik wegens ziekte af moeten zeggen. Ik was echt ziek op dat moment, maar voor mij was dat een kleine opluchting. Ik zag op tegen de wedstrijden en zocht allerlei andere manieren om mijn snelheid te trainen met een zo klein mogelijke kans op ongelukken. Het werd dus veel Zwiften, wat ook nog eens erg leuk was om te doen. Richard was het hier echter niet mee eens. Na een goed gesprek hebben we samen besloten dat ik wat wedstrijden op de club zou rijden zonder risico te nemen. Ik kreeg zeer uitgebreide trainingsschema’s die ik zo goed mogelijk heb gevolgd, dus ook de trainingskoersen waren onderdeel van de voorbereiding. Op 1 slechte dag na, waarbij mijn banden op waren, ik aanlopende remmen had en een slag in beide wielen, ging dit erg goed.
Dankbaar
Gelukkig heb ik door een goed opgezet sponsorplan veel mooie contacten opgedaan, waaronder Remco’s cycle service, Diabetes Classic, Prins Interim én Koers in Zicht. Natuurlijk mogen de veel donaties op Talentboek ook niet ontbreken. Dit met elkaar maakte het mogelijk om me perfect voor te bereiden op dit seizoen. Ik ben al mijn sponsoren en iedereen die heeft gedoneerd ontzettend dankbaar!
Goede vrienden
Naast de wedstrijden heb ik dit jaar erg veel getraind. Vooral de laatste paar maanden bestonden mijn dagen uit school en training. Dit was ook lang niet altijd makkelijk, lange duur ritten zijn best saai in je eentje. Gelukkig heb ik goede vrienden die graag meegaan en de trainingen leuker maken. Iedere woensdag trainen met de jongens van de club en in de koersen was Gerald er om mij over te halen toch te starten. Gabriël was er voor de lange duurtrainingen, die ik alleen niet had volgehouden. Ook Tom W was er altijd voor de laatste motivatie. Bedankt boys, jullie weten niet hoe belangrijk jullie voor me zijn.
Opofferingen
Veel trainen betekende ook weinig tijd voor vrienden en familie. Dit is lang niet altijd makkelijk, niet voor mij maar ook zeker niet voor hen. Tijd voor vrienden na school of na het training is er eigenlijk niet. Natuurlijk kan ik soms appen, maar de laatste keer dat ik echt heb afgesproken is ondertussen al heel lang geleden. Ook voor familie is er soms weinig tijd. Zo ben ik nu bijvoorbeeld niet thuis op Gijs zijn verjaardag en de dag waarop hij het viert, maar ook ben ik weinig bij verdere familie en vrienden. Soms is dat lastig, maar voor topsport zijn opofferingen nodig en ik ben onwijs blij dat mijn familie mij hierin support. Opa’s, oma’s, tantes en ooms onwijs bedankt voor alle steun!
Thuis
En dan nog thuis: Gijs, papa mama en Tiamo. Pfff, wat een stress! Een nieuw huis, Amerika en uiteraard hier en daar kleine probleempjes. Ik weet dat ik niet altijd even gezellig was en ook was ik weinig beneden. Desondanks zijn jullie er altijd voor me geweest. Mama die altijd maar weer speciaal voor mij moet koken, papa die vaak tot laat nog met mijn fiets bezig is en Gijs die altijd mijn chagrijnige buien moet opvangen.
Alles alleen doen is echt onmogelijk en ik ben onwijs blij met alle steun die ik heb gekregen. Ik laat het dan misschien iets te weinig merken, zeg te weinig bedankt of sorry, maar toch ben ik ongelofelijk blij met jullie. Alle steun, in de goede, maar vooral de slechte tijden. Wanneer ik het allemaal niet meer zag zitten, niet meer wist of ik goed bezig was of niet, er mentaal volledig doorheen zat, waren jullie er om me op te vangen. Bedankt pap, mam en Gijs. Jullie steun is het belangrijkste van allemaal. Jullie hebben me altijd 100% gesteund en geholpen waar het kon. Zonder jullie had ik nooit kunnen bereiken wat ik nu heb bereikt!
Mijzelf verbaasd
Morgen, de echte laatste dag, vlieg ik naar huis, met onwijs veel nieuwe kennis. Ik heb er alles uitgehaald en ben onwijs blij met hoe alles gelopen is. Ik heb mezelf verbaasd over waartoe ik in staat ben. Op dit moment weet ik hoe sterk ik ben. Mijn doelen zijn bekend voor mij en ik weet dat ik goed bezig ben. Ik ben onwijs gemotiveerd voor de opkomende wedstrijden en weet zeker dat ik daar kan laten zien hoe sterk ik ben. Ik heb deze week laten zien dat ik niks onder doe voor jongens van 23, die ook 100% voor de sport leven. Het niveau in Nederland is hoog, maar ik ben er dit kamp van overtuigd geraakt dat ik daarin thuis hoor. Ik heb me nog nooit zo comfortabel gevoeld op de fiets.
Ik ga wat leuke criteriums uitzoeken en ga mooie dingen laten zien. Doordat ik er echt alles uit heb gehaald, voelt het ook nog niet als een stop. Ik, de renners en zelfs de staf zijn ervan overtuigd dat we elkaar nog gaan zien. Ik heb indruk gemaakt en ik heb er vrede mee dat ik morgen terugvlieg. Of ik nou volgend jaar in het juniorenteam mag rijden of niet, deze ervaringen nemen ze niet meer van me af. Komende tijd zullen er foto’s en een interview met mij verschijnen op de sociale media kanalen van Team Novo Nordisk. Allemaal even volgen dus! Nu ga ik slapen, want het wordt morgen weer een lange dag. Het was een week om nooit te vergeten, bedankt iedereen!
Lees ook: Back home again