Het jaar 2019 is bijna voorbij. Dit jaar is voor mij met ups en downs op wielrengebied verlopen. Ik heb na mijn kamp in Amerika te weinig wedstrijden kunnen rijden door ziekte en dit seizoen werd afgesloten met een valpartij op het NCK. Maar gelukkig kijk ik met een geweldig gevoel terug op het Talent ID Camp van Team Novo Nordisk. Ook het sponsorplan heeft een super resultaat opgeleverd dankzij de vele sponsors en donateurs. En daar mag ik nu nog 1 aan toevoegen, nl Anthura uit Bleiswijk.
Anthura B.V. is een veredelings- en vermeerderingsbedrijf van orchideeën en anthuriumplanten en -bloemen. Zij ontwikkelen producten voor telers en consumenten. Hierbij staan innovatie en duurzaamheid centraal. Zo dragen zij bij aan een kleurrijke wereld en doen dat vooral vanuit een langetermijnvisie. Met vestigingen in China, Duitsland, Macedonië en Nederland. En ook met klanten in meer dan 70 landen opereert Anthura internationaal. Ook is Anthura lokaal zeer betrokken, zeker in de gemeente Lansingerland. Zij ondersteunen daar bijvoorbeeld graag de jeugd in combinatie met sport. Het is enorm tof dat ze daarom ook mij willen steunen door mijn sponsor te worden!
De laatste dag is aangebroken en de laatste training zit erop. 2 uurtjes met een soort van recovery ride. Tijdens de training werden er super veel foto’s gemaakt door een professionele fotograaf en het was vooral veel dollen met z’n alle. Daarna was het lunchen en zo meteen alles maar inpakken. Kleine correctie, ik vertrek om 10:00uur vanaf het hotel. De vlucht zelf is pas rond 15:00uur. Toch jammer dat het de laatste dag is en deze week op zijn eind loopt, want ik was net gewend aan het weer hier zo. Vandaag vond ik het gewoon lekker buiten, terwijl de omstandigheden niet veranderd zijn. Ik ga nu maar naar beneden om alles in te pakken.
Een foto van mij met Przemek, zodat jullie ook een beeld bij zijn naam hebben.
Alles op een rijtje
Hoi allemaal, het lijkt nu dan toch echt allemaal over. Przemek en de devo’s zijn weg, ik heb de kamer dus op de laatste dag volledig voor mezelf. Een mooi moment om alles voor mezelf op een rijtje te zetten, wat ik doe met dit bericht. Het zal lang worden, maar ik zal het afgelopen jaar voor iedereen zo duidelijk mogelijk beschrijven. Ik weet namelijk dat lang niet iedereen in deze groep altijd mijn keuzes heeft begrepen en soms waren mensen het er niet mee eens.
In dit bericht ga ik terugblikken op de keuzes en ze toelichten, omdat ik denk dat nu het moment is gekomen om het hele verhaal te vertellen en niet alleen al het goede. Om de stilte een beetje op te vangen heb ik mijn muziekbox maar aangezet en luister ik wat muziek. De pizza party op deze laatste dag was goed, we hadden heel veel pizza, maar natuurlijk wel met een volkoren bodem. Er waren ook heerlijke sandwiches en salades (ja ik weet het, ik én een salade, ik heb me veel verbaasd over mezelf deze week én niet alleen op fiets gebied).
Dit seizoen
Dit hele seizoen heeft in het teken gestaan van dit kamp. Topsport en mensen met diabetes inspireren, niks is mooier dan dat. Ik ben onwijs dankbaar dat ik deze kans heb gekregen, want dat was het. Omdat topsport altijd een droom is geweest heb ik het nooit echt voor mogelijk gehouden tot vorig jaar tijdens Tour de Junior. Zoals velen van jullie al weten werd ik daar benaderd door Daan Kool, wie nu heel goed rijd op het EK baan voor junioren!
Hij heeft mij ervan overtuigd actie te ondernemen, waarvoor ik hem ontzettend dankbaar ben. Zonder dat bericht had ik nooit de stap genomen om me aan te melden voor het kamp. Toen ik hoorde dat ze geïnteresseerd in me waren en graag wilde weten hoeveel ik trainde, voelde ik me al super vereerd en het gaf een enorme moraal boost. De winter was wederom niet vlekkeloos, veel griepjes hielpen niet in de opbouw van het seizoen. Desondanks kreeg ik in februari te horen dat ik geselecteerd was, dat moment zal ik nooit vergeten.
Het moment
Nog voordat de filo les was afgelopen las ik het bericht en ik liep direct de klas uit. Ik belde naar huis en vertelde het aan papa en mama. Ik heb nog nooit zo lekker door de regen gefietst. Wanneer ik aan dat moment terug denk, krijg ik nog steeds kippenvel. Ik was super gemotiveerd om mijn trainingen tot in perfectie uit te voeren en was erg blij met de schema’s van Richard, mijn trainer.
Het seizoen begon niet al te best met 2 valpartijen in NWO, waar ik fysiek niet veel aan overhield, maar mentaal was ik daardoor gebroken. Het geluk in klassiekers is nog niet aan mijn zijde, maar dat zal veranderen. In de volgende wedstrijden verliep het ook niet geweldig, de angst om te vallen en niet naar hier te kunnen was groot. Ik had al een behoorlijke marge voor Amerika wedstrijdvrij genomen, om deze kans zo klein mogelijk te maken.
Angst
De wedstrijden die ik verder nog reed gingen voor geen meter en mijn laatste wedstrijd heb ik wegens ziekte af moeten zeggen. Ik was echt ziek op dat moment, maar voor mij was dat een kleine opluchting. Ik zag op tegen de wedstrijden en zocht allerlei andere manieren om mijn snelheid te trainen met een zo klein mogelijke kans op ongelukken. Het werd dus veel Zwiften, wat ook nog eens erg leuk was om te doen. Richard was het hier echter niet mee eens. Na een goed gesprek hebben we samen besloten dat ik wat wedstrijden op de club zou rijden zonder risico te nemen. Ik kreeg zeer uitgebreide trainingsschema’s die ik zo goed mogelijk heb gevolgd, dus ook de trainingskoersen waren onderdeel van de voorbereiding. Op 1 slechte dag na, waarbij mijn banden op waren, ik aanlopende remmen had en een slag in beide wielen, ging dit erg goed.
Dankbaar
Gelukkig heb ik door een goed opgezet sponsorplan veel mooie contacten opgedaan, waaronder Remco’s cycle service, Diabetes Classic, Prins Interim én Koers in Zicht. Natuurlijk mogen de veel donaties op Talentboek ook niet ontbreken. Dit met elkaar maakte het mogelijk om me perfect voor te bereiden op dit seizoen. Ik ben al mijn sponsoren en iedereen die heeft gedoneerd ontzettend dankbaar!
Goede vrienden
Naast de wedstrijden heb ik dit jaar erg veel getraind. Vooral de laatste paar maanden bestonden mijn dagen uit school en training. Dit was ook lang niet altijd makkelijk, lange duur ritten zijn best saai in je eentje. Gelukkig heb ik goede vrienden die graag meegaan en de trainingen leuker maken. Iedere woensdag trainen met de jongens van de club en in de koersen was Gerald er om mij over te halen toch te starten. Gabriël was er voor de lange duurtrainingen, die ik alleen niet had volgehouden. Ook Tom W was er altijd voor de laatste motivatie. Bedankt boys, jullie weten niet hoe belangrijk jullie voor me zijn.
Opofferingen
Veel trainen betekende ook weinig tijd voor vrienden en familie. Dit is lang niet altijd makkelijk, niet voor mij maar ook zeker niet voor hen. Tijd voor vrienden na school of na het training is er eigenlijk niet. Natuurlijk kan ik soms appen, maar de laatste keer dat ik echt heb afgesproken is ondertussen al heel lang geleden. Ook voor familie is er soms weinig tijd. Zo ben ik nu bijvoorbeeld niet thuis op Gijs zijn verjaardag en de dag waarop hij het viert, maar ook ben ik weinig bij verdere familie en vrienden. Soms is dat lastig, maar voor topsport zijn opofferingen nodig en ik ben onwijs blij dat mijn familie mij hierin support. Opa’s, oma’s, tantes en ooms onwijs bedankt voor alle steun!
Thuis
En dan nog thuis: Gijs, papa mama en Tiamo. Pfff, wat een stress! Een nieuw huis, Amerika en uiteraard hier en daar kleine probleempjes. Ik weet dat ik niet altijd even gezellig was en ook was ik weinig beneden. Desondanks zijn jullie er altijd voor me geweest. Mama die altijd maar weer speciaal voor mij moet koken, papa die vaak tot laat nog met mijn fiets bezig is en Gijs die altijd mijn chagrijnige buien moet opvangen.
Alles alleen doen is echt onmogelijk en ik ben onwijs blij met alle steun die ik heb gekregen. Ik laat het dan misschien iets te weinig merken, zeg te weinig bedankt of sorry, maar toch ben ik ongelofelijk blij met jullie. Alle steun, in de goede, maar vooral de slechte tijden. Wanneer ik het allemaal niet meer zag zitten, niet meer wist of ik goed bezig was of niet, er mentaal volledig doorheen zat, waren jullie er om me op te vangen. Bedankt pap, mam en Gijs. Jullie steun is het belangrijkste van allemaal. Jullie hebben me altijd 100% gesteund en geholpen waar het kon. Zonder jullie had ik nooit kunnen bereiken wat ik nu heb bereikt!
Mijzelf verbaasd
Morgen, de echte laatste dag, vlieg ik naar huis, met onwijs veel nieuwe kennis. Ik heb er alles uitgehaald en ben onwijs blij met hoe alles gelopen is. Ik heb mezelf verbaasd over waartoe ik in staat ben. Op dit moment weet ik hoe sterk ik ben. Mijn doelen zijn bekend voor mij en ik weet dat ik goed bezig ben. Ik ben onwijs gemotiveerd voor de opkomende wedstrijden en weet zeker dat ik daar kan laten zien hoe sterk ik ben. Ik heb deze week laten zien dat ik niks onder doe voor jongens van 23, die ook 100% voor de sport leven. Het niveau in Nederland is hoog, maar ik ben er dit kamp van overtuigd geraakt dat ik daarin thuis hoor. Ik heb me nog nooit zo comfortabel gevoeld op de fiets.
Ik ga wat leuke criteriums uitzoeken en ga mooie dingen laten zien. Doordat ik er echt alles uit heb gehaald, voelt het ook nog niet als een stop. Ik, de renners en zelfs de staf zijn ervan overtuigd dat we elkaar nog gaan zien. Ik heb indruk gemaakt en ik heb er vrede mee dat ik morgen terugvlieg. Of ik nou volgend jaar in het juniorenteam mag rijden of niet, deze ervaringen nemen ze niet meer van me af. Komende tijd zullen er foto’s en een interview met mij verschijnen op de sociale media kanalen van Team Novo Nordisk. Allemaal even volgen dus! Nu ga ik slapen, want het wordt morgen weer een lange dag. Het was een week om nooit te vergeten, bedankt iedereen!
De zwaardere training van vandaag zit er weer op. Vannacht wakker gemaakt door Przemek om 2:00uur. Hij moest de BG’s checken van alle atleten en had heel stil de kamer verlaten, maar was het pasje vergeten om terug de kamer in te komen. Veel gebonk op de deur en ik dacht dat de Oezbeken naast me niet open deden. Na een minuut keek ik of Przemek al wakker was, want ik wilde niet zelf mijn bed uit haha. Toen zag ik dat hij er niet was en besloot ik toch maar open te doen. Hij wilde net naar de receptie lopen voor een reserve-pas, maar ik was nog net op tijd. Snel weer verder slapen en 6:45uur wakker worden.
Op naar het ontbijt, weer een omelet laten maken, een meloen mix met ananas en 2 hartige scones met een soort kiphamburger-achtig iets. Achteraf gezien was het te weinig, maar gelukkig heeft de ploeg altijd meer dan genoeg voedsel. Paar reepjes en gummy’s erin en gaan met die banaan.
De eerste ronde
De eerste opdracht was sprinten, 2 teamsprints tegen een ander team van gelijke sterkte. Ik zat in team 1, het sterkste team. De sprint was 1km en op tandwiel 14 is het toch erg lastig sprinten tegen mannen van 23jr met een 11. De eerste sprint was dan ook vrij kansloos. De tweede sprint deed ik gewoon mijn werk voor Hamish, de beste devo renner. Hij won en het was 1-1. Daarna gingen we door met de grote lus, de eerste opdracht was rijden achter de auto en op Gleb’s teken de auto voorbij sprinten. Niet erg moeilijk, wel heel veel power.
De tweede opdracht was ‘bridge’. Dima, ook een devo, moest zone 3 rijden en wij zaten achter de auto op een groot gat. Je mocht zelf een moment bepalen en dan moest je zo snel mogelijk naar Dima toe. Ik was erg enthousiast en ging als tweede aan, maar het gat was enorm en ik moest ruim een minuut boven de 53km/h rijden om het gat dicht te krijgen. Het voelde wel goed toen het was gelukt, maar het had wel veel energie gekost. De tweede jump was ook goed en de derde was erg kort, 15 seconde of iets.
Daarna deden we nog een teamsprint. Wetende wat er nog ging komen, wilde ik mijn energie sparen, maar toen we mochten starten sprintte ik gelijk weg. Ik had een gaatje, maar Théo wist me bij te halen. Door geen kopwerk te doen hoopte ik dat ik kon winnen en Filippo die bij mij hoorde kwam er ook aan. 2 tegen 1, misschien hadden we als 2 junioren toch een kans. Toen Filippo erbij kwam probeerde ik nog een keer te demarreren en daarna ging Filippo. Théo was toch te sterk, dus we werden 2 en 3. Daarna was het opnieuw onze BloedGlucose checken en door naar de tweede ronde van deze zwaardere training.
De tweede ronde
Hierin kreeg eerst de slechtere groep (groep van 10) een voorsprong van 30 seconden. Dit moesten ze 8 kilometer volhouden en wij moesten hen in zien te halen. We reden onwijs hard, vooral weer in de afdaling, maar ik bleef er bij en we haalden het groepje in. Ik bleef bij Filippo en won de sprint van hem, waardoor ik eerste junior werd. Daarna was het wat herstellen en was het mijn beurt samen met Filippo en Louis, ook 2 junioren, maar beide al tweede jaars, om met een gat van 1min30 16 kilometer voor het peloton te blijven. Dit klinkt heel makkelijk, maar wetende dat er 5 devo’s en 4 begeleiders, die op Strava alle snelste tijden in de buurt hebben, achter ons aan zitten voelde ik me toch niet op mijn gemak.
Het plan
Ik zei direct tegen de jongens dat we niet moesten twijfelen en allemaal 20 seconden op kop moesten rijden. Als het gat groot genoeg was konen we in de laatste 2km pokeren. Gelukkig dachten zij precies hetzelfde waardoor de samenwerking perfect verliep. Ik zat achter Filippo, wat erg vervelend was. Als hij op kop kwam gooide hij heel geleidelijk het tempo omhoog en zeker op de klim was dit erg zwaar. Filippo is 5 kilo lichter dan Louis en ik, dus dat was behoorlijk afzien. Mijn plan was om met nog een kilometer te gaan weg te rijden, maar ik wist niet precies wanneer dit was.
Toen we voor mijn idee nog 2 kilometer moesten, zagen we Gleb en de auto al in de verte staan. Wegrijden had geen zin meer, dus het zou besloten worden in een sprint. Ik was net van kop afgekomen en zat dus in derde wiel. Gelukkig had ik mijn kopbeurt niet voluit gereden, omdat ik energie wilde sparen voor mijn aanval. De lijn lag achter een heel flauw bochtje, maar daar zag ik dus kansen.
De sprint
Louis ging aan met 350 meter en Filippo probeerde er gelijk overheen te komen. Ik wachtte nog heel even en gebruikte de slipstream om op snelheid te komen. Met nog 200 meter was het alles of niets, de jongens hielden keurig hun lijn waardoor ze mij alle ruimte gaven om onderlangs via de binnenbocht (nog wel op onze weghelft ook al konden we allemaal het tegemoet komend verkeer zien en kwam er niks aan) mijn sprint aan te gaan. 4 flinke trappen waren genoeg om de andere twee te demotiveren. De weg liep heel licht vals plat omhoog en doordat ik net wat langer wachtte met mijn sprint aangaan, had ik veel meer power over. Ik won de sprint vrij gemakkelijk en vooral Louis was super blij dat we vooruit gebleven waren.
Na de finish gingen we even in de berm uithijgen na deze zwaardere training en wachten op de groep. Ze hadden er in 15 kilometer maar 21 seconden afgekregen, terwijl ze volgens Przemek wel voluit gingen tot de laatste 3 kilometer! Louis zei direct dat het niet gek was, we hadden het hele stuk namelijk met meer dan 400 Watt! gemiddeld getrapt.
Verbazen
Ik blijf mezelf steeds maar weer verbazen over mijn vorm. Zeker de laatste maand had ik onwijs veel zelfvertrouwen, mijn trainingen gingen goed en ik was gemotiveerder dan ooit, maar dit had ik nooit verwacht. Zo meteen mijn hba1c laten meten en daarna een bingo, avondeten en meeting met Gleb. Morgen nog 5h30 training en dan zit het zwaarste gedeelte er volgens mij alweer op. De tijd vliegt echt voorbij. Voor ik het weet ben ik weer terug in ons eigen veel te koude landje. Nog maar niet aan denken, want daar heb ik nog helemaal geen zin in. Nu maar weer even een uurtje in bed liggen voordat we bloed gaan laten prikken. Over prikken gesproken, mijn oor is nog steeds paarsachtig van de lactaat-test.
Slang
Ohja, net trouwens ook nog 2 slangen gezien! 1 was erg klein, soort baby addertje. De andere was toch wel behoorlijk indrukwekkend. Ik was de eerste die hem zag en was blij dat ik in de groep liep. McKenna is blijkbaar heel bang voor slangen. Zag er best raar uit. Gelukkig was ik op tijd om haar op te vangen en Przemek die achter ons liep had ook al zijn armen uitgestoken voor als ze zou vallen. Vreemde situatie, maar die slang was ook wel echt behoorlijk groot.
Meeting met Gleb
Hoi allemaal, deze dag zit er ook weer op. Na de vorige update niet veel nieuws te melden. De bingo is verplaatst naar morgen. Net wel de meeting met Gleb gehad en hij was erg tevreden. Het enige wat hij bij iedereen op het kamp slecht vond was de cadans. Volgens Gleb zou ik een gemiddelde cadans van 105 moeten hebben op elke training. Ik hoop dat zijn Russische Engels bedoelt was als 105 als je aan het trappen bent, want 105 met stoplichten, afdalingen etc is vrijwel onmogelijk.
Verder merk ik dat de vermoeidheid langzaam komt opzetten, 6:45uur opstaan en 3 uur training hakt er wel flink in. Ik ga dan nu ook maar lekker slapen, terwijl andere jongens nog een stadswandeling gaan maken. Morgen is de maximale duur van de training 5 uur, maar Gleb zei me dat ik misschien toch maar 4 ipv 5 rondjes moest doen. De keuze was aan mij, maar ik moest alleen voor de 5 gaan als ik me goed voelde. Ik zie morgen dus wel wat ik doe, nu eerst maar zorgen dat ik goed uitgerust ben. Tot morgen allemaal!
Hoi hoi, weer een update. De training van vandaag was inderdaad zwaarder dan anders. 3h20 met ruim 34 gemiddeld. De opdracht van vandaag was wederom TTT en ik zat weer in de eerste groep. De 4 TTT blokken moesten in zone 3, wat een hartslag van 145-160 betekent en herstel tussendoor in zone 2. Hoewel lang niet iedereen zich aan de zones hield, vaak gingen we te hard, bleef ik er wel makkelijk bij. Ik heb nu voor het eerst spierpijn, maar dat heeft iedereen, dus dat is geen probleem. Recuperatie gaat vanaf nu dus ook meespelen. Zo meteen hebben we een mediatraining en vanavond nog meer spelletjes. Morgen allemaal wedstrijdelementjes en donderdag 5h30. Verder nog steeds heel veel rusten. Nu tennis aan het kijken vanuit bed. Volgende update komt misschien vanavond laat en anders morgen na de training
Mediatraining
Hoi allemaal, toch nog maar een update. Mediatraining was erg leuk. Best veel geleerd en daarna moeten oefenen in onze eigen taal, dus ik oefende met Devo Jan. Al snel hadden we het over andere Novo-dingen dan media zaken, maar het gesprek was wel weer leerzaam. Na het oefenen vroeg ze of iemand wilde beginnen met een gesprek met haar, met alles wat we hadden geleerd. Niemand durfde en iedereen keek de kat uit de boom, dus al vrij snel wees ze Nigel aan, omdat hij de enige was die nog stond. Toen Nigel klaar was, was de volgende aan de beurt. Ik greep mijn kans en zei dat ik wel wilde. Team Novo Nordisk (TNN) staat namelijk naast hard fietsen ook voor proberen anderen te inspireren en je verhaal vertellen. Dus dat was wat ik deed. Ze was super enthousiast en zei dat je echt kon zien dat ik het leuk vond om te praten en mijn Engels erg goed was (dachten ze dat nou op school ook maar…).
Techniektraining was ook weer grappig om te doen, veel crashes, maar ik ben vandaag overeind gebleven. Morgen dus de wedstrijdtraining van 2 loops, dus ruim 80 kilometer. Daarna een A1C test, wat voor je bloedglucose is en als dat erop zit een bingo waarbij we nog meer TNN spullen kunnen winnen. In de avond geen training, klinkt dus als een relaxte dag. Goede nacht iedereen!
Hoi allemaal, vandaag maar is een paar kortere updates sturen voor jullie leesplezier. Vanochtend moest Przemek al vroeg zijn bed uit (7:00uur), hij probeerde heel stil te zijn zodat ik door kon slapen. Niet geheel gelukt, maar ik ben vrij snel nog even 30 min in slaap gevallen. Om 9:30uur vond ik het wel tijd om te gaan ontbijten. Ik was als laatste van de hele groep en je mag hier niet alleen het hotel uit. Gelukkig kwam ik een hulpbegeleider tegen en die heeft me naar het restaurant gebracht, gewacht tot ik klaar was met eten en weer naar het hotel gebracht. Ik voelde me best een klein kind, maar ach alles voor de veiligheid. Daarna weer even terug in bed en gekeken naar tennis, want wielrennen is niet te ontvangen. Nu nog even de laatste voorbereidingen treffen voordat we de lactaat-test gaan doen. Ik doe hem tegelijk met Théo, de sterkste renner die hier. Ik denk dat ik het maar als een compliment beschouw dat ze mij ernaast hebben gezet. Ikzelf denk dat 40 minuten wel te doen moet zijn vandaag, maar we zullen zien.
Resultaten lactaat-test
Lactaatwaardes tijdens de test
De lactaat-test zit erop, moest stoppen op 4.5 lactaatwaarde. Het begin van de test ging niet heel soepel, omdat ze vergeten waren de weerstand op de kickr te zetten. 10 minuten een warming-up gehad met een cadans van 110 waarin ik toch al wat lactaat opbouwde. Toen we het ontdekte teruggegaan naar 130 Watt in plaats van door naar 160, de stap dus opnieuw gedaan en vrolijk verder. Het prikken in mijn oor was wel grappig, het bleef maar bloeden en mijn oor is nu heel raar. De gegevens van de test zal ik voor de echte kenners ook even delen. Vanavond nog bikehandling games en verder rust. Ik merk wel dat het typen in het Nederlands steeds lastiger wordt, omdat ik hier alles in het Engels doe. Mijn Engels is nog steeds niet perfect, maar iedereen begrijpt me en andersom (alhoewel, 2 Britten zijn toch echt niet te verstaan). Verder niks bijzonders, just daily routine. Bye.
Techniek training
Hi guys. Net klaar met de techniek training. Fietstikkertje met een rennende tikker, basketbal, kat- en muisspelletjes en een estafette. Hierbij moest je elkaar duwen én een bal in je handen hebben om door te geven. Ik had net de bal toegegooid gekregen toen John begon te duwen. Geen handen aan het stuur, een hobbel in het gras en een lullige valpartij was het gevolg. Gelukkig hebben we alle drie niks, John, ik en de fiets. Bij het laatste begon het opeens te regenen en niet zo’n klein beetje ook! Gelukkig konden we schuilen. Toen het weer droog was, terug naar het hotel gereden. Morgen een training van 4 uur en andere spelletjes. 7:00uur naar het ontbijt, dus dat word heel vroeg opstaan. Momenteel helemaal geen zin in, want hoeveel je hier ook rust, je blijft moe door de vele prikkels. Vanaf morgen begint het eigenlijk pas echt qua training (zeggen ze). Ik maak me nog geen zorgen, wetende dat mijn waardes goed zijn en ik tot de sterkere renners behoor. Hoop op een paar leuke oefeningen morgen, iets met de auto lijkt me wel leuk of toch liever intervallen op de heuvels. Naja, misschien een leuke droom. Dat is wel een dingetje hier, dromen zijn veel intenser dan thuis, je maakt ze bewuster mee en onthoud ze ook beter. Nu is het weer bedtijd, spreek jullie morgen allemaal wel weer!
Op zondag 7 juli zit training 2 er hier weer op. Geen heftige dag vandaag. Vanochtend na het ontbijt ben ik eerst een tijdje met Thomas in gesprek geweest. Hij is de leider van het junioren team. We hebben gepraat over hoe het is om prof te zijn en wat voor wedstrijden ze reden etc, een beetje interesse tonen kan namelijk nooit kwaad. Daarna snel omkleden en trainen. Bij het verzamelen zocht ik Gleb weer even op. Hij zei: “Jij bent erg sterk, dus ik denk dat jij wel 2 ronden aan kan. Maar als jij je niet goed voelt, of er is iets waardoor je twijfelt kies dan maar voor 1. Dat is geen enkel probleem”. Met die woorden besloot ik dus gewoon de 2 rondjes te doen. Het rijden er naar toe ging weer vrij gemakkelijk. Eenmaal aangekomen gingen we technische oefeningen doen.
De 1e ronde
In de 1e ronde gingen we oefenen op de ploegentijdrit (TTT) in onze BG captain groups. Wat inhoud dat we in groepjes reden gebaseerd op wie onze BG captain is, de devo-rider die onze suikerwaardes (BloodGlucose) bijhoudt. Een makkelijke training en ik ging zeker niet voluit, gelukkig maar want training 2 was ook een TTT-oefening, maar dan op basis van de uitslag van gister. Ik moest dus met de allersnelste mee, die allemaal met een 11 rijden. Dan heb ik het over de versnelling, ik rijd op een 14 wat betekent dat ik mijn trappers veel vaker moet ronddraaien voor hetzelfde tempo!
Vooral in afdalingen, met boven de 60km/h, was dit erg vervelend omdat ik als enige moest bij trappen. Hierdoor kon ik niet echt herstellen. Toch kon ik er bijblijven zonder voluit te gaan, maar het was erg lastig om het tempo op kop stabiel te houden. De rest trapte namelijk hetzelfde cadans en ik moest sneller trappen wat toch afwijkende waardes gaf. Jammer, maar het was niet anders en de groep begreep het.
De 2e ronde
In de tweede ronde gingen we eerst oefenen op de dubbele waaier. Dat betekent dat je permanent blijft wisselen met wie er op kop rijden door als een molentje met elkaar rond te draaien. Als Nederlander oefenen we bijna niet anders, dus voor mij was dit een erg makkelijke oefening. Als laatst mochten we achter de auto rijden en dan op een gegeven moment weg sprinten naar een van de devo’s. Ook dat was goed te doen. Een goede training 2 dus achter de rug.
Lunch
Wrap met tomaat, sla en zout
Ook net terug van de lunch, eten is hier niet heel bijzonder. Eerst pasta met iets wat ze pesto noemen en daarna wraps met sla, tomaat en zout. Zout is hier namelijk erg belangrijk om niet uit te drogen. Gedurende de training van ongeveer 3uur heb ik ook al 8 bidons met drinken op, want je zweet hier echt ongelofelijk veel. Bij sommige mensen zijn al de eerste vormen van uitdroging te herkennen en dat na dag 2! Veel blijven drinken dus en zorgen dat je voldoende zout binnen krijgt.
Chinees
Selfie met Dong
Verder net ook nog wat Chinees geleerd van Dong. Hij spreekt geen Engels dus we moeten eigenlijk alles met hem translaten. Niemand sprak met hem, dus Pzremek, Kristian en ik gingen een kijken of er communicatie mogelijk was. Erg grappig om wat Chinees te proberen, hij heeft ook wat dingen in het Tsjechs, Pools en Nederlands. Erg leuk voor groepsvorming!
Meeting na training 2
Tot slot nog het volgende aan het einde van dag 3/training 2. Na de vorige updates is er zonder dat ik het verwachte toch heel veel gebeurd. De meeting over de test vanmorgen begon heel verrassend. Gleb kwam naar me toe en vroeg of hij mij en mijn tijdrit mocht gebruiken als voorbeeld voor de groep. Ik probeerde zo cool mogelijk te zeggen dat dat uiteraard geen probleem was, maar van binnen was ik toch best wel trots.
Toen hij zijn verhaal begon, pakte het echter anders uit dan verwacht. Hij zei dat ik het super goed had gedaan en dat ik een erg sterke renner ben, maar dat wanneer we de test donderdag opnieuw zouden doen, ik sowieso niet meer in de top 3 zal staan. Het is namelijk meer dan alleen kracht. Ook technische vaardigheden, rust en alleen laten zien wat je kan op de momenten dat het moet is nodig om een goede wielrenner te zijn. Vandaag tijdens deze techniek training merkte ik echter dat het in vergelijking met de rest wel goed zat met de techniek, ik rust zoveel als mogelijk en doe geen domme dingen met mijn energie. Dus ik vond het vreemde woorden van Gleb.
Morgen weer een dag
De test morgen bestaat voor sommigen uit een conconi-test, wat een kortere maar zwaardere test is en voor anderen uit een lactaat test. Bij beide begin je op 100Watt, maar bij de conconi komt er elke minuut 30 Watt bij en ga je door tot je niet meer kan. Bij de lactaat test komt er pas 30 Watt bij na 5 minuten en is de test klaar wanneer je lactaat boven de 4.1 komt. Ik sta ingedeeld bij de lactaat-test. Na de speech ging ik naar Gleb toe, omdat er een fout stond in het schema met de tijden. Voor mij stond een Franse renner al met Gleb te praten. Hij wilde wat meer info over de lactaat test. Gleb vertelde hem dat dat alleen voor de oudere renners was, omdat je daar dan meer informatie uit kon halen. Bij jonge renners gaat dat makkelijker bij een conconi-test.
Toen Sasha zijn vragen had gesteld, begon ik met de vraag waarom ik de lactaat-test mocht doen. Hierop was zijn antwoord dat mijn tijd in de tijdrit hem erg had verbaasd en dat hij daarom de lactaat-test wilde doen. Dat is dus zeker een goed teken! Na de meeting ging ik met 2 flesjes water terug naar mijn kamer, waar Przemek niet veel later ook weer aankwam. Ondertussen kan ik zeggen dat we echt vrienden zijn geworden, we hebben geweldige gesprekken, laten elkaar foto’s zien van meisjes, praten over problemen die we hebben gehad en er is geen schaamte meer, kortom echte vriendschap dus.
Uitslapen
De planning voor morgen is voor mij dus erg fijn. De lactaat-test is pas in de middag, dus ik begin pas om 13:00uur. Daarvoor moet ik uiteraard wel al opgewarmd zijn en zorgen dat alles geregeld is, dus 12:00uur zal ik beginnen met het regelen van alles. Dat betekent dus iets meer uitslapen dan normaal, omdat ik pas om 10:00uur hoef te ontbijten en lunchen doe ik pas na de test.
In de avond gaan we nog wat spelletjes doen op de fiets, zodat ze nog beter onze techniek kunnen beoordelen. De test zal dus zwaar zijn, maar verder is het weer een ontspannen dagje. Verder is er niet veel veranderd, behalve dat ik onwijs veel moet plassen. Echt een groot nadeel aan veel drinken, soms moet ik wel 3 keer in 20 minuten naar de wc! Maar ach, alles om goed gehydrateerd te blijven, want met uitdroging zijn we veel verder van huis. Nu is het weer bedtijd, want morgen begint het kamp pas echt. Hopen op goede benen, zodat ik Gleb opnieuw kan verbazen!
Goedemorgen allemaal, de dag gaat bijna beginnen. Vannacht ben ik toch wakker gemaakt, tot groot verdriet van mij en m’n roomie. Onnodig want ik zat met mijn bloedglucose ‘gewoon’ op 6,5. Toch heb ik verder wel heel lekker geslapen. De nacht leek wel 20 uur te duren. De vermoeidheid is nog niet helemaal weg, maar ik voel me prima. Zo meteen maar even omkleden en naar het ontbijt. Daarna vlammen op mijn fiets in verband met de tijdrit. Gelukkig blijft het zeer waarschijnlijk droog tot een uur of 5pm, en hebben wij geen last van de regen. De benen voelen nu nog niet geweldig, wat uiteraard niet gek is na zo’n lange dag als gister, maar met een goede warming up zal ik ze vast wat soepeler krijgen. Volgende update zal na de tijdrit komen.
Nou, de eerste training is achter de rug! 11 mile naar een kerk, vandaar een rondje van 15 mile maken, waarvan de laatste 3 mile een tijdrit was. Toen we wegreden merkte ik dat mijn fiets toch niet tiptop in orde was, nadat ik hem zelf in elkaar heb lopen sleutelen. In mijn achterwiel zat een soort hobbel. Zeker op hoge snelheid voelt het soms wat vreemd, toch jammer aangezien er hier best veel heuvels en dus afdalingen zijn. Daarnaast liepen de remmen iets aan, dus die heb ik tijdens het fietsen zelf goed gezet. Aan dat achterwiel kon ik niks doen, gedachten ervan af halen dan maar.
Vol in de achtervolging
Ik mocht als 6e starten. Er zat steeds 30sec tussen iedere start. Ik had erg veel zin in de tijdrit die direct begon met een goede afdaling. Alleen rechtdoor en dan direct omhoog. Vanuit de start dus flink vaart maken, zodat je met een goede snelheid omhoog kan. Vlammen op mijn fiets dus! Dat lukte, Wahoo zeg >70km/h naar beneden, maar of dit klopt? (Wie deze rit op Strava bekijkt ziet max. snelheid 78,5km/h).
Daarna was het een glooiend parcours. Dat is niet echt mijn ding, maar het zijn geen bergen en op heuvels kan ik dus nog wel mijn kracht kwijt. Al vrij snel haalde ik de eerste persoon in. Niet gek, die bleek er 11 minuten over te doen. Opvallend genoeg was de persoon daarvoor ook al erg dichtbij. Vol in de achtervolging dus, want 5km is niet zo ver. Ook die persoon ingehaald. Goh, de volgende rijder voor mij ziet er niet heel snel uit. Full gasss dat laatste stuk en die zelfs ook nog gepakt! 3 man op 5 kilometer, ik was niet ontevreden.
Naar de klote
Het is hier wel heel warm, wat vooral komt door de hoge luchtvochtigheid (>80%). Dus voor mijn gevoel had ik er niet alles uitgehaald, maar als Nederlander zouden ze dat wel begrijpen toch?! Na de tijdrit moesten we zelf nog even 2 kilometer doorfietsen naar de kerk. Ik was toch wel redelijk naar de klote en heel veel snelheid zat er dus niet meer op. Toen ik daar als 3e aankwam, zag ik dat de 2 andere ook klaagde over de hitte, fijn! Toch niet de enige. Vanaf dat moment was het wachten op de begeleiders, die de tijden zouden opnoemen. YES: 7:21!
Ik wist dat ik 41.2 had gereden, maar ik had geen idee of het snel was, al had ik echt mijn best gedaan om te vlammen op mijn fiets. De man die de tijden voorlas, Gleb, komt uit het Oostblok. Het klonk alsof hij chagrijnig was. Ik had de eerdere tijden niet gehoord, omdat ik in gesprek was met Thomas en Jan. Thomas is een Belgische begeleider van het juniorenteam en Jan rijd in het development team. Gleb zei mijn tijd en vroeg “Who is Tom?!” Dus ik reageerde “I am.” En hij ging door met alle andere tijden. 8 minuten nog iets, 11, 7:53 etc etc etc. Uiteindelijk kwamen er een paar jongens wat dichterbij 7:24, 7:31. Maar pas bij de renners die al in het devo-team zitten (5) waren er 2 sneller!
Kick start
Derde tijd dus op de eerste dag en dat als één van de jongste deelnemers! Het vlammen op mijn fiets is dus goed gelukt. Een goed begin is het halve werk, dus ik ben erg blij met deze start. Zo meteen heb ik een uur lang gesprek over mijn medicijnen, dat word dus leuk. Ik ben namelijk de enige die geen medicijnen heeft. Vanavond krijgen we nog een meeting over diabetes and excercise management. En dan om 22:00uur is het weer bedtijd. Morgen schijnt ook nog een rustige dag te worden, maar het definitieve programma krijg ik vanavond pas. Maandag een ramp-up waarbij we beginnen op 100watt en het elke minuut met 50W wordt verhoogt, benieuwd dus wat dat gaat worden. Verder programma weet ik niet, maar ik ben wel blij met deze kick-start!
Meeting
Hi all, de dag zit er hier ook op. Net een meeting gehad over hoe we om moeten gaan met onze diabetes. Best interessant, want deze mensen kwamen met veel meer info dan mijn begeleiders bij Diabeter. Zo ga ik straks voor het slapen eerst wat mini koekjes met pindakaas eten, dat zou moeten voorkomen dat ik een dip krijg vannacht.
Morgen zullen we 60 of 80 kilometer trainen. Ligt eraan of je de grote lus 1 of 2 keer doet. Wat ik ga doen weet ik nog niet. Uiteraard wil ik weer vlammen op mijn fiets en er 2 doen en laten zien hoe goed ik ben, maar de trainers zeiden dat er nog genoeg momenten aankwamen en dat het raadzaam was voor de jongere renners, of degene die het vandaag wat moeilijker hadden, om 1 loop te doen. Zoals jullie kunnen zien in het schema ben ik één van de jongste, dus ik ben naar Gleb gegaan en vroeg hem wat ik moet doen.
Mody2
Hij gaat zich even over mij inlezen en komt morgenochtend met het antwoord. Ik ben dus benieuwd wat hij zal zeggen. Verder geen spannend programma voor mij morgen, gelukkig maar want ik ben nog steeds heel moe. Het gesprek over mijn medicatie duurde gelukkig geen uur, ik heb heel MODY2 uitgelegd en verteld over mijn inspanningsastma, met 20 minuten was ik weer terug op mijn kamer. Nu ga ik nog even rekken en strekken en daarna slapen, want rust is en blijft net zo belangrijk als trainen. Haha, dit bevalt mij wel, trainen en in bed liggen en een beetje tv kijken, mensen updates sturen en wat spelletjes spelen en praten met mijn Poolse kamergenoot. De volgende update zal morgen na de training komen, want eerder verwacht ik geen speciale dingen. Slaap lekker allemaal.
Goedemorgen iedereen, de eerste stress zit er al op. Zit alles wel op de juiste plek? Ben ik wel op tijd? Wat nou als er toch opeens problemen zijn en ik niet mee kan? Maar gelukkig is alles uiteindelijk goed bevonden en nu wachten op de lange reis. Het was nog best wel wat gedoe, want mijn Dexcom (bloedglucosemeter) werd gevonden bij de bodyscan. Omdat het normaal gesproken in je buik zit, wilde de security toch even voelen. Dan denk je: ‘nou dat is misschien wel vreemd, zo’n man die aan je bil zit”. Nou t kan nog veel gekker! Afwijkende afmetingen (ik heb immers het allernieuwste model) en dus wilde hij het graag even zien! Stond ik daar om 6:30uur met een ontblote bil op het vliegveld.
Verder is alles prima gegaan, ik zit nu bij de gate te wachten tot die open gaat. Zo meteen mezelf maar afsluiten door mijn oortjes in te doen en muziek te luisteren, beetje slapen in het vliegtuig en daarna nog meer wachten. Als ik namelijk geland ben in Atlanta (12:09uur Amerikaanse tijd, 18:09uur NL), duurt het tot 15:45uur voordat ik word opgepikt door Team Novo. Mijn geduld wordt dus al aardig op de proef gesteld, maar wetende dat de reis nu echt gaat beginnen komt dat vast wel goed. Nog eventjes en dan ben ik weg en ga ik vlammen op mijn fiets in Amerika.
Aangekomen
Hoi hoi, daar zijn we weer! Vlucht is achter de rug. Verliep vrij soepel. In het begin geslapen en om het uur wakker geschreeuwd door irritante kleine kinderen (later werd het iedere 20 minuten). Vliegtuigvoedsel was goed te doen, maar volgens mij willen ze dat elke persoon 2 stoelen moet gaan reserveren. Pffff, zo lang goed letten op je voeding en dan in het vliegtuig moeten kiezen uit pizza of croissant. Gelukkig had ik mijn broodjes ei mee en kregen we als ontbijt ook een omelet. Ik sta nu in de mega rij om mijn ESTA goed te laten keuren en daarna is het mijn fiets en koffer ophalen en dan nog meer wachten op mijn pick-up.
Gelukkig voldoende muziek en podcasts gedownload, dus ik zal me vast wel vermaken. Benieuwd hoe alle mensen zullen zijn zo meteen. Ik kan straks alvast met ongeveer 10 andere kennismaken, want er staat ook nog een busreis van minstens 1,5uur op mij te wachten. Maar ik klaag niet, want sommige van jullie hebben vandaag nog toetsen moeten maken. Dan heb ik het toch een stuk beter.
Kledingset van Team Novo Nordisk
Slapen
Voor mij is het nu zo goed als bedtijd. 22:08uur en dus bij jullie nog eens 6 uur later. Dat betekent dat ik afgezien van mijn slaapjes in het vliegtuig al 24 uur wakker ben. Best vermoeiend dus voor een eerste dag, ondanks dat het bijna alleen maar wachten was. De pick-up was te laat, wat volgens de jongens die hier vaker zijn geweest niet verassend was. Na 6h wachten op het vliegveld in Atlanta was ik dus blij dat ik kon vertrekken.
De reis bleek langer dan gedacht, 2.5 uur. Pffff in een auto zitten en niet slapen terwijl je wel heel moe bent (als je slaapt vererger je de jetlag) is best wel heel moeilijk! Toen we hier aankwamen was het voor mij een grote chaos, we kwamen het hotel binnen en werden ontvangen door development renners (devo) en staff. Ik heb direct allemaal Team Novo Nordisk spullen gekregen en daarna gingen sommigen aan hun fiets sleutelen, maar ik besloot samen met een paar anderen eerst te gaan eten. Na het eten dus wel zelf mijn fiets in elkaar gezet, wat nog best wel een gedoe was. Nu lig ik op mijn kamer, die ik deel samen met een Poolse renner uit het devo-team. Een aardige jongen, maar Pools Engels is soms moeilijk te verstaan.
Een voordeel van mijn MODY is dat ik niet gecontroleerd hoef te worden om 2:00uur vannacht, de rest zal allemaal wakker gemaakt worden. Nu is het tijd om te slapen, want morgen mag ik direct aan de bak met een van mijn favoriete onderdelen, de tijdrit! Ondanks dat hij voor mij veel te kort is, slechts 5 km, gaan we er alles aan doen om de training zo goed mogelijk te doen (techniek of snelheid weet ik nog niet). Verder hebben ze het rustig gehouden morgen, gelukkig maar! Jullie liggen vast allemaal al te slapen, en nu is het voor mij ook echt tijd om naar dromenland te vertrekken. Ik ben echt heel moe, dus denk dat ik wel lekker zal slapen in mijn 2 persoonsbed.
Zondag 24 februari was het dan zover. Mijn laatste strandrace en tevens het NK strandrace! We waren vroeg aanwezig, waardoor ik het parcours goed heb kunnen verkennen. Het strand lag er prachtig bij, hard zand en erg breed. Ik had weinig verwachtingen. Gewoon mijn eigen ding doen en zolang je maar volledig gesloopt van de fiets komt na 54 kilometer is het goed. Het ging echter niet zoals verwacht.
Ik had een relatief goede start en kon het peloton met alle favorieten daarin bijhouden. Het was een chaos in het peloton, overal probeerde mensen een andere lijn te rijden met grote uitwijkingen tot gevolg. Uiteindelijk ging het fout, 2 rijen voor me tikte iemand het wiel van zijn voorganger aan en hij viel. Ik kon er helaas niet meer om heen en viel ook. Gelukkig had ik weinig schade, maar de aansluiting met het peloton was weg. Ik baalde ontzettend en was ook redelijk gefrustreerd. Zat ik er eindelijk een keer goed bij…… maar ach je doet er niks aan. In het begin kon ik op die frustratie ook goed doortrappen, ik had een aardig tempo en wilde er nog het beste van maken.
Halverwege
Na de eerste ronde begon ik te merken dat het kracht geven toch wel wat last aan mijn knie veroorzaakte, waar ik net op was gevallen. Ik ging wat rustiger rijden, maar doordat ik al op meerdere plekken flink nat was door al het water kreeg ik het koud. Ik wil uiteraard niets forceren zo vroeg in het seizoen en heb al helemaal geen zin om nog een keer ziek te worden. Daarnaast heb ik dinsdag een inspanningstest waarbij ik goed wil presteren. Dit alles heeft me doen besluiten om na anderhalve ronde het NK strandrace te verlaten. Iets waar ik flink van baal. Opgeven is natuurlijk nooit leuk en op een kampioenschap is het nog net iets pijnlijker, maar ik denk dat het de beste beslissing was op dat moment.
Met mijn sponsorplan hoop ik zoveel mogelijk sponsoren aan te trekken. Maar niet iedereen kan, zoals KoersInzicht en Prins Interim & Projecten, mij op die manier ondersteunen. Daarom ben ik vanaf vandaag toegelaten tot talentboek. Dit is een crowdfunding site van Yvonne van Gennip. Hier kunnen sporttalenten zich professioneel presenteren om zo donateurs te vinden. Als reden voor het opzetten van dit platform zegt Yvonne van Gennip het volgende:
“Als jong schaatstalent was ik in de gelukkige omstandigheid dat ik me geen zorgen hoefde te maken over de financiering van mijn topsportcarrière. Daardoor kon ik me zorgeloos richten op mijn trainingen en steeds beter worden. Maar dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Mijn drive is om het voor ieder kind met talent mogelijk te maken om zich optimaal te ontwikkelen, ongeacht de financiële situatie. Het Yvonne van Gennip Talent Fonds richt zich op een specifieke doelgroep: sporters met een gesignaleerd talent. Het doel is om deze sporttalenten met de nodige financiële ondersteuning te helpen om zich optimaal te ontwikkelen en het beste uit zichzelf te halen. Wij bieden talenten de mogelijkheid om gebruik te maken van ons crowdfunding platform Talentboek. Een platform waar aanstormende talenten zelf inkomsten werven om hun sportieve ambities waar te maken”.
“Laten we trots zijn op onze jonge, ambitieuze topsporters en er met elkaar voor zorgen dat geen enkel talent verloren gaat!”
