Team Type 1 Archieven - Tom Tiegelaar On Tour

16 september 202016 september 2020

Ronde van Amstelveen

Zondag 13 september. Wedstrijddag. De Ronde van Amstelveen, de enige koers met junioren dit jaar. Dit is mijn moment, mijn kans. De voorbereiding was perfect, ik kende het parcours, ik ken mijn tegenstanders (mede dankzij wat hulp van Gabriël) en ik had een plan.

Focus voor de start

op de 1e startrij vlak voor de start van de ronde van Amstelveen — Op de 1e startrij vlak voor de start van de ronde van Amstelveen

We waren ruim op tijd aanwezig. De start was om 12:00 en net iets voor elven kwamen Gabriël, papa en ik aan. Even de beentjes losfietsen, kijken hoe clubgenoot Sam mooi 5e werd bij de nieuwelingen en het parcours op voor een serieuze warming up. Het was net als vorige week een heel snel parcours. De bochten waren ietsjes lastiger dit keer, maar met 4 bochten van negentig graden weet je dat er in het peloton hard gereden kan worden. Na mijn warming up maakte ik mij klaar voor de start. Ik stond op de eerste startrij, wat altijd een voordeel is. Er werd afgeteld. De laatste paar seconden. Mijn moment ging komen. 5,4,3,2 START. Druk op het linkerbeen, trappen, inklikken, gaan.

Ik was goed weg. Als tweede de eerste bocht in. Gelijk maar tempo maken, wie weet lossen we gelijk iemand die niet in zijn pedaal kon komen. We zijn weg, 60 rondjes. 60 kilometer. Niet te veel werk doen Tom, de wedstrijd is nog lang. Ik reed lekker mee in het peloton. Om en om probeerden er jongens te ontsnappen, ik liet ze gaan. Volkomen zinloos om zo vroeg in de wedstrijd al energie te verspelen. Een tussensprint. 5 gevulde enveloppen bij terugkomst. Ik zit goed geplaatst, het tempo gaat omhoog. Ik laat me afzakken. Laat de rest het geld maar oprapen, ik kom hier maar met 1 doel. Winst.

Tussentijdse tempoversnelling

Nog een premiesprint. Weer geen prijs. Een drie-ronde-klassement, ik laat het gaan. Nog 40 rondjes, net iets minder dan een uur koers. Niet veel later valt het stil. Nog meer dan 35 rondjes te gaan. Ik zet aan. Ik krijg 1 iemand mee, Daan, iemand die ik goed ken. We hebben een gat, mooi. Ik weet dat het veel te vroeg is om echt weg te rijden, maar toch doe ik het. Even het tempo de lucht in. Even voelen hoe het voelt om weg te rijden van de groep.

Het is zwaarder dan ik had verwacht. Het plan om 10 rondes voor het eind te gaan versnellen is niet haalbaar. Goed om te weten, we passen het aan. Dat was het enige doel van deze versnelling, maar niemand zal het door hebben. Ik laat mij terugzakken in de groep en zie hoe de volgende renners een wanhopige poging doen om weg te rijden. Laat ze maar rijden, die zien we zo toch wel terug.

Snel slotstuk

Een nieuwe tempoversnelling, nog 15 rondes. Kansloos. Het is een grote groep, dat wel. Iedereen weet dat ze de groep niet mogen laten rijden. Het gat word gedicht en ik zit nog steeds middenin de groep, uit de wind. Ze blijven maar springen, mooi, dat zijn weer wat concurrenten minder. Nog zeven kilometer tot de finish. Ik zit goed van voren. Ik ben alert en me bewust dat er geen ruimte meer is om een foutje te maken. Alles moet nu kloppen. Het valt stil. Ik zit in de perfecte positie om aan te vallen, maar ik doe het niet. Ik hoor iemand agressief schakelen. Iemand heeft zich uit de tent laten lokken. Ik kan makkelijk meespringen in zijn wiel. Ik doe het niet. Niemand doet iets.

We laten hem rijden. Nog 6 rondes, het gat word groter. Ik zit halverwege de groep en Gabriël komt naar mij toe: “Tom, waarom sprong je niet mee? Dit was een goed moment en hij is sterk!”. “Het is te vroeg”, antwoord ik. “Ik hoop dat je gelijk hebt” krijg ik terug. 5 rondes en de koploper loopt nog steeds uit. Hij heeft nu zeker wel 10 seconden voorsprong. Het gaat te weinig zijn. Blijf rustig. De rest knapt het vuile werk wel op en dan is het mijn moment. Nog 4.5 kilometer en het peloton schiet in gang. Ik wist het. 4 rondes te gaan en het gat word snel kleiner. We rijden met gemak 50 kilometer per uur op de rechte stukken.

Er word naar elkaar gekeken. Iedereen weet dat wanneer we dit gat dichtrijden, iemand anders het zal proberen. Het is nog zo’n 7 seconden. Er kan nog wel een heel klein beetje af besluit het peloton. Nog 3 ronden te gaan. Het gat is teruggebracht tot 5 seconden. Het peloton valt stil.

Alles of niets

Ik weet het zeker. Dit is mijn moment. 3 kilometer, net iets minder dan 5 minuten. Ik zet aan. Een flinke sprint om weg te raken, maar het lukt me. Het gat naar de eenzame koploper is zo dicht. “JA! KOM MEE! DIRECT IN MIJN WIEL EN WE ZIJN WEG” is wat ik schreeuw. Hij hoort me en kijkt om. Ik zie een vermoeide blik, shit. Hier heb ik niks aan.

De benen lopen vol, alles doet nu pijn. Nog 2 rondes en ik heb een gat. Ik kijk niet om. Als ze er bij zijn voel ik het wel. Het is alles of niets. Hartslag 189. 48 kilometer per uur. Ik neem de bochten zo hard als ik kan. Nog 1 rondje. Ik hoor de speaker roepen dat het gat kleiner word. Shit, ik moet harder! Ik geef alles wat ik in me heb. Nog 600 meter! Ze zijn terug. Ik voel het. Ik kijk om.

Niets. Of toch niet…

Een klein groepje van zo’n 4 man, met het peloton er niet ver achter. Ik word ingehaald. We rijden op volle snelheid naar een bocht toe. Die bocht is mijn vriend. We rijden zo hard dat je niet met 2 man tegelijk de bocht door kan. Ik draai de bocht als derde door. Het is nu nog zo’n 450 meter. De voorste renner gaat van kop af. Dit is te vroeg. Ik laat een gat vallen. Hij ziet het en duikt erin.

Mooi, precies waar ik hem hebben wilde. We naderen de laatste bocht. De voorste renner zakt er doorheen. Ik draai als tweede de bocht door. Ik zie de streep liggen. Het is maximaal 200 meter. Ik ga gelijk aan. Er zit niet veel meer op, maar ik moet. Ik zet aan, staand op de pedalen trek ik mezelf op gang. Ik ga weer zitten. Ik rijd de nummer 1 voorbij. Ik voel dat er iemand tussen ons door wil duiken met meer snelheid. Ik gooi het gat dicht. Ik rijd op kop! Nog 125 meter. Links flitst er iemand voorbij. Ik zit kapot. Het valt me op dat het maar 1 iemand is. Waar blijft de rest?! Nog 75 meter. De man op links gooit zijn handen in de lucht.

In mijn hoofd hoor ik een stemmetje “RIJDEN!!! ALLES ALLES ALLES GEVEN. DIT IS JE ENIGE WEDSTRIJD EN JE HEBT EEN RESULTAAT NODIG. KOM OOOPPPPPP”. Nog 50 meter en ik zie niemand naast me. Dit is vreemd. De streep komt steeds dichterbij. Ik heb geen idee waar de rest rijd. Ik ga nog 1 keer staan. Ik duw mijn fiets vooruit met alle kracht die ik in mij heb. Ik ben gefinisht. Ik kijk links van me, niemand. Ik kijk rechts, een renner bij mijn achterwiel, meer niet. Ik ben 2e.

Beloning voor al het harde werken

Gek genoeg voel ik niks anders dan pijn. Geen teleurstelling, maar ook geen blijdschap. Ik rijd een rondje uit en de pijn gaat langzaam weg. Het besef van de tweede plek daalt langzaam in. Er komt een renner naar mij toe die ik niet ken. Hij feliciteert me en maakt een kort praatje. Langzaam voel ik wat vreugde. Ik rijd naar papa toe. Hij lijkt nog veel vrolijker dan ik. We vieren samen even de tweede plek, ondanks dat ik van binnen ook onwijs baal. Zo dichtbij, maar net niet. Ik rijd naar het podium en word gehuldigd. Ik ben tevreden.

Op de 2e plek op het podium in de ronde van Amstelveen — 2e plek in de Ronde van Amstelveen

De tweede plaats was niet waarvoor ik gekomen was, maar ik heb er vrede mee. Ik kan maar 1 conclusie trekken: ik heb vandaag alles goed gedaan, maar er was er 1 beter. De tweede plaats in de sprint is een mooie beloning voor al het harde werk van de afgelopen jaren. Als je maar 1 kans hebt, moet je die ten volle benutten en dat heb ik gedaan. Mijn juniorenperiode zit er op. Nog wat afsluitende trainingskoersen en dan is het tijd om naar de beloften te gaan. Een nieuwe stap met heel veel mogelijkheden waar ik onwijs naar uitkijk. Hoe het er precies uit gaat zien is nog even afwachten, maar we gaan er hoe dan ook het beste van maken!

10 september 202010 september 2020

Eindelijk weer een KNWU wegkoers!

Na ongeveer een jaar zonder een KNWU wegkoers stond vandaag eindelijk weer een race op het programma. De ronde van Uithoorn. Een koers waarin ik samen startte met junioren en amateurs. Na goede resultaten in de afgelopen trainingskoersen was ik gebrand om mezelf te laten zien tijdens deze koers. Ik wilde vroeg aanwezig zijn, zodat ik goed kon kijken wat er gebeurde in de categorie voor mij, wat voor rondje het was en om een goede warming up te kunnen doen.

In volle focus voor de koers in Uithoorn — Focus voor de koers

Showtime

Ik kwam er al snel achter dat het tempo hoog zou liggen, maar dat het makkelijk zou zijn om in het peloton mee te toeren gezien het feit dat het parcours heel makkelijk was. Dit bleek ook het geval te zijn. Het begin was chaos, voor bijna iedereen was het weer de eerste officiële koers en dat gaf ook wat stress in het peloton. Duwtje hier, stuurtje in je bil daar, beetje geschreeuw erbij en de eerste 5 rondes waren om. Ik kon mezelf de hele wedstrijd mooi van voren houden. Ik schoof makkelijk op en vond veel gaatjes waar ik doorheen kon. Er waren wat aanvalletjes, maar ik vond het nog veel te vroeg om mee te gaan. Ik bleef gewoon lekker in de grote groep, deed af en toe een beurtje op kop en reed vrolijk mee.

De koers is aan!

Plotseling zat ik dan toch mee in een aanval, er was een kleine versnelling en ik ging in het wiel mee. Het gat viel snel en we waren weg met 5 man. Er stond behoorlijk veel wind, waardoor het lastig was om voor het peloton uit te blijven rijden. We waren zo’n 5 rondjes weg maar werden toen toch weer ingelopen. Nadat er nog een aantal aanvallen waren geweest die op niets uitliepen viel het helemaal stil in het peloton.

Op kop aan het rijden in de ontspanning met 5 man. Helaas werd het door het peloton snel dichtgereden. — Op kop tijdens de ontsnapping

Er was een gat en ik kon er makkelijk doorheen, maar het was nog ruim 15 rondjes en ik vond het te vroeg om zelf te demarreren. Ik besloot het dus niet te doen, maar zag wel een groepje van 3 man wegrijden. Ondanks dat ik makkelijk mee had kunnen springen vond ik het niet de moeite waard. De Nederlands Kampioen en voormalig kampioen van de amateurs zaten nog in het peloton en niemand leek zich druk te maken. Er was nog nooit een groep van 3 langer dan 5 rondjes weggereden, dus ook deze zouden we zo wel weer terug zien, althans dat dachten we.

De slag gemist

Het gat was al snel ruim 15 seconde en er kwam geen echte achtervolging op gang. Veel mensen probeerde de oversteek te maken, maar doordat er totaal geen samenwerking was, was dit een kansloze missie. Ik had meerdere keren een groepje gevonden en probeerde door goede samenwerking gezamenlijk de oversteek te wagen. Helaas sprong er iedere keer ook een sprinter mee die nooit op kop kwam. Dit verstoorde de samenwerking in de groep, want waarom zou ik al het werk doen als hij lekker profiteert?

Mijn oom kwam speciaal voor mij kijken in Uithoorn bij deze KNWU wegkoers — Leuk dat je kwam kijken, oom Jan!

Sprintuhhh

Het gat werd niet kleiner en ik wist dat het een sprint voor plek 4 ging worden. Ik wist dat als ik mezelf goed kon positioneren een top 10 plek zeker mogelijk was. Ik reed goed alert en zat met nog 1 ronde te gaan precies op de plek waar ik wilde zitten. Dit bleek echter toch niet de beste plek te zijn, want ik voelde dat ik ingesloten dreigde te worden. Er was een klein gaatje en ik wist dat ik het erop moest wagen. Ik dook erin, maar helaas werd het gat gesloten en kreeg ik een elleboog op mijn kin. Hierdoor was ik even uit mijn focus, waar iemand anders goed gebruik van maakte. Ik liet mezelf het gras in duwen verloor hierdoor mijn goede positie.

Gelukkig wist ik nog wat op te schuiven, maar een top 10 plek zat er niet meer in. Na het ontwijken van een renner die zijn derailleur kapot trapte in de laatste bocht wist ik naar een 22e plek te sprinten. Niet het resultaat waar ik voor gekomen was, maar ik denk dat ik zeker tevreden mag zijn over hoe ik heb gekoerst. Komende zondag staat de volgende koers in Amstelveen al op de planning, dit keer alleen met junioren. Dit zal ook waarschijnlijk de laatste KNWU wegkoers van dit jaar worden, extra motivatie dus om er iets moois van te maken!

22 juli 202023 augustus 2020

Virtual Talent ID Camp 2020

Wielrenshirt met tekst 'Changing Diabetes, Talent ID Camp'

Het Virtual Talent ID Camp 2020 zit erop. Een ruime week vol tests, yoga, mental toughness, wedstrijden en meetings is afgesloten. Op 10 juli begon het kamp met een meeting en groepsrit op Zwift om elkaar te leren kennen. Tijdens de groepsrit werd verteld dat we ons vooral niet te veel moesten inspannen, want de dag erna stond er een zware test op het programma. Hier bleek niks aan gelogen.

Ik op mijn Wahoo Kickr tijdens een Zwift race, die ik, tijdens het trappen, kan volgen op het beeldscherm voor mij. — Op mijn Wahoo Kickr ‘gaan met die banaan’ tijdens een Zwift training

Dag 2 Full Frontal

De ‘Full Frontal’ van de Sufferfest (een trainingsapp), op dag 2, was een extreem zware test, waarbij de 5 seconden-, 5 minuten-, 20 minuten- en 1 minuut-waarden werden gemeten. Het begon met een warming up en de gehele test duurde nog geen uur, dus alles volgde elkaar in razend tempo op, wat er tevens voor zorgde dat het extreem zwaar werd. Door een verkeerde keuze in de settings verliep mijn test niet goed. Ik reed voor mijn gevoel constant bergop, terwijl ik veel liever op het vlakke fiets. Hierdoor vielen de resultaten ook tegen, wat bij mij behoorlijk wat stress opleverde voor de rest van de week. Gelukkig mocht iedereen aan het einde van het Virtual Talent ID Camp 2020 nog 1 test herkansen, waardoor ik bovenstaande test toch met een goed gevoel heb kunnen afsluiten.

Dag 3 en 4 in herstel en Team Scream

Dag 3 was een rustdag, dus geen intensieve test, alleen wat yoga en een herstelrit. Op dag 4 stond er wederom een Sufferfest test gepland, dit keer “Team Scream”. Hierbij reed je een ploegentijdrit, waardoor je constant under/over FTP-intervallen deed. FTP betekent Functional Threshold Power en staat voor de inspanning die je 1 uur lang vol kan houden als je voluit gaat. Een zware workout, zeker omdat het erg warm was op de kamer, maar wel erg goed te doen. Ik had mijn resultaten na de “Full Frontal” zelf handmatig bijgesteld, omdat ik anders onder mijn niveau zou fietsen. Dit bleek gelukkig een goede keuze.

Dag 5 Racing Day

Dag 5 was het eindelijk zo ver: RACING DAY op Zwift! 45 minuten bij de leider blijven en dan 30 minuten koers. De koers werd vlak voor een klim vrij gegeven, dus er werden gelijk al verschillen gemaakt. Ik kwam boven en zat mee in de kopgroep van 6. Ik probeerde niet te veel kopwerk te doen en vooral te wachten tot de anderen zouden rijden. Er waren 2 jongens super zenuwachtig en zij bleven maar op kop fietsen, mooi voor mij, want daardoor hoefde ikzelf weinig kopwerk te doen. Vanuit het niets pakte ze echter samen een gaatje. Ik zag het gebeuren en wilde eerst kijken wie er zou reageren, maar er gebeurde niks. Ik besloot er dus zelf naar toe te rijden en sloot met moeite weer aan bij de eerste 2 renners.

Helaas reed de onafhankelijke scheidsrechter, een oud prof van Novo die nu vooral veel Zwift wedstrijden en triatlons doet, het gat voor de andere jongens dicht. We waren dus weer samen met 6. In de laatste 7 kilometer van de race was er een Italiaan van achteruit die binnen 4 kilometer een gat van meer dan een minuut dicht reed, terwijl wij ruim 5W/kg reden. Ik verwachtte dat hij zo moe zou zijn dat hij niks meer zou kunnen, zeker gezien het feit dat we direct de klim weer op draaiden en hij daar de vorige keer gelost was. Bij het oprijden van de klim was het echter dezelfde Italiaan die ons er allemaal af reed!

Ik reed op dat moment op plek 6, maar zag de nummer 5 vlak voor me fietsen. In zette alles op alles en wist er in de laatste seconde nog overheen te komen. Vijfde dus, of toch niet? Na de koers hoorde ik van de scheidsrechter dat de twee Italianen niet hadden voldaan aan het reglement en dus gediskwalificeerd waren. Hierdoor sprong ik zo het virtuele podium op, met een mooie derde plek.

Dag 6 en 7 Na herstel door naar The Tool Shed

Dag 6 was wederom een hersteldag, die ik na de zware koers wel goed kon gebruiken. Wat yoga en een herstelritje en alvast uitzoeken wat er dag 7 op het programma staat. Dit bleek wederom een Sufferfest-test te zijn, dit maal “the tool Shed”.

Wat een test was dat, echt niet normaal. Ik denk dat ik kan zeggen dat dit de zwaarste test was die ik ooit heb gedaan. Het bestond uit een paar VO2-max(staat voor max. zuurstofopnamevermogen) en FTP-blokken, gevolgd door een serie waarin alles 1 minuut duurde. Je begon met 5 seconde sprint, 55 seconde rust. Dan 10 seconde, 50 seconde rust en ga zo maar door tot je 55 seconde ruim boven je FTP reed, met slechts 5 seconde rust. Toen kreeg je eventjes hersteltijd, een minuutje als ik me niet vergis, om vervolgens het hele proces in tegenovergestelde volgorde te doen, waardoor je ook weer afsloot met de 5 sec sprint. Helaas had ik een technisch probleem waardoor de app zichzelf afsloot.

Gelukkig kon ik de training doorspoelen tot waar ik gebleven was en hem toch afmaken, of nou ja gelukkig… alsof dit alles nog niet genoeg was, werd dit alles opgevolgd met wederom een VO2-max blok en een blok van 3 minuten waarbij iedere minuut zwaarder werd. De laatste minuut was helaas voor mij, en als ik de groepsapp mag geloven ook voor velen anderen, te veel. Na een 3 minuten durende cooling down zag ik de resultaten.

Ik had meer dan een uur lang gefietst op mijn FTP. Dit is dus het vermogen dat je gemiddeld een uur vol kunt houden, maar dat is bij een constant tempo, zonder alle gekke intervallen. Uiteindelijk was het dus niet zo heel gek dat ik die laatste minuut de waardes niet meer kon halen, maar toch gaf het mij geen fijn gevoel. Ik kon er niets meer aan veranderen, dus een herstelritje op Zwift en door naar de volgende dag.

'Gas op die lolly' tijdens de Zwift race, terwijl the Partysquad uit mijn muziekbox knalt met 'Helemaal naar de klote'! — ‘Gas op die lolly’ tijdens de Tool Shed, terwijl the Partysquad uit mijn muziekbox knalt met ‘Helemaal naar de klote’!

Dag 8 en 9 Herstellen en door naar Half Monty

Dag 8 van het Virtual Talent ID Camp 2020 was gelukkig weer een rust dag, de laatste op het programma. Wederom wat yoga en een herstelrit op Zwift en snel door naar dag 9. Hier stond de “Half Monty” test van de Sufferfest gepland. Een test die ik al een keer had uitgeprobeerd, bestaande uit een Ramp-test (waarbij je iedere minuut harder moet fietsen tot je niet meer kan) en een 20 minuten blok waarbij je net onder je FTP rijd. Ik trapte in deze test nagenoeg hetzelfde ten opzichte van de vorige keer, toen ik volledig fris was. Een goed resultaat dus! Nu zaak om goed te herstellen, want dag 10 zou de tweede wedstrijddag en tevens laatste rit zijn van het Talent ID Camp.

Dag 10 Knallen op de laatste Racedag

De laatste wedstrijddag bestond uit een 15 minuten durende groepsrit en vervolgens 45 minuten wedstrijd, althans dat was het plan. Toen we net wilde beginnen waren er technische problemen bij iemand, waardoor de race werd uitgesteld. We moesten allemaal rustig aan doen, terwijl we ondertussen al het kwartier voorbij waren en sommigen de race al waren begonnen. Uiteindelijk was iedereen wel zo netjes om toch te wachten en te hergroeperen. Nu lukte dit niet helemaal, want er ontstonden eigenlijk 2 groepjes met een gat van een paar seconde er tussen.

Desondanks werd de race vrij gegeven en ik zat alert in de eerste groep. Ik wilde de concurrentie uit de tweede groep niet terug laten komen en besloot vanuit de start direct hard aan te zetten. Hierdoor waren we met een groepje van ongeveer 20 man weg. Er waren weinig echte aanvallen, maar de deur stond achteraan wel open. Met nog 10 minuten te gaan was de groep gehalveerd. Met nog 3 minuten was het de nummer 2 van de vorige race (Nathan) die aanging, ik probeerde hem te volgen maar dit lukte helaas niet. Ik wachtte en probeerde met de jury, dezelfde als de vorige wedstrijd, mee te springen toen hij de oversteek maakte. Helaas waren beide aanvalletjes op een klim en was ik net niet in staat om te volgen.

Ik haakte aan bij iemand die ook had geprobeerd om Nathan te volgen, maar ook was gelost. Samen reden we door. In de afdaling dacht ik er heel even aan om te proberen de oversteek te maken, maar ik merkte al snel aan mijn benen dat ik het zeer waarschijnlijk niet vol zou houden en op het laatst door velen alsnog ingehaald zou worden. Dan maar proberen in een sprint de tweede plek te bemachtigen. Ik zag dat er van achteruit wat jongens probeerde terug te komen en besloot, met nog 25 seconde te gaan, al te gaan sprinten. Uiteraard hield ik de sprint geen 25 seconde vol, maar ik had wel een gat geslagen. Dit gat bleek groot genoeg om de tweede plek veilig te stellen. Dus na plek 3, nu P2. Best balen dat er geen derde Zwift-race was dus 😉

Dag 11 Afsluiting van Virtual Talent ID Camp 2020

Op dag 11, 20 juli, werd het kamp afgesloten met de laatste meeting, deze heb ik niet benoemd maar waren wel elke dag onderdeel van het programma. Hier werden ook “virtual awards” uitgedeeld. Helaas werd ik niet in de meeting benoemd, maar dat is een mooie motivatie om nog harder te trainen 🙂

26 januari 202026 januari 2020

Westland MTB Beach Challenge

Hard rijden met de kop in de wind tijdens de Westland MTB Challenge

We gaan door met Tom on Tour 2020!

Goed nieuws: Tom on Tour zal ook in 2020 te volgen zijn via deze website en sociale media! Het nieuwe jaar is natuurlijk allang begonnen en achter de schermen is er hard gewerkt aan het nieuwe sponsorplan. Het plan is klaar en ik zal het komende dagen versturen.

Stress

Maar hard werken was vandaag ook nodig, want op zondag 26 januari stond er eindelijk weer een strandrace op het programma: de Westland MTB Beach Challenge. Na een paar weken zonder strandrace was ik gemotiveerd om een goede wedstrijd te rijden. De stress begon thuis al vroeg in de ochtend. Na alle materiaalpech in de vorige races dachten we het probleem gevonden te hebben, maar vanochtend bleek dit niet het geval. Er waren problemen met het achterwiel, waardoor trappen letterlijk onmogelijk was. Om 8:15 was het, dankzij mijn vader, gelukkig weer mogelijk om te trappen. Of het probleem opgelost was wisten we niet, maar we besloten toch maar gewoon te vertrekken.

Start

Toen ik aankwam bij de Westland MTB Beach Challenge kon ik eigenlijk vrijwel direct het startvak induiken en ik stond mooi vooraan, op de vierde rij. De start was goed en ik kon mooi in het peloton aansluiten. Ik had voor mezelf een minidoel gemaakt van de start en vervolgens wilde ik even op kop rijden in een strandrace. Deel 1 was dus gelukt, nu nog naar plek 1. Dit is toch wat makkelijker gezegd dan gedaan, met mannen als Ivar Slik, Rick van Breda en Jasper Ockeloen in dezelfde groep. Ik hield het wiel van Ivar en kwam zo goed naar voren. Voor ik het wist zat ik in een kopgroep van 3. Ik deed mijn beurt en draaide goed mee.

Harde banden

Toen we wind meegekregen werd het voor mij te gek. Meer dan 50km/h over het strand met nog ruim 30 kilometer koers, ik besloot me terug te laten zakken naar het peloton. Als zevende reed ik op de strandafgang af, een super plek! Helaas had ik het strand niet kunnen verkennen en bleken mijn banden te hard voor dit gedeelte met het zachte zand. Ik werd aan alle kanten voorbij gereden en zakte snel terug. In de duinen vielen de gaten en ik zat veel te ver van achter om mee te komen met de echte toppers. Ik belandde in een achtervolgend groepje waar het prima draaide en ik voelde me nog goed. Bij de zandmotor had ik echter weer het ’te harde banden’-probleem en moest ik lossen. Ik waaide terug naar de groep erachter en reed in die groep naar het keerpunt bij Scheveningen.

Wind op de kop

Ik probeer voor de grote groep uit te blijven, maar dat duurde helaas niet lang — Proberen voor de grote groep uit te blijven

We kregen de wind weer op de kop en dat was te merken. Er zat een grote groep achter ons op zo’n twintig seconde. Ik probeerde met man en macht hiervoor te blijven, omdat er in zo’n grote groep nooit samenwerking is. De mannen in mijn groep dachten hier helaas anders over en wachtte wel. In mijn eentje was er niks aan te doen, dus dan maar in de groep er het beste van maken. Ik begon me echter al weer vrij snel te irriteren aan alle mannen die niet normaal in een groep kunnen fietsen.

Ergenis

Mij lijkt het niet heel moeilijk om “tussen” te roepen wanneer je niet wil/kan meedraaien. Maar nee, we rijden mee tot in 3e wiel en sturen er dan tussenuit, het liefst zelfs nog naar de verkeerde kant waardoor heel de groep moet uitwijken. Ik probeerde meerdere keren met een paar anderen weg te komen, maar dit was niet te doen. Toen ik op een gegeven moment een strandwachtauto zag, besloot ik een andere lijn te rijden en bij de auto uit de wind te zitten. Dit was behoorlijk effectief en ik pakte een gat van zo’n 200 meter. Toen ging de auto helaas te langzaam rijden, dus kreeg ik weer de wind op mijn neus. Vanuit de achtergrond zag ik iemand de oversteek maken.

Slotstuk

Bij de finish had ik nog een goede eindsprint — Goede eindsprint

Ik reed op dat moment heel bewust niet voluit, in de hoop dat dit zou gebeuren en we met 2/3/4 man door zouden kunnen. Toen hij de aansluiting vond, was hij echter zo moe dat hij geen trap op kop kon doen. Na een paar seconden moest hij weer lossen. Ik werd wederom teruggepakt en we reden als groep terug naar het keerpunt in Hoek van Holland. We kregen de wind weer mee en de snelheid ging weer de lucht in. Nog 1 keer proberen, maar helaas. Ik besloot de sprint af te wachten. Mijn sprint was goed en ik wist zevende van de groep te worden. Uiteindelijk bleek ik 44e te zijn geworden, de beste uitslag op het strand tot nu toe. Op naar volgende week: Farm Frites Strandrace Rockanje.