Talent ID Camp Archieven - Tom Tiegelaar On Tour

14 juli 20192 augustus 2019

Vrijdag 12 juli – De laatste dag

De laatste dag is aangebroken en de laatste training zit erop. 2 uurtjes met een soort van recovery ride. Tijdens de training werden er super veel foto’s gemaakt door een professionele fotograaf en het was vooral veel dollen met z’n alle. Daarna was het lunchen en zo meteen alles maar inpakken. Kleine correctie, ik vertrek om 10:00uur vanaf het hotel. De vlucht zelf is pas rond 15:00uur. Toch jammer dat het de laatste dag is en deze week op zijn eind loopt, want ik was net gewend aan het weer hier zo. Vandaag vond ik het gewoon lekker buiten, terwijl de omstandigheden niet veranderd zijn. Ik ga nu maar naar beneden om alles in te pakken.

Op deze laatste dag nog een foto laten maken van mij met mijn nieuwe vriend Przemek — Een foto van mij met Przemek, zodat jullie ook een beeld bij zijn naam hebben.

Alles op een rijtje

Hoi allemaal, het lijkt nu dan toch echt allemaal over. Przemek en de devo’s zijn weg, ik heb de kamer dus op de laatste dag volledig voor mezelf. Een mooi moment om alles voor mezelf op een rijtje te zetten, wat ik doe met dit bericht. Het zal lang worden, maar ik zal het afgelopen jaar voor iedereen zo duidelijk mogelijk beschrijven. Ik weet namelijk dat lang niet iedereen in deze groep altijd mijn keuzes heeft begrepen en soms waren mensen het er niet mee eens.

In dit bericht ga ik terugblikken op de keuzes en ze toelichten, omdat ik denk dat nu het moment is gekomen om het hele verhaal te vertellen en niet alleen al het goede. Om de stilte een beetje op te vangen heb ik mijn muziekbox maar aangezet en luister ik wat muziek. De pizza party op deze laatste dag was goed, we hadden heel veel pizza, maar natuurlijk wel met een volkoren bodem. Er waren ook heerlijke sandwiches en salades (ja ik weet het, ik én een salade, ik heb me veel verbaasd over mezelf deze week én niet alleen op fiets gebied).

Dit seizoen

Dit hele seizoen heeft in het teken gestaan van dit kamp. Topsport en mensen met diabetes inspireren, niks is mooier dan dat. Ik ben onwijs dankbaar dat ik deze kans heb gekregen, want dat was het. Omdat topsport altijd een droom is geweest heb ik het nooit echt voor mogelijk gehouden tot vorig jaar tijdens Tour de Junior. Zoals velen van jullie al weten werd ik daar benaderd door Daan Kool, wie nu heel goed rijd op het EK baan voor junioren!

Hij heeft mij ervan overtuigd actie te ondernemen, waarvoor ik hem ontzettend dankbaar ben. Zonder dat bericht had ik nooit de stap genomen om me aan te melden voor het kamp. Toen ik hoorde dat ze geïnteresseerd in me waren en graag wilde weten hoeveel ik trainde, voelde ik me al super vereerd en het gaf een enorme moraal boost. De winter was wederom niet vlekkeloos, veel griepjes hielpen niet in de opbouw van het seizoen. Desondanks kreeg ik in februari te horen dat ik geselecteerd was, dat moment zal ik nooit vergeten.

Het moment

Nog voordat de filo les was afgelopen las ik het bericht en ik liep direct de klas uit. Ik belde naar huis en vertelde het aan papa en mama. Ik heb nog nooit zo lekker door de regen gefietst. Wanneer ik aan dat moment terug denk, krijg ik nog steeds kippenvel. Ik was super gemotiveerd om mijn trainingen tot in perfectie uit te voeren en was erg blij met de schema’s van Richard, mijn trainer.

Het seizoen begon niet al te best met 2 valpartijen in NWO, waar ik fysiek niet veel aan overhield, maar mentaal was ik daardoor gebroken. Het geluk in klassiekers is nog niet aan mijn zijde, maar dat zal veranderen. In de volgende wedstrijden verliep het ook niet geweldig, de angst om te vallen en niet naar hier te kunnen was groot. Ik had al een behoorlijke marge voor Amerika wedstrijdvrij genomen, om deze kans zo klein mogelijk te maken.

Angst

De wedstrijden die ik verder nog reed gingen voor geen meter en mijn laatste wedstrijd heb ik wegens ziekte af moeten zeggen. Ik was echt ziek op dat moment, maar voor mij was dat een kleine opluchting. Ik zag op tegen de wedstrijden en zocht allerlei andere manieren om mijn snelheid te trainen met een zo klein mogelijke kans op ongelukken. Het werd dus veel Zwiften, wat ook nog eens erg leuk was om te doen. Richard was het hier echter niet mee eens. Na een goed gesprek hebben we samen besloten dat ik wat wedstrijden op de club zou rijden zonder risico te nemen. Ik kreeg zeer uitgebreide trainingsschema’s die ik zo goed mogelijk heb gevolgd, dus ook de trainingskoersen waren onderdeel van de voorbereiding. Op 1 slechte dag na, waarbij mijn banden op waren, ik aanlopende remmen had en een slag in beide wielen, ging dit erg goed.

Dankbaar

Gelukkig heb ik door een goed opgezet sponsorplan veel mooie contacten opgedaan, waaronder Remco’s cycle service, Diabetes Classic, Prins Interim én Koers in Zicht. Natuurlijk mogen de veel donaties op Talentboek ook niet ontbreken. Dit met elkaar maakte het mogelijk om me perfect voor te bereiden op dit seizoen. Ik ben al mijn sponsoren en iedereen die heeft gedoneerd ontzettend dankbaar!

Goede vrienden

Naast de wedstrijden heb ik dit jaar erg veel getraind. Vooral de laatste paar maanden bestonden mijn dagen uit school en training. Dit was ook lang niet altijd makkelijk, lange duur ritten zijn best saai in je eentje. Gelukkig heb ik goede vrienden die graag meegaan en de trainingen leuker maken. Iedere woensdag trainen met de jongens van de club en in de koersen was Gerald er om mij over te halen toch te starten. Gabriël was er voor de lange duurtrainingen, die ik alleen niet had volgehouden. Ook Tom W was er altijd voor de laatste motivatie. Bedankt boys, jullie weten niet hoe belangrijk jullie voor me zijn.

Opofferingen

Veel trainen betekende ook weinig tijd voor vrienden en familie. Dit is lang niet altijd makkelijk, niet voor mij maar ook zeker niet voor hen. Tijd voor vrienden na school of na het training is er eigenlijk niet. Natuurlijk kan ik soms appen, maar de laatste keer dat ik echt heb afgesproken is ondertussen al heel lang geleden. Ook voor familie is er soms weinig tijd. Zo ben ik nu bijvoorbeeld niet thuis op Gijs zijn verjaardag en de dag waarop hij het viert, maar ook ben ik weinig bij verdere familie en vrienden. Soms is dat lastig, maar voor topsport zijn opofferingen nodig en ik ben onwijs blij dat mijn familie mij hierin support. Opa’s, oma’s, tantes en ooms onwijs bedankt voor alle steun!

Thuis

En dan nog thuis: Gijs, papa mama en Tiamo. Pfff, wat een stress! Een nieuw huis, Amerika en uiteraard hier en daar kleine probleempjes. Ik weet dat ik niet altijd even gezellig was en ook was ik weinig beneden. Desondanks zijn jullie er altijd voor me geweest. Mama die altijd maar weer speciaal voor mij moet koken, papa die vaak tot laat nog met mijn fiets bezig is en Gijs die altijd mijn chagrijnige buien moet opvangen.

Alles alleen doen is echt onmogelijk en ik ben onwijs blij met alle steun die ik heb gekregen. Ik laat het dan misschien iets te weinig merken, zeg te weinig bedankt of sorry, maar toch ben ik ongelofelijk blij met jullie. Alle steun, in de goede, maar vooral de slechte tijden. Wanneer ik het allemaal niet meer zag zitten, niet meer wist of ik goed bezig was of niet, er mentaal volledig doorheen zat, waren jullie er om me op te vangen. Bedankt pap, mam en Gijs. Jullie steun is het belangrijkste van allemaal. Jullie hebben me altijd 100% gesteund en geholpen waar het kon. Zonder jullie had ik nooit kunnen bereiken wat ik nu heb bereikt!

Mijzelf verbaasd

Morgen, de echte laatste dag, vlieg ik naar huis, met onwijs veel nieuwe kennis. Ik heb er alles uitgehaald en ben onwijs blij met hoe alles gelopen is. Ik heb mezelf verbaasd over waartoe ik in staat ben. Op dit moment weet ik hoe sterk ik ben. Mijn doelen zijn bekend voor mij en ik weet dat ik goed bezig ben. Ik ben onwijs gemotiveerd voor de opkomende wedstrijden en weet zeker dat ik daar kan laten zien hoe sterk ik ben. Ik heb deze week laten zien dat ik niks onder doe voor jongens van 23, die ook 100% voor de sport leven. Het niveau in Nederland is hoog, maar ik ben er dit kamp van overtuigd geraakt dat ik daarin thuis hoor. Ik heb me nog nooit zo comfortabel gevoeld op de fiets.

Ik ga wat leuke criteriums uitzoeken en ga mooie dingen laten zien. Doordat ik er echt alles uit heb gehaald, voelt het ook nog niet als een stop. Ik, de renners en zelfs de staf zijn ervan overtuigd dat we elkaar nog gaan zien. Ik heb indruk gemaakt en ik heb er vrede mee dat ik morgen terugvlieg. Of ik nou volgend jaar in het juniorenteam mag rijden of niet, deze ervaringen nemen ze niet meer van me af. Komende tijd zullen er foto’s en een interview met mij verschijnen op de sociale media kanalen van Team Novo Nordisk. Allemaal even volgen dus! Nu ga ik slapen, want het wordt morgen weer een lange dag. Het was een week om nooit te vergeten, bedankt iedereen!

Woensdag 10 juli – Zwaardere training

Vervolg op: Dinsdag 9 juli

Opstaan

De zwaardere training van vandaag zit er weer op. Vannacht wakker gemaakt door Przemek om 2:00uur. Hij moest de BG’s checken van alle atleten en had heel stil de kamer verlaten, maar was het pasje vergeten om terug de kamer in te komen. Veel gebonk op de deur en ik dacht dat de Oezbeken naast me niet open deden. Na een minuut keek ik of Przemek al wakker was, want ik wilde niet zelf mijn bed uit haha. Toen zag ik dat hij er niet was en besloot ik toch maar open te doen. Hij wilde net naar de receptie lopen voor een reserve-pas, maar ik was nog net op tijd. Snel weer verder slapen en 6:45uur wakker worden.

Op naar het ontbijt, weer een omelet laten maken, een meloen mix met ananas en 2 hartige scones met een soort kiphamburger-achtig iets. Achteraf gezien was het te weinig, maar gelukkig heeft de ploeg altijd meer dan genoeg voedsel. Paar reepjes en gummy’s erin en gaan met die banaan.

De eerste ronde

De eerste opdracht was sprinten, 2 teamsprints tegen een ander team van gelijke sterkte. Ik zat in team 1, het sterkste team. De sprint was 1km en op tandwiel 14 is het toch erg lastig sprinten tegen mannen van 23jr met een 11. De eerste sprint was dan ook vrij kansloos. De tweede sprint deed ik gewoon mijn werk voor Hamish, de beste devo renner. Hij won en het was 1-1. Daarna gingen we door met de grote lus, de eerste opdracht was rijden achter de auto en op Gleb’s teken de auto voorbij sprinten. Niet erg moeilijk, wel heel veel power.

De tweede opdracht was ‘bridge’. Dima, ook een devo, moest zone 3 rijden en wij zaten achter de auto op een groot gat. Je mocht zelf een moment bepalen en dan moest je zo snel mogelijk naar Dima toe. Ik was erg enthousiast en ging als tweede aan, maar het gat was enorm en ik moest ruim een minuut boven de 53km/h rijden om het gat dicht te krijgen. Het voelde wel goed toen het was gelukt, maar het had wel veel energie gekost. De tweede jump was ook goed en de derde was erg kort, 15 seconde of iets.

Daarna deden we nog een teamsprint. Wetende wat er nog ging komen, wilde ik mijn energie sparen, maar toen we mochten starten sprintte ik gelijk weg. Ik had een gaatje, maar Théo wist me bij te halen. Door geen kopwerk te doen hoopte ik dat ik kon winnen en Filippo die bij mij hoorde kwam er ook aan. 2 tegen 1, misschien hadden we als 2 junioren toch een kans. Toen Filippo erbij kwam probeerde ik nog een keer te demarreren en daarna ging Filippo. Théo was toch te sterk, dus we werden 2 en 3. Daarna was het opnieuw onze BloedGlucose checken en door naar de tweede ronde van deze zwaardere training.

De tweede ronde

Hierin kreeg eerst de slechtere groep (groep van 10) een voorsprong van 30 seconden. Dit moesten ze 8 kilometer volhouden en wij moesten hen in zien te halen. We reden onwijs hard, vooral weer in de afdaling, maar ik bleef er bij en we haalden het groepje in. Ik bleef bij Filippo en won de sprint van hem, waardoor ik eerste junior werd. Daarna was het wat herstellen en was het mijn beurt samen met Filippo en Louis, ook 2 junioren, maar beide al tweede jaars, om met een gat van 1min30 16 kilometer voor het peloton te blijven. Dit klinkt heel makkelijk, maar wetende dat er 5 devo’s en 4 begeleiders, die op Strava alle snelste tijden in de buurt hebben, achter ons aan zitten voelde ik me toch niet op mijn gemak.

Het plan

Ik zei direct tegen de jongens dat we niet moesten twijfelen en allemaal 20 seconden op kop moesten rijden. Als het gat groot genoeg was konen we in de laatste 2km pokeren. Gelukkig dachten zij precies hetzelfde waardoor de samenwerking perfect verliep. Ik zat achter Filippo, wat erg vervelend was. Als hij op kop kwam gooide hij heel geleidelijk het tempo omhoog en zeker op de klim was dit erg zwaar. Filippo is 5 kilo lichter dan Louis en ik, dus dat was behoorlijk afzien. Mijn plan was om met nog een kilometer te gaan weg te rijden, maar ik wist niet precies wanneer dit was.

Toen we voor mijn idee nog 2 kilometer moesten, zagen we Gleb en de auto al in de verte staan. Wegrijden had geen zin meer, dus het zou besloten worden in een sprint. Ik was net van kop afgekomen en zat dus in derde wiel. Gelukkig had ik mijn kopbeurt niet voluit gereden, omdat ik energie wilde sparen voor mijn aanval. De lijn lag achter een heel flauw bochtje, maar daar zag ik dus kansen.

De sprint

Louis ging aan met 350 meter en Filippo probeerde er gelijk overheen te komen. Ik wachtte nog heel even en gebruikte de slipstream om op snelheid te komen. Met nog 200 meter was het alles of niets, de jongens hielden keurig hun lijn waardoor ze mij alle ruimte gaven om onderlangs via de binnenbocht (nog wel op onze weghelft ook al konden we allemaal het tegemoet komend verkeer zien en kwam er niks aan) mijn sprint aan te gaan. 4 flinke trappen waren genoeg om de andere twee te demotiveren. De weg liep heel licht vals plat omhoog en doordat ik net wat langer wachtte met mijn sprint aangaan, had ik veel meer power over. Ik won de sprint vrij gemakkelijk en vooral Louis was super blij dat we vooruit gebleven waren.

Na de finish gingen we even in de berm uithijgen na deze zwaardere training en wachten op de groep. Ze hadden er in 15 kilometer maar 21 seconden afgekregen, terwijl ze volgens Przemek wel voluit gingen tot de laatste 3 kilometer! Louis zei direct dat het niet gek was, we hadden het hele stuk namelijk met meer dan 400 Watt! gemiddeld getrapt.

Verbazen

Ik blijf mezelf steeds maar weer verbazen over mijn vorm. Zeker de laatste maand had ik onwijs veel zelfvertrouwen, mijn trainingen gingen goed en ik was gemotiveerder dan ooit, maar dit had ik nooit verwacht. Zo meteen mijn hba1c laten meten en daarna een bingo, avondeten en meeting met Gleb. Morgen nog 5h30 training en dan zit het zwaarste gedeelte er volgens mij alweer op. De tijd vliegt echt voorbij. Voor ik het weet ben ik weer terug in ons eigen veel te koude landje. Nog maar niet aan denken, want daar heb ik nog helemaal geen zin in. Nu maar weer even een uurtje in bed liggen voordat we bloed gaan laten prikken. Over prikken gesproken, mijn oor is nog steeds paarsachtig van de lactaat-test.

Slang

Ohja, net trouwens ook nog 2 slangen gezien! 1 was erg klein, soort baby addertje. De andere was toch wel behoorlijk indrukwekkend. Ik was de eerste die hem zag en was blij dat ik in de groep liep. McKenna is blijkbaar heel bang voor slangen. Zag er best raar uit. Gelukkig was ik op tijd om haar op te vangen en Przemek die achter ons liep had ook al zijn armen uitgestoken voor als ze zou vallen. Vreemde situatie, maar die slang was ook wel echt behoorlijk groot.

Meeting met Gleb

Hoi allemaal, deze dag zit er ook weer op. Na de vorige update niet veel nieuws te melden. De bingo is verplaatst naar morgen. Net wel de meeting met Gleb gehad en hij was erg tevreden. Het enige wat hij bij iedereen op het kamp slecht vond was de cadans. Volgens Gleb zou ik een gemiddelde cadans van 105 moeten hebben op elke training. Ik hoop dat zijn Russische Engels bedoelt was als 105 als je aan het trappen bent, want 105 met stoplichten, afdalingen etc is vrijwel onmogelijk.

Verder merk ik dat de vermoeidheid langzaam komt opzetten, 6:45uur opstaan en 3 uur training hakt er wel flink in. Ik ga dan nu ook maar lekker slapen, terwijl andere jongens nog een stadswandeling gaan maken. Morgen is de maximale duur van de training 5 uur, maar Gleb zei me dat ik misschien toch maar 4 ipv 5 rondjes moest doen. De keuze was aan mij, maar ik moest alleen voor de 5 gaan als ik me goed voelde. Ik zie morgen dus wel wat ik doe, nu eerst maar zorgen dat ik goed uitgerust ben. Tot morgen allemaal!

Zondag 7 juli – Training 2

Vervolg op: Zaterdag 6 juli

In gesprek

Op zondag 7 juli zit training 2 er hier weer op. Geen heftige dag vandaag. Vanochtend na het ontbijt ben ik eerst een tijdje met Thomas in gesprek geweest. Hij is de leider van het junioren team. We hebben gepraat over hoe het is om prof te zijn en wat voor wedstrijden ze reden etc, een beetje interesse tonen kan namelijk nooit kwaad. Daarna snel omkleden en trainen. Bij het verzamelen zocht ik Gleb weer even op. Hij zei: “Jij bent erg sterk, dus ik denk dat jij wel 2 ronden aan kan. Maar als jij je niet goed voelt, of er is iets waardoor je twijfelt kies dan maar voor 1. Dat is geen enkel probleem”. Met die woorden besloot ik dus gewoon de 2 rondjes te doen. Het rijden er naar toe ging weer vrij gemakkelijk. Eenmaal aangekomen gingen we technische oefeningen doen.

De 1e ronde

In de 1e ronde gingen we oefenen op de ploegentijdrit (TTT) in onze BG captain groups. Wat inhoud dat we in groepjes reden gebaseerd op wie onze BG captain is, de devo-rider die onze suikerwaardes (BloodGlucose) bijhoudt. Een makkelijke training en ik ging zeker niet voluit, gelukkig maar want training 2 was ook een TTT-oefening, maar dan op basis van de uitslag van gister. Ik moest dus met de allersnelste mee, die allemaal met een 11 rijden. Dan heb ik het over de versnelling, ik rijd op een 14 wat betekent dat ik mijn trappers veel vaker moet ronddraaien voor hetzelfde tempo!

Vooral in afdalingen, met boven de 60km/h, was dit erg vervelend omdat ik als enige moest bij trappen. Hierdoor kon ik niet echt herstellen. Toch kon ik er bijblijven zonder voluit te gaan, maar het was erg lastig om het tempo op kop stabiel te houden. De rest trapte namelijk hetzelfde cadans en ik moest sneller trappen wat toch afwijkende waardes gaf. Jammer, maar het was niet anders en de groep begreep het.

De 2e ronde

In de tweede ronde gingen we eerst oefenen op de dubbele waaier. Dat betekent dat je permanent blijft wisselen met wie er op kop rijden door als een molentje met elkaar rond te draaien. Als Nederlander oefenen we bijna niet anders, dus voor mij was dit een erg makkelijke oefening. Als laatst mochten we achter de auto rijden en dan op een gegeven moment weg sprinten naar een van de devo’s. Ook dat was goed te doen. Een goede training 2 dus achter de rug.

Lunch

Ook net terug van de lunch, eten is hier niet heel bijzonder. Eerst pasta met iets wat ze pesto noemen en daarna wraps met sla, tomaat en zout. Zout is hier namelijk erg belangrijk om niet uit te drogen. Gedurende de training van ongeveer 3uur heb ik ook al 8 bidons met drinken op, want je zweet hier echt ongelofelijk veel. Bij sommige mensen zijn al de eerste vormen van uitdroging te herkennen en dat na dag 2! Veel blijven drinken dus en zorgen dat je voldoende zout binnen krijgt.

Chinees

Verder net ook nog wat Chinees geleerd van Dong. Hij spreekt geen Engels dus we moeten eigenlijk alles met hem translaten. Niemand sprak met hem, dus Pzremek, Kristian en ik gingen een kijken of er communicatie mogelijk was. Erg grappig om wat Chinees te proberen, hij heeft ook wat dingen in het Tsjechs, Pools en Nederlands. Erg leuk voor groepsvorming!

Meeting na training 2

Tot slot nog het volgende aan het einde van dag 3/training 2. Na de vorige updates is er zonder dat ik het verwachte toch heel veel gebeurd. De meeting over de test vanmorgen begon heel verrassend. Gleb kwam naar me toe en vroeg of hij mij en mijn tijdrit mocht gebruiken als voorbeeld voor de groep. Ik probeerde zo cool mogelijk te zeggen dat dat uiteraard geen probleem was, maar van binnen was ik toch best wel trots.

Toen hij zijn verhaal begon, pakte het echter anders uit dan verwacht. Hij zei dat ik het super goed had gedaan en dat ik een erg sterke renner ben, maar dat wanneer we de test donderdag opnieuw zouden doen, ik sowieso niet meer in de top 3 zal staan. Het is namelijk meer dan alleen kracht. Ook technische vaardigheden, rust en alleen laten zien wat je kan op de momenten dat het moet is nodig om een goede wielrenner te zijn. Vandaag tijdens deze techniek training merkte ik echter dat het in vergelijking met de rest wel goed zat met de techniek, ik rust zoveel als mogelijk en doe geen domme dingen met mijn energie. Dus ik vond het vreemde woorden van Gleb.

Morgen weer een dag

De test morgen bestaat voor sommigen uit een conconi-test, wat een kortere maar zwaardere test is en voor anderen uit een lactaat test. Bij beide begin je op 100Watt, maar bij de conconi komt er elke minuut 30 Watt bij en ga je door tot je niet meer kan. Bij de lactaat test komt er pas 30 Watt bij na 5 minuten en is de test klaar wanneer je lactaat boven de 4.1 komt. Ik sta ingedeeld bij de lactaat-test. Na de speech ging ik naar Gleb toe, omdat er een fout stond in het schema met de tijden. Voor mij stond een Franse renner al met Gleb te praten. Hij wilde wat meer info over de lactaat test. Gleb vertelde hem dat dat alleen voor de oudere renners was, omdat je daar dan meer informatie uit kon halen. Bij jonge renners gaat dat makkelijker bij een conconi-test.

Toen Sasha zijn vragen had gesteld, begon ik met de vraag waarom ik de lactaat-test mocht doen. Hierop was zijn antwoord dat mijn tijd in de tijdrit hem erg had verbaasd en dat hij daarom de lactaat-test wilde doen. Dat is dus zeker een goed teken! Na de meeting ging ik met 2 flesjes water terug naar mijn kamer, waar Przemek niet veel later ook weer aankwam. Ondertussen kan ik zeggen dat we echt vrienden zijn geworden, we hebben geweldige gesprekken, laten elkaar foto’s zien van meisjes, praten over problemen die we hebben gehad en er is geen schaamte meer, kortom echte vriendschap dus.

Uitslapen

De planning voor morgen is voor mij dus erg fijn. De lactaat-test is pas in de middag, dus ik begin pas om 13:00uur. Daarvoor moet ik uiteraard wel al opgewarmd zijn en zorgen dat alles geregeld is, dus 12:00uur zal ik beginnen met het regelen van alles. Dat betekent dus iets meer uitslapen dan normaal, omdat ik pas om 10:00uur hoef te ontbijten en lunchen doe ik pas na de test.

In de avond gaan we nog wat spelletjes doen op de fiets, zodat ze nog beter onze techniek kunnen beoordelen. De test zal dus zwaar zijn, maar verder is het weer een ontspannen dagje. Verder is er niet veel veranderd, behalve dat ik onwijs veel moet plassen. Echt een groot nadeel aan veel drinken, soms moet ik wel 3 keer in 20 minuten naar de wc! Maar ach, alles om goed gehydrateerd te blijven, want met uitdroging zijn we veel verder van huis. Nu is het weer bedtijd, want morgen begint het kamp pas echt. Hopen op goede benen, zodat ik Gleb opnieuw kan verbazen!