E-payroll Westland MTB Beach Challenge

V(r)ieskoud was het zondagochtend

Het was afgelopen zondag vrieskoud, kraakhelder en er scheen een stralende zon. Het perfecte weer voor een beachrace, de E-payroll Westland MTB Beach Challenge. Ik had er zin in! Mijn doel had ik gezet op een goed gemiddelde (27,5 km/u moest haalbaar zijn). Door de vrieskou was het parcours mooi hard. Ik wilde mezelf gewoon helemaal leeg rijden. Als dat zou lukken, zou ik een goede race hebben gereden. Maar …….. helaas liep het anders.

Goede start

Bij het inrijden merkte ik dat het erg goed te doen was. De ideale lijn lag hoger dan normaal, want het strand was hard geworden, waardoor het beter reed dan de harde natte zandlijn bij de waterkant. Ik stond mooi vooraan bij de start, die voor de deur lag van strandpaviljoen Zomertijd in ‘s-Gravenzande. Ik kon tussen de elite mee het strand op rijden. Het ging er meteen rap aan toe, want ik reed met 48km/u over het strand en alsnog werd ik van voor in het peloton naar achteren gereden. Ondanks dat het peloton langs de waterlijn reed, besloot ik mijn eigen ideale lijn te rijden. Heel even reed ik harder dan het peloton, wat een heerlijk gevoel is dat! Al snel werd het fietsen zwaarder en dan weet je eigenlijk al dat er iets niet goed is. Ik zakte steeds verder terug en moest het peloton laten lopen. Hopend dat het stil zou vallen, bleef ik doorgaan.

Deceptie

Deze afbeelding heeft een leeg alt-atribuut; de bestandsnaam is beachrace-westland-2019-7-1024x768.jpg
Balen van mijn lekke band

Toen ik bij het keerpunt draaide, merkte ik dat ik toch echt een zachte band had, gelukkig kon ik nog wel doorfietsen tot de strandafgang. Er zat niets anders op dan vanaf daar terug te lopen naar start/finish. Een deceptie, maar 2km echt goed kunnen koersen en in totaal maar 6 km van de 42 kunnen rijden. Helemaal omdat ik door mijn goede start in de kopgroep bij de elite reed. Al snel bleek echter dat ik niet de enige was met een lekke band. Door een teveel aan schelpen (scheermessen) waren er vele tientallen deelnemers die ook snel terug waren bij start/finish. Gelukkig heb ik volgende week een nieuwe kans in Noordwijk!

EK Beach Race 2018

Foto: 2018 strand EK beachrace
Foto: 2018 EK beachrace
Start voor de deur van het Kurhaus
(foto Arjan Schippers)

Op zondag 9 december heb ik bij de licentiehouders de EK Beach Race 2018 in Scheveningen gereden. Vorig jaar reed ik hier nog in de eerste sneeuw van dat jaar en werd ik 3e bij de mannen onder de 16, dit jaar reden we in de storm en was het wederom een pittige race.

Meten met de echte mannen

Met een mooi deelnemersveld van 185 man (met o.a. Lars Boom, Roy Beukers, de Franse kampioen Benoit Daeminck, Thijs Zonneveld, Europees kampioen van 2017 Jasper Ockeloen, Ronan van Zandbeek en Mike Teunissen) weet ik dat er hier voor mij nu nog niets te halen valt, maar het is wel gaaf met deze mannen in dezelfde wedstrijd te fietsen en mij aan hun te meten. Helaas moest ik bijna achteraan starten, wat een groot nadeel is in het mulle zand van de strandopgang. Dit tezamen met mijn al twee weken durende verkoudheid zorgde ervoor dat ik slecht van start ging. Door de harde, stormachtige wind was het begin erg zwaar, vooral tot het eerste keerpunt was het vol tegen wind. 

Op stoom

Foto: 2018 EK beachrace
Storm tijdens EK Beach Race 2018
(foto Arjan Schippers)

Gelukkig kon ik wel de achtervolging inzetten en heb ik aardig wat mannen ingehaald. Met de harde wind in de rug vanaf Katwijk kwam ik in een groep terecht die goed samenwerkte en konden we stevig ronddraaien. Na de eerste doorkomst was ik warm en op stoom en verliep de tweede ronde beter. Ik kon zelfs nog een tijd met de beste twee vrouwen van het deelnemersveld (Riejanne Markus en Pauliena Rooijakkers) meefietsen, wat een hoog maar prettig tempo was. Moe, kou, maar voldaan over een redelijk goede race, heb ik de  finish bereikt. Ik ben uiteindelijk na 2uur23 als 80ste geëindigd. Om met de top mee te kunnen doen moet het echt nog wel een heel stuk harder (winnaar Lars Boom finishte in 1uur41), maar ik ben nog jong genoeg om dat te kunnen bereiken!

Hoek van Holland – Den Helder 2018

Afgelopen zondag stond ‘s-werelds langste beachrace op het programma, 133km van Hoek van Holland naar Den Helder. Het was mijn eerste strandrace van dit seizoen, dus ik verwachtte niet al te veel. Ik kon goed vooraan starten en heb in een groep heerlijk de eerste 60 kilometer naar IJmuiden gefietst. In IJmuiden werd de wedstrijd geneutraliseerd en de tijd stilgezet, vanwege het feit dat iedereen met pont over moet naar Wijk aan Zee. Op het moment dat ik van het strand afreed lag ik ongeveer 75ste van de 1096 deelnemers! Het ging echt lekker!

Pech

Aankomst bij de pont in IJmuiden op
mijn kapotte beachracer

Maar toen ik net het strand af kwam begon de pech. Ik trapte mijn voorderailleur krom. Gelukkig stond mijn mechanieker (tevens ook mijn vader) redelijk dichtbij en wist hij het op te lossen. Doordat ik het strand al af was stond mijn tijd stil hetgeen dus nog wel een meevaller was, maar ik was de aansluiting met de groep kwijt. Op de pont stond ik bij Riejanne Markus, op dat moment nog de Europees Kampioene bij de elite vrouwen. Ik kon heel lang mee rijden met haar, maar bij één van de loopstukken raakte ik het wiel kwijt. Doordat het tempo redelijk hoog lag waren er weinig tot geen groepjes waar ik mij bij aan kon sluiten, ik stond er dus alleen voor.

Finish

Gelukkig kwam Rozanne Slik na ongeveer 30 minuten bij mij aansluiten (een elite vrouw rijdend bij FDJ nouvelle-Aquitaine Futuroscope). Ik kon een lange tijd mee met haar, maar met nog 7 kilometer te gaan moest ik ook hier lossen, wat ik opvallend vond, want eerdere wedstrijden kon ik makkelijk bijblijven op de harde stukken.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-atribuut; de bestandsnaam is IMG_6467-1024x768.jpg
Finish in Den Helder na 133km

De laatste kilometers naar de finish waren nog flink afgezien, maar na 4uur57 en ruim 130km strand ben ik gefinisht. Achteraf bleek dat ik ongeveer de laatste 30km op een lekke achterband heb gereden, iets wat verklaard dat het op het laatst minder liep dan ik hoopte. Het is de tweede keer dat ik Hoek van Holland- Den Helder gereden heb, maar zeker niet de laatste. Het blijft een geweldige race!