Junioren Archieven - Tom Tiegelaar On Tour

16 september 202016 september 2020

Ronde van Amstelveen

Zondag 13 september. Wedstrijddag. De Ronde van Amstelveen, de enige koers met junioren dit jaar. Dit is mijn moment, mijn kans. De voorbereiding was perfect, ik kende het parcours, ik ken mijn tegenstanders (mede dankzij wat hulp van Gabriël) en ik had een plan.

Focus voor de start

op de 1e startrij vlak voor de start van de ronde van Amstelveen — Op de 1e startrij vlak voor de start van de ronde van Amstelveen

We waren ruim op tijd aanwezig. De start was om 12:00 en net iets voor elven kwamen Gabriël, papa en ik aan. Even de beentjes losfietsen, kijken hoe clubgenoot Sam mooi 5e werd bij de nieuwelingen en het parcours op voor een serieuze warming up. Het was net als vorige week een heel snel parcours. De bochten waren ietsjes lastiger dit keer, maar met 4 bochten van negentig graden weet je dat er in het peloton hard gereden kan worden. Na mijn warming up maakte ik mij klaar voor de start. Ik stond op de eerste startrij, wat altijd een voordeel is. Er werd afgeteld. De laatste paar seconden. Mijn moment ging komen. 5,4,3,2 START. Druk op het linkerbeen, trappen, inklikken, gaan.

Ik was goed weg. Als tweede de eerste bocht in. Gelijk maar tempo maken, wie weet lossen we gelijk iemand die niet in zijn pedaal kon komen. We zijn weg, 60 rondjes. 60 kilometer. Niet te veel werk doen Tom, de wedstrijd is nog lang. Ik reed lekker mee in het peloton. Om en om probeerden er jongens te ontsnappen, ik liet ze gaan. Volkomen zinloos om zo vroeg in de wedstrijd al energie te verspelen. Een tussensprint. 5 gevulde enveloppen bij terugkomst. Ik zit goed geplaatst, het tempo gaat omhoog. Ik laat me afzakken. Laat de rest het geld maar oprapen, ik kom hier maar met 1 doel. Winst.

Tussentijdse tempoversnelling

Nog een premiesprint. Weer geen prijs. Een drie-ronde-klassement, ik laat het gaan. Nog 40 rondjes, net iets minder dan een uur koers. Niet veel later valt het stil. Nog meer dan 35 rondjes te gaan. Ik zet aan. Ik krijg 1 iemand mee, Daan, iemand die ik goed ken. We hebben een gat, mooi. Ik weet dat het veel te vroeg is om echt weg te rijden, maar toch doe ik het. Even het tempo de lucht in. Even voelen hoe het voelt om weg te rijden van de groep.

Het is zwaarder dan ik had verwacht. Het plan om 10 rondes voor het eind te gaan versnellen is niet haalbaar. Goed om te weten, we passen het aan. Dat was het enige doel van deze versnelling, maar niemand zal het door hebben. Ik laat mij terugzakken in de groep en zie hoe de volgende renners een wanhopige poging doen om weg te rijden. Laat ze maar rijden, die zien we zo toch wel terug.

Snel slotstuk

Een nieuwe tempoversnelling, nog 15 rondes. Kansloos. Het is een grote groep, dat wel. Iedereen weet dat ze de groep niet mogen laten rijden. Het gat word gedicht en ik zit nog steeds middenin de groep, uit de wind. Ze blijven maar springen, mooi, dat zijn weer wat concurrenten minder. Nog zeven kilometer tot de finish. Ik zit goed van voren. Ik ben alert en me bewust dat er geen ruimte meer is om een foutje te maken. Alles moet nu kloppen. Het valt stil. Ik zit in de perfecte positie om aan te vallen, maar ik doe het niet. Ik hoor iemand agressief schakelen. Iemand heeft zich uit de tent laten lokken. Ik kan makkelijk meespringen in zijn wiel. Ik doe het niet. Niemand doet iets.

We laten hem rijden. Nog 6 rondes, het gat word groter. Ik zit halverwege de groep en Gabriël komt naar mij toe: “Tom, waarom sprong je niet mee? Dit was een goed moment en hij is sterk!”. “Het is te vroeg”, antwoord ik. “Ik hoop dat je gelijk hebt” krijg ik terug. 5 rondes en de koploper loopt nog steeds uit. Hij heeft nu zeker wel 10 seconden voorsprong. Het gaat te weinig zijn. Blijf rustig. De rest knapt het vuile werk wel op en dan is het mijn moment. Nog 4.5 kilometer en het peloton schiet in gang. Ik wist het. 4 rondes te gaan en het gat word snel kleiner. We rijden met gemak 50 kilometer per uur op de rechte stukken.

Er word naar elkaar gekeken. Iedereen weet dat wanneer we dit gat dichtrijden, iemand anders het zal proberen. Het is nog zo’n 7 seconden. Er kan nog wel een heel klein beetje af besluit het peloton. Nog 3 ronden te gaan. Het gat is teruggebracht tot 5 seconden. Het peloton valt stil.

Alles of niets

Ik weet het zeker. Dit is mijn moment. 3 kilometer, net iets minder dan 5 minuten. Ik zet aan. Een flinke sprint om weg te raken, maar het lukt me. Het gat naar de eenzame koploper is zo dicht. “JA! KOM MEE! DIRECT IN MIJN WIEL EN WE ZIJN WEG” is wat ik schreeuw. Hij hoort me en kijkt om. Ik zie een vermoeide blik, shit. Hier heb ik niks aan.

De benen lopen vol, alles doet nu pijn. Nog 2 rondes en ik heb een gat. Ik kijk niet om. Als ze er bij zijn voel ik het wel. Het is alles of niets. Hartslag 189. 48 kilometer per uur. Ik neem de bochten zo hard als ik kan. Nog 1 rondje. Ik hoor de speaker roepen dat het gat kleiner word. Shit, ik moet harder! Ik geef alles wat ik in me heb. Nog 600 meter! Ze zijn terug. Ik voel het. Ik kijk om.

Niets. Of toch niet…

Een klein groepje van zo’n 4 man, met het peloton er niet ver achter. Ik word ingehaald. We rijden op volle snelheid naar een bocht toe. Die bocht is mijn vriend. We rijden zo hard dat je niet met 2 man tegelijk de bocht door kan. Ik draai de bocht als derde door. Het is nu nog zo’n 450 meter. De voorste renner gaat van kop af. Dit is te vroeg. Ik laat een gat vallen. Hij ziet het en duikt erin.

Mooi, precies waar ik hem hebben wilde. We naderen de laatste bocht. De voorste renner zakt er doorheen. Ik draai als tweede de bocht door. Ik zie de streep liggen. Het is maximaal 200 meter. Ik ga gelijk aan. Er zit niet veel meer op, maar ik moet. Ik zet aan, staand op de pedalen trek ik mezelf op gang. Ik ga weer zitten. Ik rijd de nummer 1 voorbij. Ik voel dat er iemand tussen ons door wil duiken met meer snelheid. Ik gooi het gat dicht. Ik rijd op kop! Nog 125 meter. Links flitst er iemand voorbij. Ik zit kapot. Het valt me op dat het maar 1 iemand is. Waar blijft de rest?! Nog 75 meter. De man op links gooit zijn handen in de lucht.

In mijn hoofd hoor ik een stemmetje “RIJDEN!!! ALLES ALLES ALLES GEVEN. DIT IS JE ENIGE WEDSTRIJD EN JE HEBT EEN RESULTAAT NODIG. KOM OOOPPPPPP”. Nog 50 meter en ik zie niemand naast me. Dit is vreemd. De streep komt steeds dichterbij. Ik heb geen idee waar de rest rijd. Ik ga nog 1 keer staan. Ik duw mijn fiets vooruit met alle kracht die ik in mij heb. Ik ben gefinisht. Ik kijk links van me, niemand. Ik kijk rechts, een renner bij mijn achterwiel, meer niet. Ik ben 2e.

Beloning voor al het harde werken

Gek genoeg voel ik niks anders dan pijn. Geen teleurstelling, maar ook geen blijdschap. Ik rijd een rondje uit en de pijn gaat langzaam weg. Het besef van de tweede plek daalt langzaam in. Er komt een renner naar mij toe die ik niet ken. Hij feliciteert me en maakt een kort praatje. Langzaam voel ik wat vreugde. Ik rijd naar papa toe. Hij lijkt nog veel vrolijker dan ik. We vieren samen even de tweede plek, ondanks dat ik van binnen ook onwijs baal. Zo dichtbij, maar net niet. Ik rijd naar het podium en word gehuldigd. Ik ben tevreden.

Op de 2e plek op het podium in de ronde van Amstelveen — 2e plek in de Ronde van Amstelveen

De tweede plaats was niet waarvoor ik gekomen was, maar ik heb er vrede mee. Ik kan maar 1 conclusie trekken: ik heb vandaag alles goed gedaan, maar er was er 1 beter. De tweede plaats in de sprint is een mooie beloning voor al het harde werk van de afgelopen jaren. Als je maar 1 kans hebt, moet je die ten volle benutten en dat heb ik gedaan. Mijn juniorenperiode zit er op. Nog wat afsluitende trainingskoersen en dan is het tijd om naar de beloften te gaan. Een nieuwe stap met heel veel mogelijkheden waar ik onwijs naar uitkijk. Hoe het er precies uit gaat zien is nog even afwachten, maar we gaan er hoe dan ook het beste van maken!

30 september 201930 september 2019

NCK 2019

Dit weekend stond mijn laatste wedstrijd van dit wegseizoen op het programma. Het Nederlands Club Kampioenschap (NCK 2019). Een ploegentijdrit van 35 kilometer. Omdat we om 10:04 moesten startten, stond de wekker wel heel vroeg. Om 5:00ur ging de wekker namelijk al. Dus opstaan, eten maken, ontbijten, omkleden, regen spullen mee en gaan. Samen met Gerald, Ids en trainer Richard gingen we naar Dronten, de fietsen stonden achterin de bus bij Willy en Rens kwam op eigen gelegenheid naar Dronten toe. Toen we aankwamen gingen we direct even kijken waar de wind vandaan kwam. Er werd heel slecht weer voorspeld, maar eigenlijk viel het best nog wel mee. We besloten dus allemaal met dichte achterwielen te starten, in de hoop dat de wind niet opeens op zou komen zetten. Na de warming-up liepen we naar de start. We zouden niet al te hard starten, omdat het begin gevaarlijk was.

De start

Start NCK 2019 — De start NCK 2019 (foto: WillyVis Foto)

Heel veel kon je in die eerste paar bochten niet winnen, dus heelhuids doorkomen was het enige wat we moesten doen. Dit bleek voor mij toch moeilijker dan gedacht. De ketting die eraf sloeg op een rotonde zorgde ervoor dat ik de controle over de fiets kwijtraakte. Ik gleed weg en voor ik het wist lag ik op de grond. Van tevoren was afgesproken dat bij pech de ploeg op mij moest wachten, wat ze perfect deden. Richard schoot snel te hulp en we probeerde zo snel mogelijk onze weg te vervolgen. Toch hadden we al veel tijd verloren en ik was uit mijn focus.

Desondanks pakte we het ritme weer op en reden op een goed tempo door. Achterop de dijk vloog mijn ketting er wederom af. Gelukkig kon ik hem er tijdens het doorrollen er terug op krijgen, waardoor we hier maar een paar seconden verloren. En weer terug in het ritme.

Pech onderweg

Weer onderweg na mijn valpartij tijdens NCK 2019 — Weer onderweg na de valpartij tijdens NCK 2019 (foto: Erik Homan)

Toen we werden ingehaald door een ander team, werd Rens de berm in gereden. We waren nog maar met 3, dus we moesten wederom wachten *zucht*, dit ging niet als gehoopt. Ik dacht dat Rens was gelost en ging daarom langer op kop rijden. Het was erg lastig, omdat er heel veel zijwind stond. Het liggen in de tijdrithouding werd daarom op sommige punten ook onmogelijk, maar toch hielden we het tempo er goed in. Nadat mijn ketting er voor de derde keer afvloog, blokkeerde en er weer terug op kwam bereikte we de finish. Door alle pech zat er niet meer in dan een 30ste plaats met 41.8u/km gemiddeld. Ontzettend jammer, want er had voor ons 4 echt meer ingezeten! Ook jammer om het seizoen op deze manier af te sluiten, maar het is niet anders. De verwondingen vallen gelukkig mee, alleen wat schaafplekken en kneuzingen.

Einde van het seizoen 2019

Ik wil al mijn ploeggenoten bedanken voor dit mooie seizoen! Een seizoen dat, voor mij, volledig in het teken stond van het Talent ID Camp van Team Novo Nordisk. Ik ben nog steeds ontzettend trots om volgend seizoen voor dat team te mogen rijden. De rest van het seizoen liep niet zoals ik had gewild, maar ik weet dat de vorm goed is en ik heb onwijs veel stappen gemaakt dit seizoen. Daarvoor wil ik Richard Visscher, mijn trainer bedanken. Ondanks wat moeilijke momenten hebben we altijd de beste beslissingen genomen, wat zich dubbel en dwars heeft uitbetaald. Nu is het tijd om me voor te bereiden op het strandseizoen en het nieuwe avontuur. Ik heb er onwijs veel zin in en weet zeker dat er mooie dingen gaan gebeuren.

14 juli 20192 augustus 2019

Back home again

Vervolg op: Vrijdag 12 juli

Moe, maar voldaan back home again! Na een helse vlucht met extreem veel turbulentie en geen mogelijkheid om te slapen, ben ik weer terug. Gelukkig waren papa, mama, Gijs en Tiamo zo lief om vroeg op te staan en mij om 6.15uur te verwelkomen! Nu uitrusten, herstellen van deze intensieve week, jetlag verwerken en dan …. weer op de fiets!

Back home again! Na een slechte vlucht met veel turbulentie werd ik opgewacht door papa, mama, Gijs en onze hond Tiamo — Weer fijn met mijn grote vriend Tiamo knuffelen. Wat was hij blij mij weer te zien!

Fijn dat je mijn dagboekverhalen hebt gelezen. Laat ook eens een reactie achter hier op mijn website, dat zou ik heel leuk vinden!

14 juli 20192 augustus 2019

Vrijdag 12 juli – De laatste dag

Vervolg op: Donderdag 11 juli

De laatste dag is aangebroken en de laatste training zit erop. 2 uurtjes met een soort van recovery ride. Tijdens de training werden er super veel foto’s gemaakt door een professionele fotograaf en het was vooral veel dollen met z’n alle. Daarna was het lunchen en zo meteen alles maar inpakken. Kleine correctie, ik vertrek om 10:00uur vanaf het hotel. De vlucht zelf is pas rond 15:00uur. Toch jammer dat het de laatste dag is en deze week op zijn eind loopt, want ik was net gewend aan het weer hier zo. Vandaag vond ik het gewoon lekker buiten, terwijl de omstandigheden niet veranderd zijn. Ik ga nu maar naar beneden om alles in te pakken.

Op deze laatste dag nog een foto laten maken van mij met mijn nieuwe vriend Przemek — Een foto van mij met Przemek, zodat jullie ook een beeld bij zijn naam hebben.

Alles op een rijtje

Hoi allemaal, het lijkt nu dan toch echt allemaal over. Przemek en de devo’s zijn weg, ik heb de kamer dus op de laatste dag volledig voor mezelf. Een mooi moment om alles voor mezelf op een rijtje te zetten, wat ik doe met dit bericht. Het zal lang worden, maar ik zal het afgelopen jaar voor iedereen zo duidelijk mogelijk beschrijven. Ik weet namelijk dat lang niet iedereen in deze groep altijd mijn keuzes heeft begrepen en soms waren mensen het er niet mee eens.

In dit bericht ga ik terugblikken op de keuzes en ze toelichten, omdat ik denk dat nu het moment is gekomen om het hele verhaal te vertellen en niet alleen al het goede. Om de stilte een beetje op te vangen heb ik mijn muziekbox maar aangezet en luister ik wat muziek. De pizza party op deze laatste dag was goed, we hadden heel veel pizza, maar natuurlijk wel met een volkoren bodem. Er waren ook heerlijke sandwiches en salades (ja ik weet het, ik én een salade, ik heb me veel verbaasd over mezelf deze week én niet alleen op fiets gebied).

Dit seizoen

Dit hele seizoen heeft in het teken gestaan van dit kamp. Topsport en mensen met diabetes inspireren, niks is mooier dan dat. Ik ben onwijs dankbaar dat ik deze kans heb gekregen, want dat was het. Omdat topsport altijd een droom is geweest heb ik het nooit echt voor mogelijk gehouden tot vorig jaar tijdens Tour de Junior. Zoals velen van jullie al weten werd ik daar benaderd door Daan Kool, wie nu heel goed rijd op het EK baan voor junioren!

Hij heeft mij ervan overtuigd actie te ondernemen, waarvoor ik hem ontzettend dankbaar ben. Zonder dat bericht had ik nooit de stap genomen om me aan te melden voor het kamp. Toen ik hoorde dat ze geïnteresseerd in me waren en graag wilde weten hoeveel ik trainde, voelde ik me al super vereerd en het gaf een enorme moraal boost. De winter was wederom niet vlekkeloos, veel griepjes hielpen niet in de opbouw van het seizoen. Desondanks kreeg ik in februari te horen dat ik geselecteerd was, dat moment zal ik nooit vergeten.

Het moment

Nog voordat de filo les was afgelopen las ik het bericht en ik liep direct de klas uit. Ik belde naar huis en vertelde het aan papa en mama. Ik heb nog nooit zo lekker door de regen gefietst. Wanneer ik aan dat moment terug denk, krijg ik nog steeds kippenvel. Ik was super gemotiveerd om mijn trainingen tot in perfectie uit te voeren en was erg blij met de schema’s van Richard, mijn trainer.

Het seizoen begon niet al te best met 2 valpartijen in NWO, waar ik fysiek niet veel aan overhield, maar mentaal was ik daardoor gebroken. Het geluk in klassiekers is nog niet aan mijn zijde, maar dat zal veranderen. In de volgende wedstrijden verliep het ook niet geweldig, de angst om te vallen en niet naar hier te kunnen was groot. Ik had al een behoorlijke marge voor Amerika wedstrijdvrij genomen, om deze kans zo klein mogelijk te maken.

Angst

De wedstrijden die ik verder nog reed gingen voor geen meter en mijn laatste wedstrijd heb ik wegens ziekte af moeten zeggen. Ik was echt ziek op dat moment, maar voor mij was dat een kleine opluchting. Ik zag op tegen de wedstrijden en zocht allerlei andere manieren om mijn snelheid te trainen met een zo klein mogelijke kans op ongelukken. Het werd dus veel Zwiften, wat ook nog eens erg leuk was om te doen. Richard was het hier echter niet mee eens. Na een goed gesprek hebben we samen besloten dat ik wat wedstrijden op de club zou rijden zonder risico te nemen. Ik kreeg zeer uitgebreide trainingsschema’s die ik zo goed mogelijk heb gevolgd, dus ook de trainingskoersen waren onderdeel van de voorbereiding. Op 1 slechte dag na, waarbij mijn banden op waren, ik aanlopende remmen had en een slag in beide wielen, ging dit erg goed.

Dankbaar

Gelukkig heb ik door een goed opgezet sponsorplan veel mooie contacten opgedaan, waaronder Remco’s cycle service, Diabetes Classic, Prins Interim én Koers in Zicht. Natuurlijk mogen de veel donaties op Talentboek ook niet ontbreken. Dit met elkaar maakte het mogelijk om me perfect voor te bereiden op dit seizoen. Ik ben al mijn sponsoren en iedereen die heeft gedoneerd ontzettend dankbaar!

Goede vrienden

Naast de wedstrijden heb ik dit jaar erg veel getraind. Vooral de laatste paar maanden bestonden mijn dagen uit school en training. Dit was ook lang niet altijd makkelijk, lange duur ritten zijn best saai in je eentje. Gelukkig heb ik goede vrienden die graag meegaan en de trainingen leuker maken. Iedere woensdag trainen met de jongens van de club en in de koersen was Gerald er om mij over te halen toch te starten. Gabriël was er voor de lange duurtrainingen, die ik alleen niet had volgehouden. Ook Tom W was er altijd voor de laatste motivatie. Bedankt boys, jullie weten niet hoe belangrijk jullie voor me zijn.

Opofferingen

Veel trainen betekende ook weinig tijd voor vrienden en familie. Dit is lang niet altijd makkelijk, niet voor mij maar ook zeker niet voor hen. Tijd voor vrienden na school of na het training is er eigenlijk niet. Natuurlijk kan ik soms appen, maar de laatste keer dat ik echt heb afgesproken is ondertussen al heel lang geleden. Ook voor familie is er soms weinig tijd. Zo ben ik nu bijvoorbeeld niet thuis op Gijs zijn verjaardag en de dag waarop hij het viert, maar ook ben ik weinig bij verdere familie en vrienden. Soms is dat lastig, maar voor topsport zijn opofferingen nodig en ik ben onwijs blij dat mijn familie mij hierin support. Opa’s, oma’s, tantes en ooms onwijs bedankt voor alle steun!

Thuis

En dan nog thuis: Gijs, papa mama en Tiamo. Pfff, wat een stress! Een nieuw huis, Amerika en uiteraard hier en daar kleine probleempjes. Ik weet dat ik niet altijd even gezellig was en ook was ik weinig beneden. Desondanks zijn jullie er altijd voor me geweest. Mama die altijd maar weer speciaal voor mij moet koken, papa die vaak tot laat nog met mijn fiets bezig is en Gijs die altijd mijn chagrijnige buien moet opvangen.

Alles alleen doen is echt onmogelijk en ik ben onwijs blij met alle steun die ik heb gekregen. Ik laat het dan misschien iets te weinig merken, zeg te weinig bedankt of sorry, maar toch ben ik ongelofelijk blij met jullie. Alle steun, in de goede, maar vooral de slechte tijden. Wanneer ik het allemaal niet meer zag zitten, niet meer wist of ik goed bezig was of niet, er mentaal volledig doorheen zat, waren jullie er om me op te vangen. Bedankt pap, mam en Gijs. Jullie steun is het belangrijkste van allemaal. Jullie hebben me altijd 100% gesteund en geholpen waar het kon. Zonder jullie had ik nooit kunnen bereiken wat ik nu heb bereikt!

Mijzelf verbaasd

Morgen, de echte laatste dag, vlieg ik naar huis, met onwijs veel nieuwe kennis. Ik heb er alles uitgehaald en ben onwijs blij met hoe alles gelopen is. Ik heb mezelf verbaasd over waartoe ik in staat ben. Op dit moment weet ik hoe sterk ik ben. Mijn doelen zijn bekend voor mij en ik weet dat ik goed bezig ben. Ik ben onwijs gemotiveerd voor de opkomende wedstrijden en weet zeker dat ik daar kan laten zien hoe sterk ik ben. Ik heb deze week laten zien dat ik niks onder doe voor jongens van 23, die ook 100% voor de sport leven. Het niveau in Nederland is hoog, maar ik ben er dit kamp van overtuigd geraakt dat ik daarin thuis hoor. Ik heb me nog nooit zo comfortabel gevoeld op de fiets.

Ik ga wat leuke criteriums uitzoeken en ga mooie dingen laten zien. Doordat ik er echt alles uit heb gehaald, voelt het ook nog niet als een stop. Ik, de renners en zelfs de staf zijn ervan overtuigd dat we elkaar nog gaan zien. Ik heb indruk gemaakt en ik heb er vrede mee dat ik morgen terugvlieg. Of ik nou volgend jaar in het juniorenteam mag rijden of niet, deze ervaringen nemen ze niet meer van me af. Komende tijd zullen er foto’s en een interview met mij verschijnen op de sociale media kanalen van Team Novo Nordisk. Allemaal even volgen dus! Nu ga ik slapen, want het wordt morgen weer een lange dag. Het was een week om nooit te vergeten, bedankt iedereen!

Donderdag 11 juli – Megatraining

Vervolg op: Woensdag 10 juli

De megatraining zit er ook weer op. Vanochtend 9:00uur begonnen. Ronde 1 was interval voor de devo-renners en de 2 kandidaten voor het devo-team. Ik hoefde alleen maar het wiel voor me te volgen, wat geen enkel probleem was. Ronde 2 was waaierrijden. De waaier was niet geweldig, maar doordat we in Nederland veel op dit oefenen kon ik heel makkelijk energie besparen.

Ronde 3 was weer TTT, groep 3 dit keer. Klinkt tegenvallend, maar de eerste twee groepen waren enkel renners voor het devo-team. In groep 3 zaten de 3 sterkste junioren (waarvan ik de enige was die volgend jaar ook nog junior is). Ook dit ging soepel, omdat we de slipstream van de groepjes voor ons konden gebruiken. Ronde 4 was wederom een waaier, maar dan op een hoger tempo. Ik voelde me nog super goed. Dus toen Gleb me vroeg hoeveel rondes ik ging doen, zei ik dat ik er nog wel 1 aan vast zou plakken.

Echelon

De laatste ronde van deze megatraining zou de zwaarste zijn. Daarvoor waren we gewaarschuwd, maar dit was echt absurd! We moesten met 8 man in een waaier (wordt ook wel echelon genoemd) rijden. De auto zat direct achter ons en de rest van de groep zat achter de auto. Ik begon direct in de waaier. Ik hield het op 2 na als langste vol. Ging toen herstellen achter de auto. Voor hoe ver we kunnen spreken van herstellen als je constant 45km/h rijd op een behoorlijk glooiend wegdek. Na een minuut of 3 was het alweer mijn tijd om de echelon te joinen, wat ik keurig deed.

Toen ik terug kwam en opnieuw moest invoegen op plek 2 aan de rechterkant van de auto, kwam ik in een klein akkefietje met 1 van de Spaanse jongens. Hij wilde mij niet op die 2e plek laten rijden, terwijl dat vooraf afgesproken was. Aangezien hij geen Engels spreekt en deed alsof hij de Spaanse devo-renner niet hoorde, besloot ik de renner achter hem te waarschuwen. Daarna trok ik hem onder zijn zadel naar achter. Thomas Brown en Daniel (2 belangrijke begeleiders uit de staf) zagen dit en moesten enorm hard lachen. Ze gaven mij een compliment, omdat ik zo voor mezelf opkwam.

Akkefietje

Toen zaten we samen achter de auto. Hij rechts op plek 1 en ik links op plek 1. Hij moest invoegen in de waaier. Echter had hij geen energie meer over na de megatraining. Tot grote ergernis van iedereen, maar vooral tot die van Gleb, bleef hij zitten op zijn positie. Gleb had de klep van de auto openstaan zodat je beter kon herstellen en zei tegen mij: “Tom push, push! He need to go to the echelon”! Ik kan nu vertellen dat het best wel spannend is om op enkele millimeters van de bumper van een auto, met 53 km/h een renner weg te duwen. Maar het is me gelukt en ik kreeg complimenten van Gleb.

Toen was het helaas wel weer mijn beurt om in de echelon mee te draaien. Ik sprintte dus de auto voorbij, deed 5 beurten in de echelon en ging daarna weer terug achter de auto. De echelon bestond op het moment dat ik erbij kwam nog maar uit 4 in plaats van 8 renners. Ook achter de auto waren er nog maar 3 anderen aan het draaien en invoegen in de echelon. Iedereen was dus volledig naar de kl*te. Ik was ook super blij toen Gleb besloot de groep in te halen omdat de training erop zat. Zelfs het uitrijden deed nog pijn.

Gleb

Toen we terug waren bij het hotel zei Gleb dat het tempo gedurende de megatraining goed was. 156km met 35km/h gemiddeld, maar dat er wel wat flinke problemen waren! Deze problemen zouden we vanavond gaan bespreken. Ik was bang dat ik op het laatst bijvoorbeeld teveel had afgezien. Je moest het een harde training vinden, maar niet helemaal leeg zijn. Of misschien had ik andere fouten gemaakt. Daarom besloot ik alvast aan hem persoonlijk te vragen wat mijn grootste probleem was vandaag tijdens de megatraining. Zijn antwoord hierop was: “Nothing Tom. Your cadans was much better than yesterday and you performer really well today! I was impressed”. Toen ik dit aan Przemek vertelde, hij was namelijk al eerder gestopt omdat hij zaterdag en zondag een wedstrijd heeft, zei hij dat dit heel bijzonder was. Gleb had altijd wel iets te zeuren, dus dit was erg uitzonderlijk.

Blij en trots in mijn Novo pakje na de megatraining — Past prima, zo’n Novo pakje!

Nog niet denken aan thuis

Super blij mee natuurlijk, maar mijn benen! Przemek en ik zijn te moe om dit te vieren. We liggen dan ook beide in ons bed en kijken een beetje tv. De bingo van gisteren is verplaatst naar vandaag om 17:15uur en vanavond ook nog bikehandling games, pffff. Gelukkig heeft Gleb me morgen een hersteltraining beloofd en morgenavond wordt het feest. Zaterdag vliegt iedereen weer terug, dus morgenavond gaan we hier nog even flink genieten.

Als ik thuis kom denk ik niet dat ik nog herkent wordt. Jemig wat kan je bruin worden (en lijntjes krijgen) in een weekje zeg! Och thuis, nu nog maar niet aan denken. Het is hier veel te gezellig om nu al met thuis bezig te zijn. Hoewel trainingen met mijn vrienden thuis, de tour, tour de jour, vive le velo en de avondetappe wel op me wachten! Goed, ik kan nog wel een uur doortypen over van alles en nog wat, maar deze update is al onwijs lang geworden. Ik zal het daarom hier bij laten en zal vanavond nog een korte update sturen voor ik ga slapen. Bye all!

Complimenten

Hoi allemaal, een latertje dit keer. Gelukkig morgen alleen maar 1 rondje uitfietsen zonder opdrachten na de megatraining van vandaag. Daarna de fietsen in de fietskoffers stoppen en zorgen dat alles ingepakt is en in de avond een (pizza)party. De meeting met Gleb was prima. Hij gaf mij en Louis vandaag alleen maar complimenten, terwijl hij aan het zeuren was op alle andere sterke renners.

Het traingedeelte zit er dus eigenlijk op en wat een ervaringen heb ik opgedaan! Super veel leuke trainingen waarvan ik er zelf ook weer een paar van kan gebruiken en onwijs veel geleerd. Deze week is voor mijn gevoel echt super snel voorbij gegaan. Ik ga dan ook nog maar onwijs genieten van de laatste dag. Ontbijtje met pannenkoeken, wafels, koekjes en wat allemaal nog meer. Haha, nee was het maar zo’n feest. Misschien een pannenkoekje bestellen, maar we moeten uiteraard nog steeds goed op onze voeding letten. Zaterdag vlieg ik hier 10:00uur weg en ik land om 5:55uur op zondag op Schiphol, samen met Vaclav. Hij is Tsjechisch, maar heeft een overstap. Aardige gozer die ook in mijn BG group zit. Verder niet heel veel meer te melden, dus ik ga maar slapen. Welterusten en tot morgen!