cyclist Archieven - Tom Tiegelaar On Tour

Gisteren reed ik voor het 1e in 6 maanden weer een echte wedstrijd: Profronde Westland. In verband met het Talent ID Camp van Team Novo Nordisk wilde ik de afgelopen periode geen risico’s nemen, waardoor ik vooral heb gefocust op de trainingen. Om de snelheid niet te verliezen reed ik wedstrijdjes op Zwift en sommige avondkoersen bij RWC Ahoy. Dit zijn trainingskoersen waarbij weinig risico’s genomen worden.

Volop in koers tijdens profronde Westland — Vol in focus tijdens Profronde Westland

Uitrijden

Voor mezelf had ik voor deze wedstrijd eigenlijk weinig doelen van tevoren gesteld. Uitrijden was belangrijk, omdat me dat vorig jaar, door een loszittend zadel, niet gelukt was. Verder stonden er 30 junioren op de lijst, dus top 20 zou prima zijn. Het idee was om samen met vriend en ploeggenoot Gerald naar Wateringen toe te fietsen, maar het weer dacht daar anders over. Papa en ik haalde Gerald daarom bij de club op met de auto en met zijn drieën gingen we naar Wateringen.

Onderweg merkte ik toch wel dat ik behoorlijk gespannen was. Ik wilde laten zien aan de concurrenten dat ik het had verdiend om naar Amerika te mogen. Het laten zien aan de ouders langs de kant die me hadden gevolgd, maar vooral ook aan mijzelf. Dit was het moment om aan mezelf te laten zien dat ik het ook in Nederland kan, dat ik ook hier bij de beste behoor. Na een uitgestelde start, omdat iemand (kuch kuch … Gerald! ….. kuch kuch) nummer 13 op zijn kop had opgespeld, konden we beginnen.

De koers

Direct in de eerste bocht was er een valpartij naast mij. Gelukkig had ik er geen last van, dus ik zat mooi bij het peloton. Omdat ik geen verwachtingen had, wilde ik vooral wat premies pakken. Ik zag wel hoe lang ik erbij kon blijven, ik zou in ieder geval wat premies mee naar huis nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Op één sprint na heb ik elke premieronde meegedaan voor de prijzen. Ook heb ik veel aangevallen in de koers. Het tempo lag de hele koers behoorlijk hoog en daardoor vergat ik voldoende te drinken. Zeker door het veel zweten, was 1 bidon in anderhalf uur niet genoeg. Met nog 4 rondes te gaan kreeg ik kramp. Ik besloot even mijn eigen tempo te rijden en snel wat te drinken, hierdoor kon ik wel door maar veel zat er niet meer op.

Verkeerd gegokt

Met bijna alle premie sprints meegedaan, dat loont de moeite! — Alle prijzen van de premie sprints

Toen de gevaarlijke mannen aangingen, gokte ik erop dat het peloton het gat dicht zou rijden. Daarna wilde ik het nog 1 keer proberen. Helaas werden de gevaarlijke mannen niet terug gepakt en gokte ik dus verkeerd. Door de opkomende kramp was ik ook niet meer in staat om de tegenaanval in te zetten. Een sprint met een uitgedund peloton dus. Meer dan een 10e plek zat er echt niet in. Toch wel heel tevreden over de vorm en hoe ik heb gekoerst. Deze wedstrijd geeft ondanks het eindresultaat wel heel veel vertrouwen voor de wedstrijden die nog komen.

Zondag 28 april mocht ik starten in de EPZ Omloop van Borsele. Mijn eerste UCI wedstrijd ooit! De opstelling bestond uit een districtsteam. Er waren 5 jongens geselecteerd uit heel Zuid-Holland en ik zat erbij!

Voorbereiding

Op vrijdag waren we al bijeen gekomen ter voorbereiding voor de Omloop van Borsele. Om elkaar te leren kennen en een rondje te fietsen. Het was een leuke groep met gezellige jongens. We moesten zelf het parcours goed verkennen zodat we wisten waar we van voren moesten zitten. Dit had ik dus gedaan, hierdoor wist ik dat ik na drie kilometer goed voorin moest zitten. Het was dus hopen op een goede loting, iets wat voor mij nog niet eerder goed heeft uitgepakt. Maar eens moet de eerste keer zijn, toch?! Met die gedachten en vol goede moed ging ik de wedstrijd in. Wel merkte ik dat ik extreem nerveus was en een klein beetje schrik in de benen had. Ik had de nacht ervoor namelijk gedroomd dat ik mijn knie ging breken tijdens de wedstrijd. Hierdoor zou ik dan ook niet naar het Talent ID Camp in Amerika kunnen. Dromen zijn bedrog, maar toch……..

De loting

Achteraan geloot, dus het papier was al bijna vol toen ik mocht inschrijven — Het papier was al bijna vol toen ik mocht inschrijven

Bij de loting bleek ik alweer pech te hebben, ik stond weer helemaal achteraan. Ik moest dus proberen zo snel mogelijk naar voren te komen. Na een minuut stilte voor Robbert de Greef en wat uitstel, door veel valpartijen bij de koers van de junioren-dames, gingen we van start in de Omloop van Borsele. Helaas lukte het me niet om van voren te komen, ik kon wel iets opschuiven maar het was niet voldoende. Na 3 kilometer was er een valpartij in het midden van de groep. Precies in de bocht waarvoor ik mezelf had gewaarschuwd. Hierdoor kwam ik bijna stil te staan achterin het peloton. Het werd opnieuw versnellen, gaten dichtrijden en op de smalle weggetjes naar voren proberen te komen.

Ik hoef maar zo'n 130 man in te halen straks — Ik hoef maar zo’n 130 man in te halen straks

Jammer genoeg bleek dit moeilijker dan gezegd. Ik kwam maar niet naar voren én door een gat voor mij, moest ik lossen. Het is vrij frustrerend wanneer je een gat ziet vallen, niet vermoeid bent, maar het gat niet kan dichten. Dit kwam vooral omdat we schuin tegenwind hadden en we al boven de 50km/u reden. Met een cadans van 116 op het zwaarst is het moeilijk nog een gat dicht te rijden. Dit lukte me ook niet, ik kwam gewoon kracht en snelheid tekort op dat moment. Ik baalde enorm, want ik voelde me goed in de groep en had niet het idee dat we heel hard reden.

Een UCI wedstrijd is dan toch wel anders

Toen ik eraf lag kwamen alle auto’s mij passeren. Dit was voor mij de eerste keer dat het een enorme karavaan was. Om eerlijk te zijn was dit best spannend. Een UCI wedstrijd is dan toch wel anders dan andere klassiekers. Auto’s die voorbij razen op een kleine afstand en met een toeter aangeven dat ze eraan komen. Vervolgens staan ze weer stil, omdat er een renner lek heeft of zo en dan mag je als renner auto’s gaan ontwijken. Hierbij nam ik niet teveel risico’s, vooral doordat ik merkte dat mijn Amerikaanse droom heel erg in mijn hoofd zaten. Onwijs vervelend natuurlijk, want met angst kan je net zo goed niet starten. Dit is dan ook een punt van aandacht komende tijd, want er staan nog genoeg wedstrijden op de planning.

Het feest is voorbij

Het feest is voorbij na 30 kilometer, ik werd uit koers gehaald door de bezemwagen. Met een gemiddelde van 43,2km/u uit koers gehaald worden was voor mij een nieuwe ervaring. Niet eens super vermoeid zijn was echter nog vreemder. Het was een slechte wedstrijd en ik kan ook niks anders dan mezelf hiervoor de schuld geven. Ik weet dat hier heel veel meer in had gezeten, uitrijden had zeker mogelijk geweest. Ook weet ik precies waar ik wél in een gaatje had kunnen en moeten duiken. Zelfs zonder dat het catastrofale gevolgen zou hebben. Er zijn dus zeker nog veel verbeterpunten, want uitrijden had eigenlijk geen probleem mogen zijn. Het tempo was goed te volgen in de groep en er werd niet extreem nerveus gekoerst. Ik heb wel veel geleerd en ben een UCI ervaring rijker. Ik weet waaraan ik moet gaan werken, zodat de volgende wedstrijden beter gaan dan deze.