Gisteren reed ik voor het 1e in 6 maanden weer een echte wedstrijd: Profronde Westland. In verband met het Talent ID Camp van Team Novo Nordisk wilde ik de afgelopen periode geen risico’s nemen, waardoor ik vooral heb gefocust op de trainingen. Om de snelheid niet te verliezen reed ik wedstrijdjes op Zwift en sommige avondkoersen bij RWC Ahoy. Dit zijn trainingskoersen waarbij weinig risico’s genomen worden.

Uitrijden
Voor mezelf had ik voor deze wedstrijd eigenlijk weinig doelen van tevoren gesteld. Uitrijden was belangrijk, omdat me dat vorig jaar, door een loszittend zadel, niet gelukt was. Verder stonden er 30 junioren op de lijst, dus top 20 zou prima zijn. Het idee was om samen met vriend en ploeggenoot Gerald naar Wateringen toe te fietsen, maar het weer dacht daar anders over. Papa en ik haalde Gerald daarom bij de club op met de auto en met zijn drieën gingen we naar Wateringen.
Onderweg merkte ik toch wel dat ik behoorlijk gespannen was. Ik wilde laten zien aan de concurrenten dat ik het had verdiend om naar Amerika te mogen. Het laten zien aan de ouders langs de kant die me hadden gevolgd, maar vooral ook aan mijzelf. Dit was het moment om aan mezelf te laten zien dat ik het ook in Nederland kan, dat ik ook hier bij de beste behoor. Na een uitgestelde start, omdat iemand (kuch kuch … Gerald! ….. kuch kuch) nummer 13 op zijn kop had opgespeld, konden we beginnen.

De koers
Direct in de eerste bocht was er een valpartij naast mij. Gelukkig had ik er geen last van, dus ik zat mooi bij het peloton. Omdat ik geen verwachtingen had, wilde ik vooral wat premies pakken. Ik zag wel hoe lang ik erbij kon blijven, ik zou in ieder geval wat premies mee naar huis nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Op één sprint na heb ik elke premieronde meegedaan voor de prijzen. Ook heb ik veel aangevallen in de koers. Het tempo lag de hele koers behoorlijk hoog en daardoor vergat ik voldoende te drinken. Zeker door het veel zweten, was 1 bidon in anderhalf uur niet genoeg. Met nog 4 rondes te gaan kreeg ik kramp. Ik besloot even mijn eigen tempo te rijden en snel wat te drinken, hierdoor kon ik wel door maar veel zat er niet meer op.
Verkeerd gegokt

Toen de gevaarlijke mannen aangingen, gokte ik erop dat het peloton het gat dicht zou rijden. Daarna wilde ik het nog 1 keer proberen. Helaas werden de gevaarlijke mannen niet terug gepakt en gokte ik dus verkeerd. Door de opkomende kramp was ik ook niet meer in staat om de tegenaanval in te zetten. Een sprint met een uitgedund peloton dus. Meer dan een 10e plek zat er echt niet in. Toch wel heel tevreden over de vorm en hoe ik heb gekoerst. Deze wedstrijd geeft ondanks het eindresultaat wel heel veel vertrouwen voor de wedstrijden die nog komen.