Eindelijk weer een KNWU wegkoers!

Vol in actie in een KNWU wegkoers

Na ongeveer een jaar zonder een KNWU wegkoers stond vandaag eindelijk weer een race op het programma. De ronde van Uithoorn. Een koers waarin ik samen startte met junioren en amateurs. Na goede resultaten in de afgelopen trainingskoersen was ik gebrand om mezelf te laten zien tijdens deze koers. Ik wilde vroeg aanwezig zijn, zodat ik goed kon kijken wat er gebeurde in de categorie voor mij, wat voor rondje het was en om een goede warming up te kunnen doen.

In volle focus voor de koers in Uithoorn
Focus voor de koers

Showtime

Ik kwam er al snel achter dat het tempo hoog zou liggen, maar dat het makkelijk zou zijn om in het peloton mee te toeren gezien het feit dat het parcours heel makkelijk was. Dit bleek ook het geval te zijn. Het begin was chaos, voor bijna iedereen was het weer de eerste officiële koers en dat gaf ook wat stress in het peloton. Duwtje hier, stuurtje in je bil daar, beetje geschreeuw erbij en de eerste 5 rondes waren om. Ik kon mezelf de hele wedstrijd mooi van voren houden. Ik schoof makkelijk op en vond veel gaatjes waar ik doorheen kon. Er waren wat aanvalletjes, maar ik vond het nog veel te vroeg om mee te gaan. Ik bleef gewoon lekker in de grote groep, deed af en toe een beurtje op kop en reed vrolijk mee.

De koers is aan!

Plotseling zat ik dan toch mee in een aanval, er was een kleine versnelling en ik ging in het wiel mee. Het gat viel snel en we waren weg met 5 man. Er stond behoorlijk veel wind, waardoor het lastig was om voor het peloton uit te blijven rijden. We waren zo’n 5 rondjes weg maar werden toen toch weer ingelopen. Nadat er nog een aantal aanvallen waren geweest die op niets uitliepen viel het helemaal stil in het peloton.

Op kop aan het rijden in de ontspanning met 5 man. Helaas werd het door het peloton snel dichtgereden.
Op kop tijdens de ontsnapping

Er was een gat en ik kon er makkelijk doorheen, maar het was nog ruim 15 rondjes en ik vond het te vroeg om zelf te demarreren. Ik besloot het dus niet te doen, maar zag wel een groepje van 3 man wegrijden. Ondanks dat ik makkelijk mee had kunnen springen vond ik het niet de moeite waard. De Nederlands Kampioen en voormalig kampioen van de amateurs zaten nog in het peloton en niemand leek zich druk te maken. Er was nog nooit een groep van 3 langer dan 5 rondjes weggereden, dus ook deze zouden we zo wel weer terug zien, althans dat dachten we.

De slag gemist

Het gat was al snel ruim 15 seconde en er kwam geen echte achtervolging op gang. Veel mensen probeerde de oversteek te maken, maar doordat er totaal geen samenwerking was, was dit een kansloze missie. Ik had meerdere keren een groepje gevonden en probeerde door goede samenwerking gezamenlijk de oversteek te wagen. Helaas sprong er iedere keer ook een sprinter mee die nooit op kop kwam. Dit verstoorde de samenwerking in de groep, want waarom zou ik al het werk doen als hij lekker profiteert?

Mijn oom kwam speciaal voor mij kijken in Uithoorn bij deze KNWU wegkoers
Leuk dat je kwam kijken, oom Jan!

Sprintuhhh

Het gat werd niet kleiner en ik wist dat het een sprint voor plek 4 ging worden. Ik wist dat als ik mezelf goed kon positioneren een top 10 plek zeker mogelijk was. Ik reed goed alert en zat met nog 1 ronde te gaan precies op de plek waar ik wilde zitten. Dit bleek echter toch niet de beste plek te zijn, want ik voelde dat ik ingesloten dreigde te worden. Er was een klein gaatje en ik wist dat ik het erop moest wagen. Ik dook erin, maar helaas werd het gat gesloten en kreeg ik een elleboog op mijn kin. Hierdoor was ik even uit mijn focus, waar iemand anders goed gebruik van maakte. Ik liet mezelf het gras in duwen verloor hierdoor mijn goede positie.

Gelukkig wist ik nog wat op te schuiven, maar een top 10 plek zat er niet meer in. Na het ontwijken van een renner die zijn derailleur kapot trapte in de laatste bocht wist ik naar een 22e plek te sprinten. Niet het resultaat waar ik voor gekomen was, maar ik denk dat ik zeker tevreden mag zijn over hoe ik heb gekoerst. Komende zondag staat de volgende koers in Amstelveen al op de planning, dit keer alleen met junioren. Dit zal ook waarschijnlijk de laatste KNWU wegkoers van dit jaar worden, extra motivatie dus om er iets moois van te maken!

Virtual Talent ID Camp 2020

Wielrenshirt met tekst 'Changing Diabetes, Talent ID Camp'

Het Virtual Talent ID Camp 2020 zit erop. Een ruime week vol tests, yoga, mental toughness, wedstrijden en meetings is afgesloten. Op 10 juli begon het kamp met een meeting en groepsrit op Zwift om elkaar te leren kennen. Tijdens de groepsrit werd verteld dat we ons vooral niet te veel moesten inspannen, want de dag erna stond er een zware test op het programma. Hier bleek niks aan gelogen.

Ik op mijn Wahoo Kickr tijdens een Zwift race, die ik, tijdens het trappen, kan volgen op het beeldscherm voor mij.
Op mijn Wahoo Kickr ‘gaan met die banaan’ tijdens een Zwift training

Dag 2 Full Frontal

De ‘Full Frontal’ van de Sufferfest (een trainingsapp), op dag 2, was een extreem zware test, waarbij de 5 seconden-, 5 minuten-, 20 minuten- en 1 minuut-waarden werden gemeten. Het begon met een warming up en de gehele test duurde nog geen uur, dus alles volgde elkaar in razend tempo op, wat er tevens voor zorgde dat het extreem zwaar werd. Door een verkeerde keuze in de settings verliep mijn test niet goed. Ik reed voor mijn gevoel constant bergop, terwijl ik veel liever op het vlakke fiets. Hierdoor vielen de resultaten ook tegen, wat bij mij behoorlijk wat stress opleverde voor de rest van de week. Gelukkig mocht iedereen aan het einde van het Virtual Talent ID Camp 2020 nog 1 test herkansen, waardoor ik bovenstaande test toch met een goed gevoel heb kunnen afsluiten.

Dag 3 en 4 in herstel en Team Scream

Dag 3 was een rustdag, dus geen intensieve test, alleen wat yoga en een herstelrit. Op dag 4 stond er wederom een Sufferfest test gepland, dit keer “Team Scream”. Hierbij reed je een ploegentijdrit, waardoor je constant under/over FTP-intervallen deed. FTP betekent Functional Threshold Power en staat voor de inspanning die je 1 uur lang vol kan houden als je voluit gaat. Een zware workout, zeker omdat het erg warm was op de kamer, maar wel erg goed te doen. Ik had mijn resultaten na de “Full Frontal” zelf handmatig bijgesteld, omdat ik anders onder mijn niveau zou fietsen. Dit bleek gelukkig een goede keuze.

Dag 5 Racing Day

Dag 5 was het eindelijk zo ver: RACING DAY op Zwift! 45 minuten bij de leider blijven en dan 30 minuten koers. De koers werd vlak voor een klim vrij gegeven, dus er werden gelijk al verschillen gemaakt. Ik kwam boven en zat mee in de kopgroep van 6. Ik probeerde niet te veel kopwerk te doen en vooral te wachten tot de anderen zouden rijden. Er waren 2 jongens super zenuwachtig en zij bleven maar op kop fietsen, mooi voor mij, want daardoor hoefde ikzelf weinig kopwerk te doen. Vanuit het niets pakte ze echter samen een gaatje. Ik zag het gebeuren en wilde eerst kijken wie er zou reageren, maar er gebeurde niks. Ik besloot er dus zelf naar toe te rijden en sloot met moeite weer aan bij de eerste 2 renners.

Helaas reed de onafhankelijke scheidsrechter, een oud prof van Novo die nu vooral veel Zwift wedstrijden en triatlons doet, het gat voor de andere jongens dicht. We waren dus weer samen met 6. In de laatste 7 kilometer van de race was er een Italiaan van achteruit die binnen 4 kilometer een gat van meer dan een minuut dicht reed, terwijl wij ruim 5W/kg reden. Ik verwachtte dat hij zo moe zou zijn dat hij niks meer zou kunnen, zeker gezien het feit dat we direct de klim weer op draaiden en hij daar de vorige keer gelost was. Bij het oprijden van de klim was het echter dezelfde Italiaan die ons er allemaal af reed!

Ik reed op dat moment op plek 6, maar zag de nummer 5 vlak voor me fietsen. In zette alles op alles en wist er in de laatste seconde nog overheen te komen. Vijfde dus, of toch niet? Na de koers hoorde ik van de scheidsrechter dat de twee Italianen niet hadden voldaan aan het reglement en dus gediskwalificeerd waren. Hierdoor sprong ik zo het virtuele podium op, met een mooie derde plek.

Dag 6 en 7 Na herstel door naar The Tool Shed

Dag 6 was wederom een hersteldag, die ik na de zware koers wel goed kon gebruiken. Wat yoga en een herstelritje en alvast uitzoeken wat er dag 7 op het programma staat. Dit bleek wederom een Sufferfest-test te zijn, dit maal “the tool Shed”.

Wat een test was dat, echt niet normaal. Ik denk dat ik kan zeggen dat dit de zwaarste test was die ik ooit heb gedaan. Het bestond uit een paar VO2-max(staat voor max. zuurstofopnamevermogen) en FTP-blokken, gevolgd door een serie waarin alles 1 minuut duurde. Je begon met 5 seconde sprint, 55 seconde rust. Dan 10 seconde, 50 seconde rust en ga zo maar door tot je 55 seconde ruim boven je FTP reed, met slechts 5 seconde rust. Toen kreeg je eventjes hersteltijd, een minuutje als ik me niet vergis, om vervolgens het hele proces in tegenovergestelde volgorde te doen, waardoor je ook weer afsloot met de 5 sec sprint. Helaas had ik een technisch probleem waardoor de app zichzelf afsloot.

Gelukkig kon ik de training doorspoelen tot waar ik gebleven was en hem toch afmaken, of nou ja gelukkig… alsof dit alles nog niet genoeg was, werd dit alles opgevolgd met wederom een VO2-max blok en een blok van 3 minuten waarbij iedere minuut zwaarder werd. De laatste minuut was helaas voor mij, en als ik de groepsapp mag geloven ook voor velen anderen, te veel. Na een 3 minuten durende cooling down zag ik de resultaten.

Ik had meer dan een uur lang gefietst op mijn FTP. Dit is dus het vermogen dat je gemiddeld een uur vol kunt houden, maar dat is bij een constant tempo, zonder alle gekke intervallen. Uiteindelijk was het dus niet zo heel gek dat ik die laatste minuut de waardes niet meer kon halen, maar toch gaf het mij geen fijn gevoel. Ik kon er niets meer aan veranderen, dus een herstelritje op Zwift en door naar de volgende dag.

'Gas op die lolly' tijdens de Zwift race, terwijl the Partysquad uit mijn muziekbox knalt met 'Helemaal naar de klote'!
‘Gas op die lolly’ tijdens de Tool Shed, terwijl the Partysquad uit mijn muziekbox knalt met ‘Helemaal naar de klote’!

Dag 8 en 9 Herstellen en door naar Half Monty

Dag 8 van het Virtual Talent ID Camp 2020 was gelukkig weer een rust dag, de laatste op het programma. Wederom wat yoga en een herstelrit op Zwift en snel door naar dag 9. Hier stond de “Half Monty” test van de Sufferfest gepland. Een test die ik al een keer had uitgeprobeerd, bestaande uit een Ramp-test (waarbij je iedere minuut harder moet fietsen tot je niet meer kan) en een 20 minuten blok waarbij je net onder je FTP rijd. Ik trapte in deze test nagenoeg hetzelfde ten opzichte van de vorige keer, toen ik volledig fris was. Een goed resultaat dus! Nu zaak om goed te herstellen, want dag 10 zou de tweede wedstrijddag en tevens laatste rit zijn van het Talent ID Camp.

Dag 10 Knallen op de laatste Racedag

De laatste wedstrijddag bestond uit een 15 minuten durende groepsrit en vervolgens 45 minuten wedstrijd, althans dat was het plan. Toen we net wilde beginnen waren er technische problemen bij iemand, waardoor de race werd uitgesteld. We moesten allemaal rustig aan doen, terwijl we ondertussen al het kwartier voorbij waren en sommigen de race al waren begonnen. Uiteindelijk was iedereen wel zo netjes om toch te wachten en te hergroeperen. Nu lukte dit niet helemaal, want er ontstonden eigenlijk 2 groepjes met een gat van een paar seconde er tussen.

Desondanks werd de race vrij gegeven en ik zat alert in de eerste groep. Ik wilde de concurrentie uit de tweede groep niet terug laten komen en besloot vanuit de start direct hard aan te zetten. Hierdoor waren we met een groepje van ongeveer 20 man weg. Er waren weinig echte aanvallen, maar de deur stond achteraan wel open. Met nog 10 minuten te gaan was de groep gehalveerd. Met nog 3 minuten was het de nummer 2 van de vorige race (Nathan) die aanging, ik probeerde hem te volgen maar dit lukte helaas niet. Ik wachtte en probeerde met de jury, dezelfde als de vorige wedstrijd, mee te springen toen hij de oversteek maakte. Helaas waren beide aanvalletjes op een klim en was ik net niet in staat om te volgen.

Ik haakte aan bij iemand die ook had geprobeerd om Nathan te volgen, maar ook was gelost. Samen reden we door. In de afdaling dacht ik er heel even aan om te proberen de oversteek te maken, maar ik merkte al snel aan mijn benen dat ik het zeer waarschijnlijk niet vol zou houden en op het laatst door velen alsnog ingehaald zou worden. Dan maar proberen in een sprint de tweede plek te bemachtigen. Ik zag dat er van achteruit wat jongens probeerde terug te komen en besloot, met nog 25 seconde te gaan, al te gaan sprinten. Uiteraard hield ik de sprint geen 25 seconde vol, maar ik had wel een gat geslagen. Dit gat bleek groot genoeg om de tweede plek veilig te stellen. Dus na plek 3, nu P2. Best balen dat er geen derde Zwift-race was dus 😉

Dag 11 Afsluiting van Virtual Talent ID Camp 2020

Op dag 11, 20 juli, werd het kamp afgesloten met de laatste meeting, deze heb ik niet benoemd maar waren wel elke dag onderdeel van het programma. Hier werden ook “virtual awards” uitgedeeld. Helaas werd ik niet in de meeting benoemd, maar dat is een mooie motivatie om nog harder te trainen 🙂

Westland MTB Beach Challenge

Hard rijden met de kop in de wind tijdens de Westland MTB Challenge
We gaan door met Tom on Tour 2020, hier staat het logo
We gaan door met Tom on Tour 2020!

Goed nieuws: Tom on Tour zal ook in 2020 te volgen zijn via deze website en sociale media! Het nieuwe jaar is natuurlijk allang begonnen en achter de schermen is er hard gewerkt aan het nieuwe sponsorplan. Het plan is klaar en ik zal het komende dagen versturen.

Stress

Maar hard werken was vandaag ook nodig, want op zondag 26 januari stond er eindelijk weer een strandrace op het programma: de Westland MTB Beach Challenge. Na een paar weken zonder strandrace was ik gemotiveerd om een goede wedstrijd te rijden. De stress begon thuis al vroeg in de ochtend. Na alle materiaalpech in de vorige races dachten we het probleem gevonden te hebben, maar vanochtend bleek dit niet het geval. Er waren problemen met het achterwiel, waardoor trappen letterlijk onmogelijk was. Om 8:15 was het, dankzij mijn vader, gelukkig weer mogelijk om te trappen. Of het probleem opgelost was wisten we niet, maar we besloten toch maar gewoon te vertrekken.

Start

Zeer goede start, waardoor ik in de voorhoede het strand op kon rijden.
Zeer goede start vandaag, waardoor ik met de top mee kon rijden naar Hoek van Holland

Toen ik aankwam bij de Westland MTB Beach Challenge kon ik eigenlijk vrijwel direct het startvak induiken en ik stond mooi vooraan, op de vierde rij. De start was goed en ik kon mooi in het peloton aansluiten. Ik had voor mezelf een minidoel gemaakt van de start en vervolgens wilde ik even op kop rijden in een strandrace. Deel 1 was dus gelukt, nu nog naar plek 1. Dit is toch wat makkelijker gezegd dan gedaan, met mannen als Ivar Slik, Rick van Breda en Jasper Ockeloen in dezelfde groep. Ik hield het wiel van Ivar en kwam zo goed naar voren. Voor ik het wist zat ik in een kopgroep van 3. Ik deed mijn beurt en draaide goed mee.

Harde banden

Toen we wind meegekregen werd het voor mij te gek. Meer dan 50km/h over het strand met nog ruim 30 kilometer koers, ik besloot me terug te laten zakken naar het peloton. Als zevende reed ik op de strandafgang af, een super plek! Helaas had ik het strand niet kunnen verkennen en bleken mijn banden te hard voor dit gedeelte met het zachte zand. Ik werd aan alle kanten voorbij gereden en zakte snel terug. In de duinen vielen de gaten en ik zat veel te ver van achter om mee te komen met de echte toppers. Ik belandde in een achtervolgend groepje waar het prima draaide en ik voelde me nog goed. Bij de zandmotor had ik echter weer het ’te harde banden’-probleem en moest ik lossen. Ik waaide terug naar de groep erachter en reed in die groep naar het keerpunt bij Scheveningen.

Wind op de kop

Ik probeer voor de grote groep uit te blijven, maar dat duurde helaas niet lang
Proberen voor de grote groep uit te blijven

We kregen de wind weer op de kop en dat was te merken. Er zat een grote groep achter ons op zo’n twintig seconde. Ik probeerde met man en macht hiervoor te blijven, omdat er in zo’n grote groep nooit samenwerking is. De mannen in mijn groep dachten hier helaas anders over en wachtte wel. In mijn eentje was er niks aan te doen, dus dan maar in de groep er het beste van maken. Ik begon me echter al weer vrij snel te irriteren aan alle mannen die niet normaal in een groep kunnen fietsen.

Ergenis

Mij lijkt het niet heel moeilijk om “tussen” te roepen wanneer je niet wil/kan meedraaien. Maar nee, we rijden mee tot in 3e wiel en sturen er dan tussenuit, het liefst zelfs nog naar de verkeerde kant waardoor heel de groep moet uitwijken. Ik probeerde meerdere keren met een paar anderen weg te komen, maar dit was niet te doen. Toen ik op een gegeven moment een strandwachtauto zag, besloot ik een andere lijn te rijden en bij de auto uit de wind te zitten. Dit was behoorlijk effectief en ik pakte een gat van zo’n 200 meter. Toen ging de auto helaas te langzaam rijden, dus kreeg ik weer de wind op mijn neus. Vanuit de achtergrond zag ik iemand de oversteek maken.

Slotstuk

Bij de finish had ik nog een goede eindsprint
Goede eindsprint

Ik reed op dat moment heel bewust niet voluit, in de hoop dat dit zou gebeuren en we met 2/3/4 man door zouden kunnen. Toen hij de aansluiting vond, was hij echter zo moe dat hij geen trap op kop kon doen. Na een paar seconden moest hij weer lossen. Ik werd wederom teruggepakt en we reden als groep terug naar het keerpunt in Hoek van Holland. We kregen de wind weer mee en de snelheid ging weer de lucht in. Nog 1 keer proberen, maar helaas. Ik besloot de sprint af te wachten. Mijn sprint was goed en ik wist zevende van de groep te worden. Uiteindelijk bleek ik 44e te zijn geworden, de beste uitslag op het strand tot nu toe. Op naar volgende week: Farm Frites Strandrace Rockanje.

Hoek van Holland – Den Helder 2019

Met z'n 3tjes voor de grote groep uit, op weg naar de finish

Vandaag stond Hoek van Holland – Den Helder met rood omcirkeld in mijn agenda. Na een teleurstellend eind van het seizoen was ik erop gebrand om het nieuwe seizoen goed te beginnen. 135 kilometer over het strand knallen, waar alleen de beste kan winnen. Al voor de start wist ik dat winnen onmogelijk was, gezien het feit dat er heel wat (ex-)profs meededen. Ik had mezelf dus persoonlijke doelen gesteld, maar gezien het feit dat dit de eerste strandrace van het seizoen was en ik op mijn nieuwe fiets van start ging, had ik geen idee wat ik kon verwachten. Wat wel opvallend was ten opzichte van andere seizoenen was het aantal namen van leeftijdsgenoten. Er waren opvallend veel renners die zich toch beseften dat het strand naast leuk, ook een erg goede voorbereiding is.

Mijn nieuwe beachracer uitproberen zodat ik het strandseizoen goed kan starten tijdens Hoek van Holland - Den Helder 2019
Mijn nieuwe beachracer uitproberen

Blauwbekken

Ik had vanochtend goed warm gereden en het een en ander getest, maar na ruim een halfuur blauwbekken met 1000 andere deelnemers om 7:30 ‘s ochtends ben je dat snel vergeten. Mijn start was goed, maar doordat het heel druk was moest ik toch corrigeren om op mijn fiets te blijven. Hierdoor verloor ik snelheid en tijd. Helaas was het onmogelijk nog snel naar het peloton te springen. Gelukkig heb ik deze wedstrijd al vaker gereden en zodoende wist ik dat het nog een heel eind was. Geen paniek en gewoon in een groepje de schade beperken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kwam in een groepje en langzaam pakte we wel wat mannen terug. Vlak voor IJmuiden kwamen er wat basisleden bij, waardoor de groep te groot werd. De samenwerking was weg en de snelheid ging eruit.

Zonneveldje

Wat zout water en zand met je fiets doet
Beetje olie erbij en weer gaan!

Gelukkig waren we snel in IJmuiden en konden we na de pont opnieuw beginnen. Toch ging dit anders dan gepland, er kwamen juist alleen nog maar meer mensen bij… ik probeerde daarom maar een Zonneveldje te doen, als laatste het strand weer op, zodat ik qua tijd voor zou liggen op de groep. Leuk bedacht, maar als je dan ook nog een slippertje maakt in de afdaling wordt het wel heel lastig om terug te komen. Ik heb bijna 2 minuten achter het peloton aangereden, maar op wilskracht wist ik terug te komen. Even uithijgen en daarna weer meedraaien op kop. Maar helaas was de groep weer te groot en zat er geen tempo in.

Naar voren sprinten

Ik heb nog geprobeerd om samen met een paar anderen waaiers te trekken, om zodoende de groep kleiner te maken, maar ook dit mocht niet baten. Dan maar wachten op de Lagune, dé plek om de schifting te maken. Ik startte goed voorin de groep, maar er zaten toch nog wat mensen beter dan ik. Zo kwam ik rond plek 20 van deze groep bij de betonplaten die omhoog gingen. Naar voren sprinten was wat ik moest doen, dus gaan! Zo ging ik naar de 3e plek in het groepje. Toen we weer het strand op gingen reed ik een goede afdaling en ik zat mee in een groep van 7, maar guess what?!

Geen van der Poeltje

Met z'n 3en voor de grote groep aanrijden. Lekker samengewerkt, waardoor het hard ging
Klein groepje, goed samenwerken, hard rijden, heerlijk!

ECHT GEEN SAMENWERKING! Behoorlijk frustrerend, dus toen maar alleen door. Maar met de wind schuin tegen, is het toch wat lastig. Gelukkig kwamen er uiteindelijk 2 bij en konden we dus met 3 door. Ik wist dat de groep zou proberen ons terug te pakken, maar als dit niet snel gebeurde zouden ze het opgeven. Ik gaf aan dat we vol door moesten en de andere 2 geloofde gelukkig in mijn plan. Toen we zagen dat de groep weer stil viel, konden ook wij het tempo iets aangenamer maken. We bouwde onze voorsprong alleen maar verder uit en we haalde nog behoorlijk wat mensen in. Goed blijven eten en drinken, geen Van der Poeltje vandaag, blijven eten, blijven drinken, ook al heb je daar helemaal geen zin in.

Melkzuur

Als 46ste over de finish, kapot maar trots op mijn prestatie
Kapot, maar trots op mijn prestatie

En toen kwam eindelijk de finish in zicht. De strandafgang in Den Helder is altijd hetzelfde, veel te stijl om op te fietsen, maar je bent veel te kapot om hem op te rennen. Met het melkzuur tot in het puntje van je neus en de kramp in je kuiten maar zo snel mogelijk omhoog, De fiets weer opspringen en zo snel mogelijk naar het sportveld. Uiteindelijk wist ik ook nog de sprint van mijn groepje te winnen. Achteraf had ik voldoende voorsprong om deze te kunnen laten lopen, maar een sprint winnen is altijd leuk.

Mooie start van het seizoen

Uiteindelijk was dit alles goed voor een 46ste! plek in de Buff strandrace Hoek van Holland – Den Helder en een eerste plek onder de 18! (Geen echt klassement, maar toch leuk om te weten). Mijn tijd was 3h46 minuten, en daarmee was ik maar 15 minuten langzamer dan winnaar Coen Vermeltfoort. Want vorig jaar had ik al een half uur verloren in IJmuiden op de winnaar. Ik reed de 135km toen in 4h58, dus dit is een enorme verbetering. Een mooi begin van het nieuwe (strand)seizoen dus! Op naar de volgende.