Wat kan een diagnose een hele opluchting zijn! Het was 2014, ik wist al een langere tijd dat er iets niet klopte in mijn lichaam. Het seizoen was goed begonnen. In de trainingsgroep op de wielerclub kon ik best goed meekomen en ik stond na de winterstop op het punt te promoveren naar de volgende groep.
Echter veranderde de hele situatie na de clubkampioenschappen eind maart. Het was voor mij geen belangrijke wedstrijd en echte zenuwen waren er daarom niet. Al vanaf de start merkte ik dat ik geen kracht had, de hele wedstrijd werd een afgang. Teamgenootjes die ik op training “makkelijk” kon hebben, reden mij deze wedstrijd op meerdere ronden. Het was ontzettend demotiverend, maar ach een slechte dag hebben we allemaal wel eens. Op de trainingen daarna lukte het echter ook niet meer. Het leek wel alsof mijn lichaam in protest was gegaan.
Het wielrennen lukte dus niet meer en ik ging met tegenzin naar de training. Na een week of 2 ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. Een uitgebreid (bloed-)onderzoek volgde. Er kwam alleen uit dan mijn glucosewaarde verhoogd was, verder was er niets opvallends, maar ik wist toch echt dat er iets mis was. De huisarts was geweldig en zei “we blijven zoeken tot we het gevonden hebben Tom!” Nog meer bloed af laten nemen en als daar niets uit mocht komen, dan maar op naar een kinderarts in het ziekenhuis. Maar zover kwam het niet. Mijn moeder werd gebeld door de huisarts. Hij vertelde haar dat mijn bloedglucose weer te hoog was en hij had daarom contact gehad met Diabeter. We moesten ons daar onmiddellijk melden!
Bloedglucose
Met de schrik in de benen zijn we meteen naar Diabeter gegaan, hét behandelcentrum voor kinderen met diabetes. En ja hoor, daar mocht ik weer bloedprikken! Wederom was mijn bloedglucose te hoog, maar mijn BMI, bloeddruk en cholesterol waren prima. Hetgeen betekent dat het eigenlijk op mijn leeftijd geen Diabetes type 2 kan zijn. Voor diabetes type 1 had ik ook niet de bekende symptomen (zoals erge dorst, veel plassen), wat raar was. Mijn behandelend arts dacht dat er sprake zou kunnen zijn van een andere vorm van diabetes. Ze besloten dus mijn bloed op te sturen naar Engeland voor een gen-onderzoek. Ook kreeg ik een Dexcom, een meetapparaatje dat mijn bloedglucose iedere 5 minuten kon meten. Deze Dexcom moest een week blijven zitten, maar gelukkig kon ik er alles mee doen. Zelfs douchen en wielrennen was totaal geen probleem.
Na twee weken kwam de uitslag,mijn behandeld arts had het goed ingeschat, want ik bleek inderdaad Diabetes MODY2 te hebben! dat ik dus geen Diabetes type 1 had, opgelucht dat de arts dit goed had ingeschat. Opgelucht dat ik nog niet aan de medicatie hoefde en opgelucht dat ik nu wist waarom het wielrennen niet meer lukte. Samen met Diabeter en mijn ouders heb ik gekeken naar de mogelijkheden op voedingsgebied. Dit om de bloedglucose omlaag te krijgen. Een suiker- en koolhydraatarm dieet was op dat moment de beste oplossing om weer de controle over mijn lichaam terug te krijgen! Ondanks dat ik nu al een heel stuk verder ben met het combineren van voeding en het wielrennen, blijf ik leren en experimenteren, in de hoop nog net een paar procentjes te kunnen winnen. Maar hierover meer in een volgende blog.