Afgelopen zondag stond ‘s-werelds langste beachrace op het programma, 133km van Hoek van Holland naar Den Helder. Het was mijn eerste strandrace van dit seizoen, dus ik verwachtte niet al te veel. Ik kon goed vooraan starten en heb in een groep heerlijk de eerste 60 kilometer naar IJmuiden gefietst. In IJmuiden werd de wedstrijd geneutraliseerd en de tijd stilgezet, vanwege het feit dat iedereen met pont over moet naar Wijk aan Zee. Op het moment dat ik van het strand afreed lag ik ongeveer 75ste van de 1096 deelnemers! Het ging echt lekker!
Pech
mijn kapotte beachracer
Maar toen ik net het strand af kwam begon de pech. Ik trapte mijn voorderailleur krom. Gelukkig stond mijn mechanieker (tevens ook mijn vader) redelijk dichtbij en wist hij het op te lossen. Doordat ik het strand al af was stond mijn tijd stil hetgeen dus nog wel een meevaller was, maar ik was de aansluiting met de groep kwijt. Op de pont stond ik bij Riejanne Markus, op dat moment nog de Europees Kampioene bij de elite vrouwen. Ik kon heel lang mee rijden met haar, maar bij één van de loopstukken raakte ik het wiel kwijt. Doordat het tempo redelijk hoog lag waren er weinig tot geen groepjes waar ik mij bij aan kon sluiten, ik stond er dus alleen voor.
Finish
Gelukkig kwam Rozanne Slik na ongeveer 30 minuten bij mij aansluiten (een elite vrouw rijdend bij FDJ nouvelle-Aquitaine Futuroscope). Ik kon een lange tijd mee met haar, maar met nog 7 kilometer te gaan moest ik ook hier lossen, wat ik opvallend vond, want eerdere wedstrijden kon ik makkelijk bijblijven op de harde stukken.
De laatste kilometers naar de finish waren nog flink afgezien, maar na 4uur57 en ruim 130km strand ben ik gefinisht. Achteraf bleek dat ik ongeveer de laatste 30km op een lekke achterband heb gereden, iets wat verklaard dat het op het laatst minder liep dan ik hoopte. Het is de tweede keer dat ik Hoek van Holland- Den Helder gereden heb, maar zeker niet de laatste. Het blijft een geweldige race!