Ondanks dat er nog steeds geen officiële wedstrijden zijn (het virtuele kamp van Team Novo Nordisk even niet meegerekend), is het toch tijd voor een nieuwe update. De zomer van 2020 is namelijk aangebroken, dus dat betekend vakantie! Geen verre tripjes naar verre oorden, dit jaar zoeken we het maar iets dichter bij huis. Op 3 augustus reden we met een volgepakte auto naar Landgraaf, om een weekje te genieten van onze familievakantie. Gelukkig was het goed weer en voelde het daardoor af en toe alsof we veel verder weg waren dan eigenlijk het geval was.
Na een hartelijk ontvangst van de B&B Het Station-eigenaren (zeer vriendelijke mensen met een erg fijne B&B, dus voor wie ooit nog iets zoekt in Limburg is dit zeker aan te raden), was het tijd om te gaan fietsen. Ik had een route van 2 uurtjes gemaakt en wist papa mee te krijgen. Een prima rondje met onder andere de Cauberg, Gulperberg en Keutenberg. Direct flink wat klimmen dus, een goede voorbereiding op wat zou gaan volgen in de zomer 2020.
KNWU Testdagen – Dag 1
De dag erna werd ik namelijk afgezet in Watersley, bij de KNWU testdagen (4-6 aug). Op dag 1 hadden we een training op de Slingerberg. We moesten in verschillende hartslagzones de klim op rijden en iedere keer moest het zwaarder. Toen we dachten dat we klaar waren, kwam er als verassing nog 1 keer een extra wedstrijdje. We reden in groepjes van 3, maar helaas had ik niet de benen om er meer dan podium van te maken. In de avond kregen we een presentatie over goal-setting. Dit was erg leuk, hoewel ik het meeste al wel wist. Na de presentatie besloot ik op bed te liggen en even een boekje te lezen voor ik om 22:00 het licht uit deed om te gaan slapen, want de volgende dag beloofde een heftige te worden.
KNWU Testdagen – Dag 2
De wekker ging om 7:30, want om 8:00 werden we in de ontbijtzaal verwacht. Even een snelle douche, wat oefeningetjes en vervolgens naar het ontbijt. Snel maar ook veel eten, want om 9:00 moest ik op de fiets zitten voor een lange dag. We zouden 3 tijdritjes op de Camerig doen. In totaal zouden we zo’n 5h fietsen. Ik was zelf erg tevreden over mijn tijdritten, ondanks dat ik in vergelijking met de rest geen toptijd had neergezet. Ik was net iets sneller dan gemiddeld, wat ik als (een van de) zwaarste van de groep toch niet had verwacht.
Bron: www.heuvelsfietsen.nl
Na de tijdritjes reden we terug naar het gebouw in Watersley, maar voordat we terugkeerde besloot ik even wat verkoeling te zoeken in een riviertje met allerlei doornstruiken en brandnetels erbij. Een klein valpartijtje, maar gelukkig zonder erg. Een beetje stijf de dagen erna, maar dat was dan ook wel alles. Gelukkig maar, want dag 3 moest nog komen.
KNWU Testdagen – Dag 3
Dit was de dag waar ik het meest naar uitkeek. We gingen naar het Tom Dumoulin Bikepark voor een sprinttraining. We werden ingedeeld in groepjes van 5 of 6 mensen. Vervolgens werden op die uitslagen groepjes gemaakt, dus alle winnaars bij elkaar, nummers 2 etc. In de eerste sprint zat ik goed gepositioneerd. We reden 1 rondje en vanaf halverwege mocht je aangaan. Van tevoren wist ik echter al dat dit veel te ver zou zijn. Vanaf de bochten verwachtte ik pas dat we echt zouden aangaan en vervolgens zou ik vanaf positie 2 het laatste rechte stuk opdraaien en zelf beginnen aan mijn sprint.
Een goede tactiek dacht ik, totdat ze opeens toch wel al vanaf halverwege direct aangingen. Ik werd verrast en was kansloos. Mijn goede positie was weg, ik kwam het laatste stuk nog wel wat terug, maar dit was bij lange na niet genoeg. Ik werd vijfde van de zes, niet iets om trots op te zijn. Maar goed, de knop omzetten en mezelf klaar maken voor een nieuwe sprint.
Mijn tactiek bleef hetzelfde, alleen wist ik nu dat ik al scherper moest zijn vanaf het begin. Ik zou me niet nog een keer laten verassen. Dit keer ging het echter wel precies zoals verwacht. Ik draaide mooi vanuit positie 2 het laatste rechte stuk op, begon met sprinten en won. Dit betekende promotie naar groep 4, wederom met hetzelfde strijdplan. Er werd echter totaal niet doorgereden en een sprint puur op acceleratie zou niet in mijn voordeel zijn. Ik besloot daarom zelf maar alvast op kop te beginnen en mijn eigen tempo te bepalen. Niet te hard, zodat ik vanuit de bocht alsnog kon versnellen. Dit ging ook best goed, er was 1 iemand sneller maar ook met P2 kon ik tevreden zijn.
KNWU Testdagen – wedstrijdjes
Na de sprints was het tijd voor wedstrijdjes! In totaal zouden we drie wedstrijden rijden van elk 10 minuten, steeds een iets ander rondje. De eerste keer pakte we de steile kant van de beklimming. Deze was gemiddeld 15 procent maar super kort. Doordat we met hoge snelheid aan de klim begonnen (+-50km/h) werd het een stuk makkelijker om omhoog te komen. Ik draaide gewoon mee met de groep, probeerde 1 keer weg te komen maar werd al snel weer teruggepakt. Uiteindelijk werd het een sprint, en de streep lag bovenop de klim. Achteraf gezien zat ik net iets te ver van achter, maar dankzij een goede sprint wist ik toch naar een vierde plek te sprinten.
Wedstrijd twee was wat lastiger. De klim was nu langer en minder steil, wat niet in mijn voordeel was. Wederom probeerde ik actief te koersen maar wegkomen lukte niet. In de sprint kwam ik dit keer ook niet ver, plek 7 was alles wat erin zat. Best teleurstellend, maar de laatste koers ging over een kasseienstrook en -klim. Dat moest dan maar mijn wedstrijdje worden.
Ongeveer vanuit de start was ik weg met 2 andere jongens. Zij deden echter niet heel veel kopwerk en ik vond het niet aan mij om het in mijn eentje te doen. We werden teruggepakt en de race leek op slot. Met nog anderhalve ronde te gaan (ongeveer anderhalve minuut) kwam ik op kop en wilde niemand meer overnemen. Ik besloot het tempo vast te houden en de kasseienstrook als eerste op te draaien en zonder om te kijken alles te geven tot ik boven was. Zo gezegd, zo gedaan. Ik draaide de strook op, hoorde de bel van de laatste ronde en sprintte de heuvel omhoog. Ik lag nog steeds aan kop. bovenop een scherpe bocht maken, dalen, snelheid vasthouden, bochtje maken, strook opdraaien breed maken en zien waar we eindigen.
Zo simpel leek het. Ik nam de bocht bovenop zo hard als ik kon, om te zorgen voor wat gaatjes in de groep. Ik was de bocht nog niet uit of ik hoorde een fiets schrapen over het asfalt. De persoon in mijn wiel was weggegleden. Ik had nu een mega gat en mocht dit niet meer uit handen geven. Ik draaide de kasseienstrook op en sprintte naar de streep, toch nog een overwinning in de zomer van 2020 ;). In de middag deden we nog wat core oefeningen en vervolgens zaten de testdagen er alweer op. Terug naar B&B Het Station in Landgraaf.
Nog even terug naar Landgraaf
Van 7 tot en met 10 augustus bleven we in Landgraaf. Veel tafeltennis toernooitjes, bordspelletjes en barbecues en tussendoor nog wat trainen natuurlijk. Met golf en een wandeling over het “blote voeten pad”, waar ik toch echt niet naar uitkeek maar super leuk bleek te zijn, werd het echt een sportieve vakantie. Gelukkig was er tussendoor genoeg tijd om ook een beetje uit te rusten, want hoewel de vakantie voor de rest van de familie erop zat ging ik door naar Plombières (net over de grens in België) om daar samen met TomW, Gerald en Gabriël te trainen.
De fiets, de fiets en nog veel meer – dag 1
Een vakantie met z’n vieren stond al heel lang op de planning en nu was het eindelijk zo ver. Net over de grens in België hadden we een huisje gehuurd met een prachtig uitzicht. Ondanks dat het een vakantie was, stond de fiets centraal. Dus niet te lang van het uitzicht genieten, maar omkleden en de fiets op. 2 uurtjes door Limburg om even in te komen was het plan. Gerald maakte er een krachttraining van, hij deed alles op het buitenblad omdat hij niet kon schakelen en TomW dacht dat het leuk was om Gabriël en mij op de Gulperberg zonder handen in te halen (uitslover).
Ik had de Camerig test nog een keertje extra gedaan, maar kwam ongeveer op dezelfde tijd uit als tijdens de tijdritten met de testdagen. Door ons enthousiasme werd de rit van 47 kilometer uitgebreid naar ruim 60. Een goed begin is het halve werk. Toch moesten we niet al te gek doen, want dinsdag stond dé koninginnen etappe op het programma.
Dinsdag- dag 2
Een rondje Wallonië van ruim 140 kilometer met oa de Rue sur Steppes, La Redoute en de Rosier. 2500 hoogtemeters, een serieuze dag dus. Gelukkig was het uitzicht op veel plaatsen onwijs mooi, wat het klimmen toch wat makkelijker maakte. In Spa hadden we een mega stop, om even uit te rusten. Na een ijsje, koekje en wat drinken, maar vooral een flink half uur uitpuffen was het tijd om de route te vervolgen. Bij thuiskomst hadden we 24.9 gemiddeld op de teller staan, weliswaar zonder dat de stops waren meegerekend maar ik was zeer tevreden.
Woensdag – dag 3
Dag 3 bestond uit een 100 kilometer lange “herstelrit” door Limburg, maar nu richting Maastricht waar het toch allemaal ietsjes vlakker is. Iedere dag stonden we vroeg op, zodat we op het heetst van de dag weer thuis waren. Het vroege opstaan in combinatie met de zware dag ervoor leken Gabriël ietsjes te veel te worden. Uit voorzorg heeft hij zijn eigen rondje gekozen, zodat hij niet de Eifel etappe hoefde te missen. Samen met Gerald en TomW reden we dus het rondje, met best nog wel een flink tempo. Gabriël had een mooie afdaling getipt, 11% naar beneden op een lange rechte weg zonder opritten, waardoor je volledig vrij kon dalen!
Dat lieten Gerald en ik ons geen twee keer zeggen. TomW had helaas vlak voor de top van de klim wat schakelproblemen, maar omdat hij sowieso in zijn eigen tempo naar beneden wilde rijden besloten Gerald en ik om door te gaan. Door mijn gewicht zou ik op kop dalen, zodat Gerald het voordeel van de slipstream had. Helaas hadden we de wind vol tegen in de afdaling, maar uiteindelijk haalden we een snelheid van 77 (ik) en 77.6 (Gerald) km/h. Bij thuiskomst was Gabriël zo aardig om voor ons allemaal een heerlijke omelet te maken en ondanks dat hij er zelf niet helemaal tevreden mee was, omdat de pannen lastig waren, smaakte het verrukkelijk.
Donderdag – dag 4
Donderdag was het tijd voor de Eifel, de laatste echt lange dag. Wederom 140 km met 2400 hoogtemeters. Deze beklimmingen liepen allemaal veel beter dan in België, maar waren wel een flink stuk langer. Op wat omleidingen aan het begin van de rit na, die mijn humeur niet ten goede kwamen, was het een heerlijke route. We hadden een klein stukje van de route afgesneden in Monschau. Wat een prachtige stad was dat, het hele centrum lag vol met kasseien en de straten waren super smal. Ik kreeg echt het gevoel dat ik een paar eeuwen terug de tijd in was gevlogen. Helaas kwam ik snel weer terug in de realiteit, na een goed lopende klim was het tijd voor een klim van 2 km met 15% gemiddeld! Dit was voor mij by far de zwaarste heuvel die we deze zomer 2020 gereden hadden.
Gelukkig werden we er ook goed voor beloond. We reden voorbij een bordje waarop stond: “Highway to Heaven” en zo voelde het ook. We kwamen op een lange rechte weg van ruim 10 kilometer die constant lichtelijk naar beneden liep. Af en toe was er een klein heuveltje, maar door de snelheid vloog ik die op de zwaarste versnelling op.
De mannen grapte de hele dag al dat dit echt mijn stuk was en ik, in plaats van een blokje op een klim, maar een blokje hier moest doen. Nu ging een serieus blokje wel net te ver, maar ik had al wel besloten dat ik hier het kopwerk op me zou nemen. Het was echt de fijnste weg waar ik ooit op heb gereden. De 10 kilometer vlogen voorbij voor ik het door had. Achteraf gezien had ik gemiddeld 53 per uur gereden, niet gek dus dat het zo voorbij was.
Bij terugkomst zaten TomW en ik net niet op de 5 uur. Nu maak ik hier nooit een probleem van en wilde ik gewoon een douche nemen, maar TomW stond erop om door te gaan. Ik had gezegd dat ik alleen mee zou gaan als de rest ook mee ging, maar Gabriël en Gerald vonden het meer dan genoeg geweest. TomW wilde me ompraten, maar eigenlijk was het niet eens nodig. In de tijd dat we op Gabriël en Gerald wachten, zei reden namelijk het laatste klimmetje ietsjes rustiger op, had ik al besloten om toch nog maar mee te gaan.
Bij thuiskomst bleek er iets fout te zijn gegaan met het uploaden van de route. Ondanks dat de ‘Highway to Heaven’ dus echt wel hard ging, was het niet zo hard dat ik in 40 minuten naar Libië had gefietst met een gemiddelde snelheid van ruim 3500 kilometer per uur. Gelukkig kon ik TomW’s gegevens gebruiken, want we hadden uiteindelijk toch hetzelfde gedaan.
Vrijdag – de laatste dag
Op de vrijdag moesten we weer weg en zat de vakantie zomer 2020 erop, maar niet voordat we een kort ritje hadden gedaan. Omdat we niks meer in huis hadden en het mijn verjaardag was besloten we te eten bij het restaurant De Wilhelminatoren op de Vaalserberg. Een heerlijk ontbijt met broodjes, ei en spek en een kopje thee. Na een uur nuchter trainen ging dit er wel in. Vervolgens was het koffers inpakken en weer terug naar huis. Het was een prachtige ‘Zomer 2020’-vakantie met heel wat trainingsuren. Nu nog een paar weken goed door blijven trainen en dan is het, gelukkig weer, tijd om een paar wedstrijden te rijden!
