Wedstrijdverslagen Archieven - Tom Tiegelaar On Tour

16 september 202016 september 2020

Ronde van Amstelveen

Zondag 13 september. Wedstrijddag. De Ronde van Amstelveen, de enige koers met junioren dit jaar. Dit is mijn moment, mijn kans. De voorbereiding was perfect, ik kende het parcours, ik ken mijn tegenstanders (mede dankzij wat hulp van Gabriël) en ik had een plan.

Focus voor de start

op de 1e startrij vlak voor de start van de ronde van Amstelveen — Op de 1e startrij vlak voor de start van de ronde van Amstelveen

We waren ruim op tijd aanwezig. De start was om 12:00 en net iets voor elven kwamen Gabriël, papa en ik aan. Even de beentjes losfietsen, kijken hoe clubgenoot Sam mooi 5e werd bij de nieuwelingen en het parcours op voor een serieuze warming up. Het was net als vorige week een heel snel parcours. De bochten waren ietsjes lastiger dit keer, maar met 4 bochten van negentig graden weet je dat er in het peloton hard gereden kan worden. Na mijn warming up maakte ik mij klaar voor de start. Ik stond op de eerste startrij, wat altijd een voordeel is. Er werd afgeteld. De laatste paar seconden. Mijn moment ging komen. 5,4,3,2 START. Druk op het linkerbeen, trappen, inklikken, gaan.

Ik was goed weg. Als tweede de eerste bocht in. Gelijk maar tempo maken, wie weet lossen we gelijk iemand die niet in zijn pedaal kon komen. We zijn weg, 60 rondjes. 60 kilometer. Niet te veel werk doen Tom, de wedstrijd is nog lang. Ik reed lekker mee in het peloton. Om en om probeerden er jongens te ontsnappen, ik liet ze gaan. Volkomen zinloos om zo vroeg in de wedstrijd al energie te verspelen. Een tussensprint. 5 gevulde enveloppen bij terugkomst. Ik zit goed geplaatst, het tempo gaat omhoog. Ik laat me afzakken. Laat de rest het geld maar oprapen, ik kom hier maar met 1 doel. Winst.

Tussentijdse tempoversnelling

Nog een premiesprint. Weer geen prijs. Een drie-ronde-klassement, ik laat het gaan. Nog 40 rondjes, net iets minder dan een uur koers. Niet veel later valt het stil. Nog meer dan 35 rondjes te gaan. Ik zet aan. Ik krijg 1 iemand mee, Daan, iemand die ik goed ken. We hebben een gat, mooi. Ik weet dat het veel te vroeg is om echt weg te rijden, maar toch doe ik het. Even het tempo de lucht in. Even voelen hoe het voelt om weg te rijden van de groep.

Het is zwaarder dan ik had verwacht. Het plan om 10 rondes voor het eind te gaan versnellen is niet haalbaar. Goed om te weten, we passen het aan. Dat was het enige doel van deze versnelling, maar niemand zal het door hebben. Ik laat mij terugzakken in de groep en zie hoe de volgende renners een wanhopige poging doen om weg te rijden. Laat ze maar rijden, die zien we zo toch wel terug.

Snel slotstuk

Een nieuwe tempoversnelling, nog 15 rondes. Kansloos. Het is een grote groep, dat wel. Iedereen weet dat ze de groep niet mogen laten rijden. Het gat word gedicht en ik zit nog steeds middenin de groep, uit de wind. Ze blijven maar springen, mooi, dat zijn weer wat concurrenten minder. Nog zeven kilometer tot de finish. Ik zit goed van voren. Ik ben alert en me bewust dat er geen ruimte meer is om een foutje te maken. Alles moet nu kloppen. Het valt stil. Ik zit in de perfecte positie om aan te vallen, maar ik doe het niet. Ik hoor iemand agressief schakelen. Iemand heeft zich uit de tent laten lokken. Ik kan makkelijk meespringen in zijn wiel. Ik doe het niet. Niemand doet iets.

We laten hem rijden. Nog 6 rondes, het gat word groter. Ik zit halverwege de groep en Gabriël komt naar mij toe: “Tom, waarom sprong je niet mee? Dit was een goed moment en hij is sterk!”. “Het is te vroeg”, antwoord ik. “Ik hoop dat je gelijk hebt” krijg ik terug. 5 rondes en de koploper loopt nog steeds uit. Hij heeft nu zeker wel 10 seconden voorsprong. Het gaat te weinig zijn. Blijf rustig. De rest knapt het vuile werk wel op en dan is het mijn moment. Nog 4.5 kilometer en het peloton schiet in gang. Ik wist het. 4 rondes te gaan en het gat word snel kleiner. We rijden met gemak 50 kilometer per uur op de rechte stukken.

Er word naar elkaar gekeken. Iedereen weet dat wanneer we dit gat dichtrijden, iemand anders het zal proberen. Het is nog zo’n 7 seconden. Er kan nog wel een heel klein beetje af besluit het peloton. Nog 3 ronden te gaan. Het gat is teruggebracht tot 5 seconden. Het peloton valt stil.

Alles of niets

Ik weet het zeker. Dit is mijn moment. 3 kilometer, net iets minder dan 5 minuten. Ik zet aan. Een flinke sprint om weg te raken, maar het lukt me. Het gat naar de eenzame koploper is zo dicht. “JA! KOM MEE! DIRECT IN MIJN WIEL EN WE ZIJN WEG” is wat ik schreeuw. Hij hoort me en kijkt om. Ik zie een vermoeide blik, shit. Hier heb ik niks aan.

De benen lopen vol, alles doet nu pijn. Nog 2 rondes en ik heb een gat. Ik kijk niet om. Als ze er bij zijn voel ik het wel. Het is alles of niets. Hartslag 189. 48 kilometer per uur. Ik neem de bochten zo hard als ik kan. Nog 1 rondje. Ik hoor de speaker roepen dat het gat kleiner word. Shit, ik moet harder! Ik geef alles wat ik in me heb. Nog 600 meter! Ze zijn terug. Ik voel het. Ik kijk om.

Niets. Of toch niet…

Een klein groepje van zo’n 4 man, met het peloton er niet ver achter. Ik word ingehaald. We rijden op volle snelheid naar een bocht toe. Die bocht is mijn vriend. We rijden zo hard dat je niet met 2 man tegelijk de bocht door kan. Ik draai de bocht als derde door. Het is nu nog zo’n 450 meter. De voorste renner gaat van kop af. Dit is te vroeg. Ik laat een gat vallen. Hij ziet het en duikt erin.

Mooi, precies waar ik hem hebben wilde. We naderen de laatste bocht. De voorste renner zakt er doorheen. Ik draai als tweede de bocht door. Ik zie de streep liggen. Het is maximaal 200 meter. Ik ga gelijk aan. Er zit niet veel meer op, maar ik moet. Ik zet aan, staand op de pedalen trek ik mezelf op gang. Ik ga weer zitten. Ik rijd de nummer 1 voorbij. Ik voel dat er iemand tussen ons door wil duiken met meer snelheid. Ik gooi het gat dicht. Ik rijd op kop! Nog 125 meter. Links flitst er iemand voorbij. Ik zit kapot. Het valt me op dat het maar 1 iemand is. Waar blijft de rest?! Nog 75 meter. De man op links gooit zijn handen in de lucht.

In mijn hoofd hoor ik een stemmetje “RIJDEN!!! ALLES ALLES ALLES GEVEN. DIT IS JE ENIGE WEDSTRIJD EN JE HEBT EEN RESULTAAT NODIG. KOM OOOPPPPPP”. Nog 50 meter en ik zie niemand naast me. Dit is vreemd. De streep komt steeds dichterbij. Ik heb geen idee waar de rest rijd. Ik ga nog 1 keer staan. Ik duw mijn fiets vooruit met alle kracht die ik in mij heb. Ik ben gefinisht. Ik kijk links van me, niemand. Ik kijk rechts, een renner bij mijn achterwiel, meer niet. Ik ben 2e.

Beloning voor al het harde werken

Gek genoeg voel ik niks anders dan pijn. Geen teleurstelling, maar ook geen blijdschap. Ik rijd een rondje uit en de pijn gaat langzaam weg. Het besef van de tweede plek daalt langzaam in. Er komt een renner naar mij toe die ik niet ken. Hij feliciteert me en maakt een kort praatje. Langzaam voel ik wat vreugde. Ik rijd naar papa toe. Hij lijkt nog veel vrolijker dan ik. We vieren samen even de tweede plek, ondanks dat ik van binnen ook onwijs baal. Zo dichtbij, maar net niet. Ik rijd naar het podium en word gehuldigd. Ik ben tevreden.

Op de 2e plek op het podium in de ronde van Amstelveen — 2e plek in de Ronde van Amstelveen

De tweede plaats was niet waarvoor ik gekomen was, maar ik heb er vrede mee. Ik kan maar 1 conclusie trekken: ik heb vandaag alles goed gedaan, maar er was er 1 beter. De tweede plaats in de sprint is een mooie beloning voor al het harde werk van de afgelopen jaren. Als je maar 1 kans hebt, moet je die ten volle benutten en dat heb ik gedaan. Mijn juniorenperiode zit er op. Nog wat afsluitende trainingskoersen en dan is het tijd om naar de beloften te gaan. Een nieuwe stap met heel veel mogelijkheden waar ik onwijs naar uitkijk. Hoe het er precies uit gaat zien is nog even afwachten, maar we gaan er hoe dan ook het beste van maken!

10 september 202010 september 2020

Eindelijk weer een KNWU wegkoers!

Na ongeveer een jaar zonder een KNWU wegkoers stond vandaag eindelijk weer een race op het programma. De ronde van Uithoorn. Een koers waarin ik samen startte met junioren en amateurs. Na goede resultaten in de afgelopen trainingskoersen was ik gebrand om mezelf te laten zien tijdens deze koers. Ik wilde vroeg aanwezig zijn, zodat ik goed kon kijken wat er gebeurde in de categorie voor mij, wat voor rondje het was en om een goede warming up te kunnen doen.

In volle focus voor de koers in Uithoorn — Focus voor de koers

Showtime

Ik kwam er al snel achter dat het tempo hoog zou liggen, maar dat het makkelijk zou zijn om in het peloton mee te toeren gezien het feit dat het parcours heel makkelijk was. Dit bleek ook het geval te zijn. Het begin was chaos, voor bijna iedereen was het weer de eerste officiële koers en dat gaf ook wat stress in het peloton. Duwtje hier, stuurtje in je bil daar, beetje geschreeuw erbij en de eerste 5 rondes waren om. Ik kon mezelf de hele wedstrijd mooi van voren houden. Ik schoof makkelijk op en vond veel gaatjes waar ik doorheen kon. Er waren wat aanvalletjes, maar ik vond het nog veel te vroeg om mee te gaan. Ik bleef gewoon lekker in de grote groep, deed af en toe een beurtje op kop en reed vrolijk mee.

De koers is aan!

Plotseling zat ik dan toch mee in een aanval, er was een kleine versnelling en ik ging in het wiel mee. Het gat viel snel en we waren weg met 5 man. Er stond behoorlijk veel wind, waardoor het lastig was om voor het peloton uit te blijven rijden. We waren zo’n 5 rondjes weg maar werden toen toch weer ingelopen. Nadat er nog een aantal aanvallen waren geweest die op niets uitliepen viel het helemaal stil in het peloton.

Op kop aan het rijden in de ontspanning met 5 man. Helaas werd het door het peloton snel dichtgereden. — Op kop tijdens de ontsnapping

Er was een gat en ik kon er makkelijk doorheen, maar het was nog ruim 15 rondjes en ik vond het te vroeg om zelf te demarreren. Ik besloot het dus niet te doen, maar zag wel een groepje van 3 man wegrijden. Ondanks dat ik makkelijk mee had kunnen springen vond ik het niet de moeite waard. De Nederlands Kampioen en voormalig kampioen van de amateurs zaten nog in het peloton en niemand leek zich druk te maken. Er was nog nooit een groep van 3 langer dan 5 rondjes weggereden, dus ook deze zouden we zo wel weer terug zien, althans dat dachten we.

De slag gemist

Het gat was al snel ruim 15 seconde en er kwam geen echte achtervolging op gang. Veel mensen probeerde de oversteek te maken, maar doordat er totaal geen samenwerking was, was dit een kansloze missie. Ik had meerdere keren een groepje gevonden en probeerde door goede samenwerking gezamenlijk de oversteek te wagen. Helaas sprong er iedere keer ook een sprinter mee die nooit op kop kwam. Dit verstoorde de samenwerking in de groep, want waarom zou ik al het werk doen als hij lekker profiteert?

Mijn oom kwam speciaal voor mij kijken in Uithoorn bij deze KNWU wegkoers — Leuk dat je kwam kijken, oom Jan!

Sprintuhhh

Het gat werd niet kleiner en ik wist dat het een sprint voor plek 4 ging worden. Ik wist dat als ik mezelf goed kon positioneren een top 10 plek zeker mogelijk was. Ik reed goed alert en zat met nog 1 ronde te gaan precies op de plek waar ik wilde zitten. Dit bleek echter toch niet de beste plek te zijn, want ik voelde dat ik ingesloten dreigde te worden. Er was een klein gaatje en ik wist dat ik het erop moest wagen. Ik dook erin, maar helaas werd het gat gesloten en kreeg ik een elleboog op mijn kin. Hierdoor was ik even uit mijn focus, waar iemand anders goed gebruik van maakte. Ik liet mezelf het gras in duwen verloor hierdoor mijn goede positie.

Gelukkig wist ik nog wat op te schuiven, maar een top 10 plek zat er niet meer in. Na het ontwijken van een renner die zijn derailleur kapot trapte in de laatste bocht wist ik naar een 22e plek te sprinten. Niet het resultaat waar ik voor gekomen was, maar ik denk dat ik zeker tevreden mag zijn over hoe ik heb gekoerst. Komende zondag staat de volgende koers in Amstelveen al op de planning, dit keer alleen met junioren. Dit zal ook waarschijnlijk de laatste KNWU wegkoers van dit jaar worden, extra motivatie dus om er iets moois van te maken!

22 juli 202023 augustus 2020

Virtual Talent ID Camp 2020

Wielrenshirt met tekst 'Changing Diabetes, Talent ID Camp'

Het Virtual Talent ID Camp 2020 zit erop. Een ruime week vol tests, yoga, mental toughness, wedstrijden en meetings is afgesloten. Op 10 juli begon het kamp met een meeting en groepsrit op Zwift om elkaar te leren kennen. Tijdens de groepsrit werd verteld dat we ons vooral niet te veel moesten inspannen, want de dag erna stond er een zware test op het programma. Hier bleek niks aan gelogen.

Ik op mijn Wahoo Kickr tijdens een Zwift race, die ik, tijdens het trappen, kan volgen op het beeldscherm voor mij. — Op mijn Wahoo Kickr ‘gaan met die banaan’ tijdens een Zwift training

Dag 2 Full Frontal

De ‘Full Frontal’ van de Sufferfest (een trainingsapp), op dag 2, was een extreem zware test, waarbij de 5 seconden-, 5 minuten-, 20 minuten- en 1 minuut-waarden werden gemeten. Het begon met een warming up en de gehele test duurde nog geen uur, dus alles volgde elkaar in razend tempo op, wat er tevens voor zorgde dat het extreem zwaar werd. Door een verkeerde keuze in de settings verliep mijn test niet goed. Ik reed voor mijn gevoel constant bergop, terwijl ik veel liever op het vlakke fiets. Hierdoor vielen de resultaten ook tegen, wat bij mij behoorlijk wat stress opleverde voor de rest van de week. Gelukkig mocht iedereen aan het einde van het Virtual Talent ID Camp 2020 nog 1 test herkansen, waardoor ik bovenstaande test toch met een goed gevoel heb kunnen afsluiten.

Dag 3 en 4 in herstel en Team Scream

Dag 3 was een rustdag, dus geen intensieve test, alleen wat yoga en een herstelrit. Op dag 4 stond er wederom een Sufferfest test gepland, dit keer “Team Scream”. Hierbij reed je een ploegentijdrit, waardoor je constant under/over FTP-intervallen deed. FTP betekent Functional Threshold Power en staat voor de inspanning die je 1 uur lang vol kan houden als je voluit gaat. Een zware workout, zeker omdat het erg warm was op de kamer, maar wel erg goed te doen. Ik had mijn resultaten na de “Full Frontal” zelf handmatig bijgesteld, omdat ik anders onder mijn niveau zou fietsen. Dit bleek gelukkig een goede keuze.

Dag 5 Racing Day

Dag 5 was het eindelijk zo ver: RACING DAY op Zwift! 45 minuten bij de leider blijven en dan 30 minuten koers. De koers werd vlak voor een klim vrij gegeven, dus er werden gelijk al verschillen gemaakt. Ik kwam boven en zat mee in de kopgroep van 6. Ik probeerde niet te veel kopwerk te doen en vooral te wachten tot de anderen zouden rijden. Er waren 2 jongens super zenuwachtig en zij bleven maar op kop fietsen, mooi voor mij, want daardoor hoefde ikzelf weinig kopwerk te doen. Vanuit het niets pakte ze echter samen een gaatje. Ik zag het gebeuren en wilde eerst kijken wie er zou reageren, maar er gebeurde niks. Ik besloot er dus zelf naar toe te rijden en sloot met moeite weer aan bij de eerste 2 renners.

Helaas reed de onafhankelijke scheidsrechter, een oud prof van Novo die nu vooral veel Zwift wedstrijden en triatlons doet, het gat voor de andere jongens dicht. We waren dus weer samen met 6. In de laatste 7 kilometer van de race was er een Italiaan van achteruit die binnen 4 kilometer een gat van meer dan een minuut dicht reed, terwijl wij ruim 5W/kg reden. Ik verwachtte dat hij zo moe zou zijn dat hij niks meer zou kunnen, zeker gezien het feit dat we direct de klim weer op draaiden en hij daar de vorige keer gelost was. Bij het oprijden van de klim was het echter dezelfde Italiaan die ons er allemaal af reed!

Ik reed op dat moment op plek 6, maar zag de nummer 5 vlak voor me fietsen. In zette alles op alles en wist er in de laatste seconde nog overheen te komen. Vijfde dus, of toch niet? Na de koers hoorde ik van de scheidsrechter dat de twee Italianen niet hadden voldaan aan het reglement en dus gediskwalificeerd waren. Hierdoor sprong ik zo het virtuele podium op, met een mooie derde plek.

Dag 6 en 7 Na herstel door naar The Tool Shed

Dag 6 was wederom een hersteldag, die ik na de zware koers wel goed kon gebruiken. Wat yoga en een herstelritje en alvast uitzoeken wat er dag 7 op het programma staat. Dit bleek wederom een Sufferfest-test te zijn, dit maal “the tool Shed”.

Wat een test was dat, echt niet normaal. Ik denk dat ik kan zeggen dat dit de zwaarste test was die ik ooit heb gedaan. Het bestond uit een paar VO2-max(staat voor max. zuurstofopnamevermogen) en FTP-blokken, gevolgd door een serie waarin alles 1 minuut duurde. Je begon met 5 seconde sprint, 55 seconde rust. Dan 10 seconde, 50 seconde rust en ga zo maar door tot je 55 seconde ruim boven je FTP reed, met slechts 5 seconde rust. Toen kreeg je eventjes hersteltijd, een minuutje als ik me niet vergis, om vervolgens het hele proces in tegenovergestelde volgorde te doen, waardoor je ook weer afsloot met de 5 sec sprint. Helaas had ik een technisch probleem waardoor de app zichzelf afsloot.

Gelukkig kon ik de training doorspoelen tot waar ik gebleven was en hem toch afmaken, of nou ja gelukkig… alsof dit alles nog niet genoeg was, werd dit alles opgevolgd met wederom een VO2-max blok en een blok van 3 minuten waarbij iedere minuut zwaarder werd. De laatste minuut was helaas voor mij, en als ik de groepsapp mag geloven ook voor velen anderen, te veel. Na een 3 minuten durende cooling down zag ik de resultaten.

Ik had meer dan een uur lang gefietst op mijn FTP. Dit is dus het vermogen dat je gemiddeld een uur vol kunt houden, maar dat is bij een constant tempo, zonder alle gekke intervallen. Uiteindelijk was het dus niet zo heel gek dat ik die laatste minuut de waardes niet meer kon halen, maar toch gaf het mij geen fijn gevoel. Ik kon er niets meer aan veranderen, dus een herstelritje op Zwift en door naar de volgende dag.

'Gas op die lolly' tijdens de Zwift race, terwijl the Partysquad uit mijn muziekbox knalt met 'Helemaal naar de klote'! — ‘Gas op die lolly’ tijdens de Tool Shed, terwijl the Partysquad uit mijn muziekbox knalt met ‘Helemaal naar de klote’!

Dag 8 en 9 Herstellen en door naar Half Monty

Dag 8 van het Virtual Talent ID Camp 2020 was gelukkig weer een rust dag, de laatste op het programma. Wederom wat yoga en een herstelrit op Zwift en snel door naar dag 9. Hier stond de “Half Monty” test van de Sufferfest gepland. Een test die ik al een keer had uitgeprobeerd, bestaande uit een Ramp-test (waarbij je iedere minuut harder moet fietsen tot je niet meer kan) en een 20 minuten blok waarbij je net onder je FTP rijd. Ik trapte in deze test nagenoeg hetzelfde ten opzichte van de vorige keer, toen ik volledig fris was. Een goed resultaat dus! Nu zaak om goed te herstellen, want dag 10 zou de tweede wedstrijddag en tevens laatste rit zijn van het Talent ID Camp.

Dag 10 Knallen op de laatste Racedag

De laatste wedstrijddag bestond uit een 15 minuten durende groepsrit en vervolgens 45 minuten wedstrijd, althans dat was het plan. Toen we net wilde beginnen waren er technische problemen bij iemand, waardoor de race werd uitgesteld. We moesten allemaal rustig aan doen, terwijl we ondertussen al het kwartier voorbij waren en sommigen de race al waren begonnen. Uiteindelijk was iedereen wel zo netjes om toch te wachten en te hergroeperen. Nu lukte dit niet helemaal, want er ontstonden eigenlijk 2 groepjes met een gat van een paar seconde er tussen.

Desondanks werd de race vrij gegeven en ik zat alert in de eerste groep. Ik wilde de concurrentie uit de tweede groep niet terug laten komen en besloot vanuit de start direct hard aan te zetten. Hierdoor waren we met een groepje van ongeveer 20 man weg. Er waren weinig echte aanvallen, maar de deur stond achteraan wel open. Met nog 10 minuten te gaan was de groep gehalveerd. Met nog 3 minuten was het de nummer 2 van de vorige race (Nathan) die aanging, ik probeerde hem te volgen maar dit lukte helaas niet. Ik wachtte en probeerde met de jury, dezelfde als de vorige wedstrijd, mee te springen toen hij de oversteek maakte. Helaas waren beide aanvalletjes op een klim en was ik net niet in staat om te volgen.

Ik haakte aan bij iemand die ook had geprobeerd om Nathan te volgen, maar ook was gelost. Samen reden we door. In de afdaling dacht ik er heel even aan om te proberen de oversteek te maken, maar ik merkte al snel aan mijn benen dat ik het zeer waarschijnlijk niet vol zou houden en op het laatst door velen alsnog ingehaald zou worden. Dan maar proberen in een sprint de tweede plek te bemachtigen. Ik zag dat er van achteruit wat jongens probeerde terug te komen en besloot, met nog 25 seconde te gaan, al te gaan sprinten. Uiteraard hield ik de sprint geen 25 seconde vol, maar ik had wel een gat geslagen. Dit gat bleek groot genoeg om de tweede plek veilig te stellen. Dus na plek 3, nu P2. Best balen dat er geen derde Zwift-race was dus 😉

Dag 11 Afsluiting van Virtual Talent ID Camp 2020

Op dag 11, 20 juli, werd het kamp afgesloten met de laatste meeting, deze heb ik niet benoemd maar waren wel elke dag onderdeel van het programma. Hier werden ook “virtual awards” uitgedeeld. Helaas werd ik niet in de meeting benoemd, maar dat is een mooie motivatie om nog harder te trainen 🙂

16 februari 202016 februari 2020

Het NK Beachrace

Mijn stuurbordje voor deze Koerspret MTB Beachrace — Koerspret MTB NK Beachrace

Het NK Beachrace, de laatste strandrace van het seizoen. Nog één keer het stuurbordje vast maken en nog één keer helemaal naar de …… gaan. Het seizoen begon in Hoek van Holland met een koers van 135 kilometer en we sluiten het af met een koers van 72km, 2 rondes van 36 kilometer. Het NK Beachrace was dit jaar in Renesse. Het Zeeuwse strand is altijd zwaar en van tevoren wist ik al dat het een van de zwaarste koersen ooit zou gaan worden. We waren ruim op tijd aanwezig. De vorige twee wedstrijden had ik geen tijd om te verkennen en dat wilde ik vandaag niet nog een keer laten gebeuren. Met het verkennen merkte ik dat het strand er bijzonder goed bij lag. Een parcours wat mijn goedkeuring wel kreeg. Een half rondje, dus alles kwam langs: zijwind, tegenwind, wind mee én alles tegelijk.

De start

Het startsysteem bij het strandracen klopt naar mijn idee niet helemaal. Ik heb gedurende dit seizoen 3x laten zien dat ik bij de beste 50 strandracers van Nederland hoor (HvH-DH, Westland en Rockanje), maar toch behoor ik blijkbaar niet bij de beste 70 strandracers. Het is jammer dat het systeem draait op favorieten van de koersorganisatie en de hoeveelheid wedstrijden die je rijdt in plaats van kwaliteit.

Starten vanaf een zeventigste plek dus, meer zat er niet in. Ik had bewust de rechterkant uit gekozen om te starten. Ongeveer 150 meter na de start was er namelijk een 180 graden bocht naar links, dus links zou je geheid ingesloten raken. Ik was tevreden met mijn startplek. Toen het startschot voor de tweede keer gegeven werd (met nog 2 minuten te gaan, ging het namelijk ook al af), wilde ik direct goed starten om nog voor de bocht aansluiting te hebben bij de top 40. Helaas stond ik achter iemand die totaal niet weg kwam. Rijen mensen haalde mij in, in plaats van dat ik de rijen inhaalde. Ik kwam hierdoor als 1 van de allerlaatste bij de bocht en kon gelijk weer beginnen met een inhaalrace.

Op de limiet

Ik moest veel gaten dichtrijden met de wind vol tegen en zat vanaf dat moment gelijk al op mijn limiet. Gelukkig kwam ik bij wat andere renners die flink doorreden en kwamen we op deze manier toch terug bij wat grotere groepjes. Doordat ik direct al zoveel had moeten geven, was ik amper in staat om op kop te komen en dus bleef ik vaak achteraan hangen en riep ik dat mensen er tussen moesten. Dit leidde bij sommige mensen tot nogal wat frustratie en ik kreeg ruzie met een andere renner. Ik was echt kapot en hij ging er niet tussen maar besloot achter mij te zitten. Toen hij zag dat ik het gat wat ik voor hem liet niet dicht kreeg, begon hij met van alles en nog wat te schelden. Uiteraard liet ik me uit mijn tent lokken en kreeg een woordenwisseling met hem.

Gelukkig voegde iemand anders die van kop af kwam wel in en was het gat gedicht. Ik moest en zou voor die jongen eindigen vandaag, no way dat hij van mij mocht winnen. Door de tegenwind kon ik goed herstellen en na een paar kilometer kon ik weer goed meedraaien. Net op tijd, want we kwamen bij het gedeelte met de mega grote palen die op het strand staan. Daar ontstonden iedere keer trechters en voorin verspilde je toch echt minder energie dan achterin de groep. Ik wist goed te vechten voor mijn plek en reed goed van voren op de belangrijke momenten tijdens deze NK Beachrace.

Losse zand

De moeilijke, technische stukken overleefde ik en het was nu doorknallen naar het keerpunt. Dit keerpunt kende ik goed door veel filmpjes te hebben bekeken en ik had goed gezien waar het verschil gemaakt zou worden. Ik wist dat het te doen was om door het losse zand te fietsen als je genoeg snelheid had. Ik koos mijn eigen lijn, waardoor ik als 3e van de grote groep van zo’n 25 man op de platen kwam. Daar moest je over de grote betonplaten omhoog en daarna had je een stuk fietspad. Dit was een goed moment om flink door te trekken, want dan zouden er sowieso wat mensen moeten afhaken. Ik trok hem goed hard door, maar wist dat ik nog lang niet alles moest geven.

Er kwam een bocht naar rechts, een schuine kant en we moesten weer heel even door een deel van het losse zand. Ook dit was goed te fietsen als je de juiste lijn had en gelukkig kwam ik goed boven. Nog een keer een schuine kant, een bocht en een afdaling. Helemaal aan de rechter kant van deze afdaling lag hard zand, daar kon je zonder enkel risico vanaf. Dit stuk was echter heel smal en genoeg mannen zouden hier moeten wachten voor ze de afdaling konden nemen.

Alles of niets

Je kon ook meer risico nemen en over een soort grote stenen de afdaling pakken. Een grotere kans op lek rijden, een grotere kans om te vallen, maar wel sneller omdat je niet hoefde te wachten. In een fractie van een seconde besloot ik de stenen te nemen. Het is immers het NK Beachrace, alles of niets dus. Deze afdaling ging heel goed, ik koos de minst scherpe stenen uit, reed technisch goed naar beneden en kwam als één van de eersten weer op het strand.

Langs de vloedlijn in een groepje hard fietsen met de wind in de rug — Met de wind in de rug gaat het hard

De wind stond nu vol in de rug en het tempo ging gelijk omhoog. Hierdoor werd de groep flink uitgedund en reden we met zo’n 6 man terug naar de streep. Er zat echt flink tempo in en we naderden steeds dichter bij een duo met een andere jonge jongen, wiens naam ik niet ken, die altijd voor mij finisht dit seizoen. Dit gaf uiteraard een enorme boost, ook omdat ik wist dat hij wél in het tweede startvak (30 tot 70) was gestart. Toen we ze bijna te pakken hadden, zagen we een ambulance en werd er geseind dat we een andere lijn moesten uitzoeken. Jammer genoeg had er iemand een hartaanval gekregen tijdens de koers. Gelukkig is de man op tijd gereanimeerd en kon hij met hartslag vervoerd worden naar het ziekenhuis. Hopen op het beste!

Tegenwind sterker

Desondanks gaat de koers door en kan je er op dat moment niet over nadenken. We reden dus door naar de doorkomst op start-finish en daar zouden we weer een stuk los zand krijgen. Ik had de grootste moeite om er fietsend doorheen te komen en zag 5 van de 7 anderen langzaam bij me wegfietsen. Gelukkig was het gat niet extreem groot. Ik zette alles op alles om terug te komen op het stuk tegenwind. Ik pakte een bidon aan die papa vast had en sloot vervolgens weer aan in het groepje. Even 3 minuten herstellen en vervolgens weer meedraaien om de anderen er definitief af te rijden.

Met tegenwind bleek ik de sterkste van deze groep te zijn. — De sterkste in de groep bij tegenwind

Ik bleek wind tegen de sterker te zijn, maar ik wist dat ik me niet op moest blazen. Ik deed niet heel veel meer dan de rest en langzaam kropen we naar het keerpunt achterop de Brouwersdam. Er stond ondertussen enorm veel wind, dus snelheid zat er echt niet meer in. Het moeilijke keerpunt verliep weer goed. Ik nam weer de risicovolle afdaling, omdat ik pas als vijfde bij de afdaling aankwam. De afdaling ging wederom vlekkeloos, maar ik zat wel op een gat samen met een andere renner van Invicta. Samen kregen we het gat dicht, maar doordat we wind mee hadden was het eigenlijk onmogelijk om te kunnen herstellen. Ik was aan het vechten tegen de kramp, ondanks dat ik van te voren een grote bidon leeg had gedronken en er in de koers ook al 2 achterover had getikt.

Kramp

Met nog 10 kilometer te gaan in het NK Beachrace begon de echte lijdensweg. Een stuk zacht zand, een zwieper van de persoon voor me. Ik zat zo kapot dat ik volledig vergat uit te wijken en hij tikte zo mijn voorwiel weg. Daardoor viel ik en direct schoot de kramp erin. Ik stond op, maar was niet in staat direct weer op mijn fiets te springen. Gelukkig zag ik in de verte nog niemand aankomen. Ik kroop langzaam weer op mijn fiets, klikte in, maar ik kon niet meer trappen. Ik viel dus wederom om en kon opnieuw proberen terug op mijn fiets te komen. Dit keer lukte het, ik fietste door ondanks de kramp. De wedstrijd ging over het algemeen zo goed, ik kon nu niet opgeven. Nog zo’n tien kilometer, dit kan ik!

Ik ben in mijn hoofd wat liedjes gaan afspelen, in de hoop de focus bij de kramp weg te halen, maar dit had totaal geen zin. Ik bleef tegen mezelf zeggen: “kom op Tom, blijven trappen, 1,2 1,2 1,2. Kramp is maar tijdelijk de uitslag is voor altijd. Je laat je toch niet verslaan door wat kramp” en ga zo maar door. Langzaam maar zeker kwam ik dichterbij de finish. Ik zag nog steeds niemand aankomen en leek mijn positie te behouden. Vlak voor de streep lag er nog een stook zacht zand. Ik kon er niet meer doorheen fietsen, ik had totaal geen kracht meer in mijn benen. Ik stapte af om te gaan lopen, maar mijn benen bleven staan. Nog 50 meter, maar mijn lichaam kon niet meer. Mijn linkerbeen kon niet meer bewegen door de kramp en die laatste meters waren een regelrechte ramp.

Nieuwe loopstyle

Lopend met kramp een manier zoeken om de finish te halen

Weet niet hoe, maar ik kreeg toch wat beweging in mijn lichaam én fiets en de finish kwam steeds dichterbij. Ik keek om en zag opeens toch wat mannen naderen. Geen idee of het licentiehouders, basisleden of cyclo’s waren, maar ik mocht ze me niet in laten halen. Ik probeerde wat te versnellen, probeerde nieuwe loopstylen uit en bereikte eerder de streep. Zo’n 10 meter achter de streep liet ik mijn fiets vallen. De kramp zat overal, ik kon niet meer op mijn benen staan en viel in het zand. Toen ik op een gegeven moment genoeg energie had om weer te staan, trok papa mij omhoog en ik stond weer rechtop. Ik heb nog nooit zo veel spierpijn en kramp gehad na een wedstrijd.

Zelfs vandaag, een dag later, doet mijn lichaam nog pijn. Lopen is nog steeds lastig, maar de pijn zal wel weer verdwijnen. Ik heb het seizoen afgesloten met een 42ste plek op dit NK van Koerspret MTB Beachrace. De 42ste van Nederland tussen de elite, een koers van ruim 2h25 minuten en maar 6 minuten achter mannen als Lars Boom en Peter Koning. Was ik niet gevallen en in mijn groep gebleven was dit verschil maar 3 minuten geweest. Maar ja, als telt natuurlijk niet. Nu is het tijd om te herstellen van het strandseizoen, om vervolgens nog beter aan de start van het nieuwe wegseizoen te beginnen. Het seizoen met Team Type 1. Het seizoen waarin het moet gebeuren, het seizoen waarin het gáát gebeuren!

26 januari 202026 januari 2020

Westland MTB Beach Challenge

Hard rijden met de kop in de wind tijdens de Westland MTB Challenge

We gaan door met Tom on Tour 2020!

Goed nieuws: Tom on Tour zal ook in 2020 te volgen zijn via deze website en sociale media! Het nieuwe jaar is natuurlijk allang begonnen en achter de schermen is er hard gewerkt aan het nieuwe sponsorplan. Het plan is klaar en ik zal het komende dagen versturen.

Stress

Maar hard werken was vandaag ook nodig, want op zondag 26 januari stond er eindelijk weer een strandrace op het programma: de Westland MTB Beach Challenge. Na een paar weken zonder strandrace was ik gemotiveerd om een goede wedstrijd te rijden. De stress begon thuis al vroeg in de ochtend. Na alle materiaalpech in de vorige races dachten we het probleem gevonden te hebben, maar vanochtend bleek dit niet het geval. Er waren problemen met het achterwiel, waardoor trappen letterlijk onmogelijk was. Om 8:15 was het, dankzij mijn vader, gelukkig weer mogelijk om te trappen. Of het probleem opgelost was wisten we niet, maar we besloten toch maar gewoon te vertrekken.

Start

Toen ik aankwam bij de Westland MTB Beach Challenge kon ik eigenlijk vrijwel direct het startvak induiken en ik stond mooi vooraan, op de vierde rij. De start was goed en ik kon mooi in het peloton aansluiten. Ik had voor mezelf een minidoel gemaakt van de start en vervolgens wilde ik even op kop rijden in een strandrace. Deel 1 was dus gelukt, nu nog naar plek 1. Dit is toch wat makkelijker gezegd dan gedaan, met mannen als Ivar Slik, Rick van Breda en Jasper Ockeloen in dezelfde groep. Ik hield het wiel van Ivar en kwam zo goed naar voren. Voor ik het wist zat ik in een kopgroep van 3. Ik deed mijn beurt en draaide goed mee.

Harde banden

Toen we wind meegekregen werd het voor mij te gek. Meer dan 50km/h over het strand met nog ruim 30 kilometer koers, ik besloot me terug te laten zakken naar het peloton. Als zevende reed ik op de strandafgang af, een super plek! Helaas had ik het strand niet kunnen verkennen en bleken mijn banden te hard voor dit gedeelte met het zachte zand. Ik werd aan alle kanten voorbij gereden en zakte snel terug. In de duinen vielen de gaten en ik zat veel te ver van achter om mee te komen met de echte toppers. Ik belandde in een achtervolgend groepje waar het prima draaide en ik voelde me nog goed. Bij de zandmotor had ik echter weer het ’te harde banden’-probleem en moest ik lossen. Ik waaide terug naar de groep erachter en reed in die groep naar het keerpunt bij Scheveningen.

Wind op de kop

Ik probeer voor de grote groep uit te blijven, maar dat duurde helaas niet lang — Proberen voor de grote groep uit te blijven

We kregen de wind weer op de kop en dat was te merken. Er zat een grote groep achter ons op zo’n twintig seconde. Ik probeerde met man en macht hiervoor te blijven, omdat er in zo’n grote groep nooit samenwerking is. De mannen in mijn groep dachten hier helaas anders over en wachtte wel. In mijn eentje was er niks aan te doen, dus dan maar in de groep er het beste van maken. Ik begon me echter al weer vrij snel te irriteren aan alle mannen die niet normaal in een groep kunnen fietsen.

Ergenis

Mij lijkt het niet heel moeilijk om “tussen” te roepen wanneer je niet wil/kan meedraaien. Maar nee, we rijden mee tot in 3e wiel en sturen er dan tussenuit, het liefst zelfs nog naar de verkeerde kant waardoor heel de groep moet uitwijken. Ik probeerde meerdere keren met een paar anderen weg te komen, maar dit was niet te doen. Toen ik op een gegeven moment een strandwachtauto zag, besloot ik een andere lijn te rijden en bij de auto uit de wind te zitten. Dit was behoorlijk effectief en ik pakte een gat van zo’n 200 meter. Toen ging de auto helaas te langzaam rijden, dus kreeg ik weer de wind op mijn neus. Vanuit de achtergrond zag ik iemand de oversteek maken.

Slotstuk

Bij de finish had ik nog een goede eindsprint — Goede eindsprint

Ik reed op dat moment heel bewust niet voluit, in de hoop dat dit zou gebeuren en we met 2/3/4 man door zouden kunnen. Toen hij de aansluiting vond, was hij echter zo moe dat hij geen trap op kop kon doen. Na een paar seconden moest hij weer lossen. Ik werd wederom teruggepakt en we reden als groep terug naar het keerpunt in Hoek van Holland. We kregen de wind weer mee en de snelheid ging weer de lucht in. Nog 1 keer proberen, maar helaas. Ik besloot de sprint af te wachten. Mijn sprint was goed en ik wist zevende van de groep te worden. Uiteindelijk bleek ik 44e te zijn geworden, de beste uitslag op het strand tot nu toe. Op naar volgende week: Farm Frites Strandrace Rockanje.

2 december 20192 december 2019

Jeep MTB Beachrace Scheveningen

Geen EK, maar wel hetzelfde rondje als altijd in Scheveningen. Ik was vroeg aanwezig voor de Jeep MTB Beachrace Scheveningen, omdat het startvak al om 9:00 openging. Papa had vannacht nog tot laat aan mijn fiets gesleuteld. In de vorige wedstrijd had ik problemen met mijn fiets, soms kon ik niet meer trappen en moest ik afstappen om mijn fiets weer aan de praat te krijgen. Papa had er al eerder naar gekeken, maar had niks verdachts gezien. Toen hij gisteravond de fiets uit de schuur pakte, had hij hetzelfde probleem. Daarom had hij tot 01.15uur naar een oplossing gezocht, zodat ik alsnog kon starten. Ik had het wiel vanuit mijn mountainbike (mijn oude strandfiets) met het oude strandbandje er achter weer op.

Start

Doordat het windstil was viel het met de kou, ondanks de gevoelstemperatuur van -3 graden, nog wel mee. Ik had me voor het inrijden goed warm aangekleed (7 laagje van shirts/jasjes). Ik zorgde ervoor dat ik als allereerste het startvak in reed. Hierdoor had ik een startpositie rond plek 60. Toen ik in het startvak stond, kwamen we erachter dat mijn achterband al een behoorlijk stuk zachter was dan toen we hem oppompte bij de auto. Vreemd.

Voor de grote namen

Vooraan in het startvak naast Roel van Sintmaartensdijk én voor Tom Dumoulin (in Sunweb rood)

Gelukkig stond ik naast Roel van Sintmaartensdijk, die goed gezelschap is. Hij had een pomp mee die we konden lenen. Doordat ik zo vroeg in het startvak stond, had ik grote namen zoals Tom Dumoulin en Thijs Zonneveld achter me staan. Ik wist dat ik dus een goede kans had om naar voren te komen, gewoon focussen op hun zodra ze langsrijden en je komt automatisch van voren. Het startschot werd gegeven en ik was super goed weg. Ik reed direct naar een plek bij de eerste 40. Het eerste stukje in het strand ging ook prima.

De start van Jeep mtb beachrace Scheveningen — Door een topstart meteen 20 plekken gepakt! (foto: Arjen Schippers)

Pech

Maar al heel snel merkte ik dat ik hééééél zwaar fietste en mijn band weer heel zacht was. Ik wilde nog niet opgeven, misschien waren het gewoon slechte benen. Ik reed dus stug door, maar werd aan alle kanten voorbij gereden. Toen we na een paar minuten terug waren bij de start, riep ik al naar papa dat ik waarschijnlijk lek had. Ik reed nog wel in een groepje en besloot daarom toch door te gaan. Dit groepje reed echter niet hard en koos ook verkeerde sporen, maar desondanks zat ik behoorlijk stuk. Toen het zand weer wat zachter werd merkte ik wederom dat ik meer kracht dan normaal moest leveren. Bovenop de duin voelde ik een even aan mijn band; zacht. Ik besloot daarom niet meer voluit te gaan. Ik reed een stukje op het fietspad en voelde echt alle lucht eruit lopen.

Teleurgesteld

Toen ik terug op het strand kwam, zat er echt helemaal niks meer in. Ik ben heel langzaam terug gereden naar start/finish. Onderweg kwam ik wel nog een renner van Cofidis tegen, volgens mij Vanbilsen. Samen hadden we er nog maar een handicaprace van gemaakt, hij miste namelijk een spaak. Doordat hij in het zachte zand moest lopen en ik kon blijven fietsen, won ik ons kleine duel. Desondanks waren we uiteraard beide teleurgesteld dat de Jeep MTB Beachrace Scheveningen op zo’n manier geëindigd was. Helaas hoort materiaalpech bij de sport. Maar weer vooruit kijken, er komen nog genoeg wedstrijden waarin ik mijn revanche kan nemen.

21 november 201921 november 2019

Beukers Beachcriterium Petten

Een strandrace met een nieuwelingen/junioren klassement. Toen ik dat wist kon ik niet anders dan inschrijven. Zodoende stond ik afgelopen zondag, 17 november, aan de start van Beukers Beachcriterium Petten. Bij het verkennen op het strand had ik wat mechanische problemen. Gelukkig leken die voor de start allemaal opgelost te zijn. De junioren zouden 1 minuut na de topklasse starten, zodat wij echt onze eigen koers hadden. Helaas werden we toch samengevoegd met de topklasse. We werden daardoor achteraan geplaatst. Ik had bewust de linkerkant uitgekozen, zodat ik dichter bij het wat hardere zand stond. Echter, rechts bleek vandaag sneller, doordat sommige renners niet in het zachte zand konden fietsen. Hierdoor duurde het heel lang voor ik weg kon komen. Ik had dus direct een achterstand, maar geen paniek!

Op eigen kracht

Andere deelnemers rijden door de watergeul, waardoor er erg veel water opspat — Andere deelnemers die ook door de watergeul en het opspattende water rijden

Ik zou op eigen kracht echt nog wel wat mensen in kunnen halen. Ik reed dus mijn eigen tempo en haalde flink wat mensen in. Het was een zeer technisch parcours geworden, omdat het strand er heel slecht bij lag. De snelste lijn ging behoorlijk vaak door een diepe watergeul heen en met temperaturen rond de 10 graden is dat toch best fris. En ook enorm veel mul zand en zandheuvels behoorden tot de natuurlijke obstakels die onderdeel vormden van het 5,5km lange parcours. Dat werd een uur en één ronde lang enorm afzien voor iedereen.

Samen werken

Na een halve ronde kwam ik samen met een andere, voor mij onbekende, nieuweling/junior te rijden. We werkte in het begin goed samen, maar ik merkte dat ik in moest houden om hem niet te lossen. Ik besloot daarom mijn eigen tempo te rijden, hij kon redelijk volgen en nam de leiding in de technische afdaling en loopstukken. Op deze manier hadden we beide wat aan elkaar. Toch besloot ik op een gegeven moment mijn eigen weg te gaan. Ik had gemerkt dat ik explosiever en sneller was dan hij en daar maakte ik gretig gebruik van. Een klein groepje met nog een junior was net aangesloten en een grotere groep was op komst.

Flinke stappen

Volledig vies, nat, koud en leeg na de finish

Ik versnelde nadat we een stukje door het water gereden hadden en gelukkig kon niemand van de groep mij volgen. Dan maar doen alsof ik bezig ben met een tijdrit. Ik trok me niks meer aan van de rest, koos mijn eigen lijnen, waarmee ik veel mensen in wist te halen. Na een ruim uur fietsen kwam ik helemaal kapot over de streep. Dit leverde een vijfde plek op. Niet de plek waarvoor ik gekomen was, maar het was niet anders. Ik heb alles uit deze Beukers Beachcriterium Petten gehaald en weet voor mezelf dat het wel goed zat. Ik maak nog steeds flinke stappen en er is zeker vertrouwen voor wat er nog komen gaat!

28 oktober 201928 oktober 2019

Hoek van Holland – Den Helder 2019

Met z'n 3tjes voor de grote groep uit, op weg naar de finish

Vandaag stond Hoek van Holland – Den Helder met rood omcirkeld in mijn agenda. Na een teleurstellend eind van het seizoen was ik erop gebrand om het nieuwe seizoen goed te beginnen. 135 kilometer over het strand knallen, waar alleen de beste kan winnen. Al voor de start wist ik dat winnen onmogelijk was, gezien het feit dat er heel wat (ex-)profs meededen. Ik had mezelf dus persoonlijke doelen gesteld, maar gezien het feit dat dit de eerste strandrace van het seizoen was en ik op mijn nieuwe fiets van start ging, had ik geen idee wat ik kon verwachten. Wat wel opvallend was ten opzichte van andere seizoenen was het aantal namen van leeftijdsgenoten. Er waren opvallend veel renners die zich toch beseften dat het strand naast leuk, ook een erg goede voorbereiding is.

Mijn nieuwe beachracer uitproberen zodat ik het strandseizoen goed kan starten tijdens Hoek van Holland - Den Helder 2019 — Mijn nieuwe beachracer uitproberen

Blauwbekken

Ik had vanochtend goed warm gereden en het een en ander getest, maar na ruim een halfuur blauwbekken met 1000 andere deelnemers om 7:30 ‘s ochtends ben je dat snel vergeten. Mijn start was goed, maar doordat het heel druk was moest ik toch corrigeren om op mijn fiets te blijven. Hierdoor verloor ik snelheid en tijd. Helaas was het onmogelijk nog snel naar het peloton te springen. Gelukkig heb ik deze wedstrijd al vaker gereden en zodoende wist ik dat het nog een heel eind was. Geen paniek en gewoon in een groepje de schade beperken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kwam in een groepje en langzaam pakte we wel wat mannen terug. Vlak voor IJmuiden kwamen er wat basisleden bij, waardoor de groep te groot werd. De samenwerking was weg en de snelheid ging eruit.

Zonneveldje

Wat zout water en zand met je fiets doet — Beetje olie erbij en weer gaan!

Gelukkig waren we snel in IJmuiden en konden we na de pont opnieuw beginnen. Toch ging dit anders dan gepland, er kwamen juist alleen nog maar meer mensen bij… ik probeerde daarom maar een Zonneveldje te doen, als laatste het strand weer op, zodat ik qua tijd voor zou liggen op de groep. Leuk bedacht, maar als je dan ook nog een slippertje maakt in de afdaling wordt het wel heel lastig om terug te komen. Ik heb bijna 2 minuten achter het peloton aangereden, maar op wilskracht wist ik terug te komen. Even uithijgen en daarna weer meedraaien op kop. Maar helaas was de groep weer te groot en zat er geen tempo in.

Naar voren sprinten

Ik heb nog geprobeerd om samen met een paar anderen waaiers te trekken, om zodoende de groep kleiner te maken, maar ook dit mocht niet baten. Dan maar wachten op de Lagune, dé plek om de schifting te maken. Ik startte goed voorin de groep, maar er zaten toch nog wat mensen beter dan ik. Zo kwam ik rond plek 20 van deze groep bij de betonplaten die omhoog gingen. Naar voren sprinten was wat ik moest doen, dus gaan! Zo ging ik naar de 3e plek in het groepje. Toen we weer het strand op gingen reed ik een goede afdaling en ik zat mee in een groep van 7, maar guess what?!

Geen van der Poeltje

Met z'n 3en voor de grote groep aanrijden. Lekker samengewerkt, waardoor het hard ging — Klein groepje, goed samenwerken, hard rijden, heerlijk!

ECHT GEEN SAMENWERKING! Behoorlijk frustrerend, dus toen maar alleen door. Maar met de wind schuin tegen, is het toch wat lastig. Gelukkig kwamen er uiteindelijk 2 bij en konden we dus met 3 door. Ik wist dat de groep zou proberen ons terug te pakken, maar als dit niet snel gebeurde zouden ze het opgeven. Ik gaf aan dat we vol door moesten en de andere 2 geloofde gelukkig in mijn plan. Toen we zagen dat de groep weer stil viel, konden ook wij het tempo iets aangenamer maken. We bouwde onze voorsprong alleen maar verder uit en we haalde nog behoorlijk wat mensen in. Goed blijven eten en drinken, geen Van der Poeltje vandaag, blijven eten, blijven drinken, ook al heb je daar helemaal geen zin in.

Melkzuur

Als 46ste over de finish, kapot maar trots op mijn prestatie — Kapot, maar trots op mijn prestatie

En toen kwam eindelijk de finish in zicht. De strandafgang in Den Helder is altijd hetzelfde, veel te stijl om op te fietsen, maar je bent veel te kapot om hem op te rennen. Met het melkzuur tot in het puntje van je neus en de kramp in je kuiten maar zo snel mogelijk omhoog, De fiets weer opspringen en zo snel mogelijk naar het sportveld. Uiteindelijk wist ik ook nog de sprint van mijn groepje te winnen. Achteraf had ik voldoende voorsprong om deze te kunnen laten lopen, maar een sprint winnen is altijd leuk.

Mooie start van het seizoen

Uiteindelijk was dit alles goed voor een 46ste! plek in de Buff strandrace Hoek van Holland – Den Helder en een eerste plek onder de 18! (Geen echt klassement, maar toch leuk om te weten). Mijn tijd was 3h46 minuten, en daarmee was ik maar 15 minuten langzamer dan winnaar Coen Vermeltfoort. Want vorig jaar had ik al een half uur verloren in IJmuiden op de winnaar. Ik reed de 135km toen in 4h58, dus dit is een enorme verbetering. Een mooi begin van het nieuwe (strand)seizoen dus! Op naar de volgende.

30 september 201930 september 2019

NCK 2019

Dit weekend stond mijn laatste wedstrijd van dit wegseizoen op het programma. Het Nederlands Club Kampioenschap (NCK 2019). Een ploegentijdrit van 35 kilometer. Omdat we om 10:04 moesten startten, stond de wekker wel heel vroeg. Om 5:00ur ging de wekker namelijk al. Dus opstaan, eten maken, ontbijten, omkleden, regen spullen mee en gaan. Samen met Gerald, Ids en trainer Richard gingen we naar Dronten, de fietsen stonden achterin de bus bij Willy en Rens kwam op eigen gelegenheid naar Dronten toe. Toen we aankwamen gingen we direct even kijken waar de wind vandaan kwam. Er werd heel slecht weer voorspeld, maar eigenlijk viel het best nog wel mee. We besloten dus allemaal met dichte achterwielen te starten, in de hoop dat de wind niet opeens op zou komen zetten. Na de warming-up liepen we naar de start. We zouden niet al te hard starten, omdat het begin gevaarlijk was.

De start

Start NCK 2019 — De start NCK 2019 (foto: WillyVis Foto)

Heel veel kon je in die eerste paar bochten niet winnen, dus heelhuids doorkomen was het enige wat we moesten doen. Dit bleek voor mij toch moeilijker dan gedacht. De ketting die eraf sloeg op een rotonde zorgde ervoor dat ik de controle over de fiets kwijtraakte. Ik gleed weg en voor ik het wist lag ik op de grond. Van tevoren was afgesproken dat bij pech de ploeg op mij moest wachten, wat ze perfect deden. Richard schoot snel te hulp en we probeerde zo snel mogelijk onze weg te vervolgen. Toch hadden we al veel tijd verloren en ik was uit mijn focus.

Desondanks pakte we het ritme weer op en reden op een goed tempo door. Achterop de dijk vloog mijn ketting er wederom af. Gelukkig kon ik hem er tijdens het doorrollen er terug op krijgen, waardoor we hier maar een paar seconden verloren. En weer terug in het ritme.

Pech onderweg

Weer onderweg na mijn valpartij tijdens NCK 2019 — Weer onderweg na de valpartij tijdens NCK 2019 (foto: Erik Homan)

Toen we werden ingehaald door een ander team, werd Rens de berm in gereden. We waren nog maar met 3, dus we moesten wederom wachten *zucht*, dit ging niet als gehoopt. Ik dacht dat Rens was gelost en ging daarom langer op kop rijden. Het was erg lastig, omdat er heel veel zijwind stond. Het liggen in de tijdrithouding werd daarom op sommige punten ook onmogelijk, maar toch hielden we het tempo er goed in. Nadat mijn ketting er voor de derde keer afvloog, blokkeerde en er weer terug op kwam bereikte we de finish. Door alle pech zat er niet meer in dan een 30ste plaats met 41.8u/km gemiddeld. Ontzettend jammer, want er had voor ons 4 echt meer ingezeten! Ook jammer om het seizoen op deze manier af te sluiten, maar het is niet anders. De verwondingen vallen gelukkig mee, alleen wat schaafplekken en kneuzingen.

Einde van het seizoen 2019

Ik wil al mijn ploeggenoten bedanken voor dit mooie seizoen! Een seizoen dat, voor mij, volledig in het teken stond van het Talent ID Camp van Team Novo Nordisk. Ik ben nog steeds ontzettend trots om volgend seizoen voor dat team te mogen rijden. De rest van het seizoen liep niet zoals ik had gewild, maar ik weet dat de vorm goed is en ik heb onwijs veel stappen gemaakt dit seizoen. Daarvoor wil ik Richard Visscher, mijn trainer bedanken. Ondanks wat moeilijke momenten hebben we altijd de beste beslissingen genomen, wat zich dubbel en dwars heeft uitbetaald. Nu is het tijd om me voor te bereiden op het strandseizoen en het nieuwe avontuur. Ik heb er onwijs veel zin in en weet zeker dat er mooie dingen gaan gebeuren.

2 september 20192 september 2019

Hart van Oosterhout

Op zondag 29 augustus reed ik de wielerkoers ‘Hart van Oosterhout’. Ik wilde graag revanche voor mijn slechte koers in Naaldwijk. Maar eerlijk gezegd was ik eigenlijk niet volledig hersteld van die koers. Ik heb heel lang spierpijn gehad en voelde me niet fit. In de ochtend had ik dan zelf ook wel veel twijfels, maar eenmaal in de auto onderweg naar de koers veranderde dat. Ik had vertrouwen in mezelf, ik zou revanche nemen op Naaldwijk en een super sterke koers rijden, net zoals in Wateringen!

Ruim op tijd

Voor de start van wielerronde Hart van Oosterhout aan het inrijden op de rollerbank

We waren er ruim op tijd, waardoor ik goed het rondje kon verkennen. Een leuk rondje is het Hart van Oosterhout, maar met heel veel hobbels. Ik probeerde er alles aan te doen om van voren te starten, maar dit keer was er wel weer een soort loting. Ik startte dus op de tweede rij, in plaats van de eerste. Maar de tweede rij is nog steeds goed van voren, dus nog geen man overboord. Het startschot viel, maar ik kwam niet in mijn pedaal. Ik zat ergens in het midden van de groep, maar door het vele versnellen na de bochten verloor ik nog meer posities. Er zat niks op, ik ben verre van de explosiefste in het peloton, maar vandaag kwam ik wederom weer niet vooruit. Ik werd dus wederom redelijk snel gelost, echter kwam ik dit keer wel in een groepje. Helaas kwamen we niet meer terug bij het peloton.

De wedstrijd is voorbij

Een leegloper tijdens de wedstrijd Hart van Oosterhout, uitrijden was helaas onmogelijk

Na 6 rondes wist ik eigenlijk al dat de wedstrijd voorbij was. We bleven wel samen werken, maar toen het peloton voorbij kwam reed ik lek, een leegloper. Langzaam liep de lucht weg uit mijn achterwiel. Ik hoopte de wedstrijd toch nog uit te kunnen rijden, maar met nog 8 rondes te gaan was het klaar. Ik had nog recht op een rondevergoeding, maar doordat ik al gelost en gedubbeld was had dat weinig zin. Dan zou er veel stress zijn met het wisselen van een wiel, om vervolgens drie rondes later uit koers gehaald te worden. Ik meldde me dus af bij de jury en mijn wedstrijd zat erop.

Het lichaam is op

Eigenlijk kan ik maar één conclusie trekken: het lichaam is moe, leeg, op. Morgen ga ik langs de huisarts voor een kleine blessure en het laten checken van mijn lichaam. Daarna zal ik samen met mijn trainer overleggen hoe het rest van het seizoen eruit zal zien. Hoe lang deze dip gaat duren weet ik niet, maar ik zal sterker dan ooit terugkomen.